• § • เราเป็นคนแบบที่คุณเป็นและยังคงเป็นอยู่จนวินาทีนี้ 😸

# ตอนที่อายุน้อยกว่านี้เราเคยคิดว่ามันไม่ผิดนี่นาก็เราพูดความจริง - ในวันนี้ที่โตจนเข้าใจแล้ว เราก็เรียนรู้ที่จะรักษาน้ำใจคนอื่นโดยการพูดให้น้อยลง หรือถามให้แน่ใจก่อนว่า  “แน่ใจแล้วใช่มั้ยที่เลือกมาถามเราน่ะ?”

# แต่ด้วยค่าตั้งต้นของเราเองอาจจะไม่ได้พูดคุยกับคนอื่นหรือทุกคนอยู่แล้ว - เราค่อนข้างที่จะเลือกว่าใครที่เราควรพูดอะไรมากแค่ไหนหรือให้ความสนิทสนมให้ความห่วงหาอาทรเท่าไหร่ ( บางทีเรารู้ในใจเราว่าเราพูดไปเพราะความห่วงใยแต่คำที่มันออกไปอาจจะไปบั่นทอนจิตใจคนรับเฉยเลยก้อมี )  เพราะฉะนั้นการเลือกคนที่จะคุยจะให้คำปรึกษา และ ถนอมน้ำใจ ถือเป็นสิทธิ์ขาดของเรา แต่หัวข้อที่จะคุยหรือสิ่งที่เค้าถามมันเป็นเรื่องของเค้า เพราะฉะนั้น เราว่าต้องรู้จักแบ่งรับแบ่งสู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควรพูด ( เมื่อก่อนเราอยากพูดทุกอย่างที่รู้ และ รู้สึกแหละ แล้วก็เลือกที่จะใช้ยาแรงกับทุกคนไปเลย เพราะไม่อยากถูกถามคำถามเดิมบ่อยบ่อย )

# วันนี้เรารู้แล้วว่าต่อให้เราอยากพูดแค่ไหน แต่หลายครั้งเราก้อเลือกที่จะยิ้มพยักหน้าและฟังอย่างเดียว เชื่อเราสิว่า คนที่มาถามเนี่ย ไม่ใช่ทุกคนอยากได้คำตอบหรือความจริง เพราะอะไรที่มันจริง มันมักจะขมคอ มันกลืนไม่ลง มันย่อยยาก บางทีเค้าแค่อยากมาระบายน่ะ 😸

# เปลี่ยนคนอื่นเป็นไปได้ยาก - เปลี่ยนตัวเราเองบางทีก็ไม่ไช่ว่ามันจะเป็นไปได้ด้วยซ้ำ ก้อต้องพลิกแพลงเอา โดยไม่ต้องพลิกลิ้น เป็นตัวของตัวเองที่มีความสุขแล้วก็ไม่ทำให้คนอื่นเป็นทุกข์ จบ ปิ๊งส์ 😸