ตามหัวข้อเลยค่ะเคยรู้สึกน้อยจังรู้สึกท้อบ้างมั้ยที่เราไม่ได้มีต้นทุนเหมือนคนอื่น ไม่ได้โชคดี แบบชีวิตเริ่มจากศูนย์ชีวิตหนูก็เริ่มจากศูนย์เหมือนกันค่ะ บางทีหนูก็รู้สึกเหนื่อยนะแบบเราต้องพยายามกว่าคนอื่นมากๆ 
หนูเกิดมาในครอบครัวที่เป็นชาวนา ตา ยาย ทำไร่ทำนา
แม่ก็ทำไร่ทำนาปลูกอะไรต่างๆขาย ซึ่งรายได้มันก็ไม่ได้เยอะ เพราจะได้เงินเป็นก้อน ได้ปีละแสน 2 แสนนกว่าๆต่อปี บ้านหนูก็เป็นบ้านไม้ซึ่งมันก็เริ่มจะสภาพไม่ดีแล้ว เพราะอยู่มาตั้งแต่แม่หรือป้าตั้งแต่เกิดน่าจะได้ 50 60 ปีแล้ว ซึ่งเวลาฝนตกหรือลมกระโชกแรงมากๆมันค่อนข้างจะน่ากลัวมากแต่ก็ต้องอยู่ ด้วยสาเหตุนี้แหละค่ะเวลาหน้าฝนมันจะยิ่งชอบลมกระโชกแรงหน้ากลัวมากๆถขั้นหลังคาปลิวหลายหลังก็เจอมาแล้วเมื่อปีที่แล้วนี่เอง ซึ่งทำให้หนูเกลียดหน้าฝนมากๆเพราะกลัวลม
ตอนเด็กๆหนูยังไม่คิดอะไรเล่นอย่างเดียวตามประสาเด็ก ขึ้นมามัธยมต้น ก็ยังคิดว่าจะรวยไปทำมั้ยวะ อยู่แบบนี้ก็ดี ไม่คิดอะไร ไม่ทะเยอทะยาน พอบ้านหนูอะมันเริ่มจะไม่ดีเใกลและมีพายุลมอะไรมาทำให้หนูกลัวมากหนูมาคิดได้ตอนม.3  เลยบอกกับตัวเองวาาไม่ได้ กku ต้องขยัยน พอเห็นแม่เห็นพ่อเคนรียดหนูก็เริ่มคิดหนักอีก ตอนนี้เวลาหนูจะซื้ออะไรหนูก็ต้องหาเงินซื้อเองไม่ใช่ว่าแม่ซื้อให้ไม่ได้ แต่หนูไม่อยากเห็นพ่อแม่เหนื่อย 
ทุกวันนี้หนูก็รับจ้างทำสวนทำอะไรเหมือนแม่ทำ วันละ 300 ร้อยสำหรับหนูมันมีค่ามาก หนูรู้แล้วว่าความรู้สึกหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินเป็นยังไง กว่าจะได้มาแต่ละบาทลูกตาแทบกระเด็นทำให้หนูค่อนข้างที่จะงก เร็วๆนี้ว่าจะซื้อโน๊ตบุ้คก็ต้องมารับจ้างหาเงินหลายวันเป็น 10 กว่าวันถึงจะได้หลายพัน เรียนก็ต้องเรียนทำเกรดให้ดีประคับประคองให้ถึง 3.8  ทุกเทอมเพราะตอนนี้อยู่ม.4 แล้วเทอมที่แล้วได้ 3.8 พอดีกับว่าช่วงนี้มันมีเรียนออนไลน์ก็เลยมาหาเงินรับจ้างกลางคืนก็ต้องทำการบ้านที่คณุสั่งไว้ เวลาจะสอบบางทีเรียนไม่ทันก็ต้องไปทำความเข้าใจเอง หนูค่อนข้างเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานสูง หนูมองหาอาชีพทีรายได้ค่อนข้างดีเพราะอยากยกระดับฐานะอยากให้พ่อแม่สบาย ความฝัรหนูอยากเป็นหมอฟัน ป่านนี้เด็กคนอื่นคงเรียนกวดวิชา เรียนพิเศษไปแล้วแต่คนที่เริ่มจากสูนคงเหนื่อยหน่อยนะ