สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 17 และ น้องเรา 10 ขวบ ตัดสินใจเขียนกระทู้เพราะเหลือจะทน เราไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงเป็นได้ขนาดนี้ ตอนเด็กๆเรารักน้องมาก ไม่เคยพูดจาไม่ดี หรือทำร้ายร่างกาย พอโตขึ้นมันก็คงต่างคนต่างเปลี่ยนละมั้งคะ พูดจาทำร้ายจิตใจกันเรื่อยมา พื้นฐานเราเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่เเล้ว
เเต่พอโตขึ้นมันหนักขึ้น จากเเค่พูด เริ่มมีการลงไม้ลงมือ ครั้งเเรกตอนน้อง 9 ขวบ เราบีบคอน้องค่ะ ใช่ค่ะเราจะบีบคอน้องกะให้ตาย มันก็พูดเอาเลยสิ่ เอาเลยสิ่ หึ เเต่ที่เราบีบคอน้อง เราบอกแม่นะคะ น้องก็นั่งอยู๋ต่อหน้า คือทุกครั้งเราก็เเสดงออกบอกตลอดนะคะ ว่าเราเบื่อเรารำคาญเราเกลียดน้อง คนในครอบครัวยกเว้นป๊ากับน้อง(มีป๊า เรา เเม่ น้อง ลูกพี่ลูกน้อง)พูดขึ้นมาเลยว่า เอามีดไปคนละเล่ม เอาไปแทงกันเลยซี๊ เเต่เหตุการณ์ล่าสุดที่ทำให้เรารู้สึกว่า ไม่ได้แล้ว คือ เราก็ทะเลาะกันกับน้อง ตั้งเเต่เมื่อคืนวานเราฟาดมันไปทีนึง(เราเป็นคนมือหนัก) น้องมันก็หอบผ้าหอบผ่อนไปนอนพื้น พรุ่งนี้เช้าตื่นมามันก็อาบน้ำนอนดูทีวี พอเที่ยงปุ๊ป(ครอบครัวเราต้องทานข้าวพร้อมกัน) เราก็ไปเรียกมันกับลูกพี่ลูกน้อง มันไม่ยอมลงมา เราของขึ้น เดินขึ้นไปเรียกมัน หยิบไม้เเขวนเสื้อขึ้นมาขู่ มันก็ไม่ยอม เราลากมัน จนเสื้อมันจะขาดมันก็บอกไม่กินๆ เราไม่รู้จะทำยังไงจะโทรหาบอกแม่ โทรศัพท์มันก็เด้ง ค้าง เราโมโหไปหมด เราก็โยนโทรศัพท์ใส่มัน(ไม่ใช่ครั้งเเรก) คราวนี้เเเม่นค่ะ กระเเทกโดนหัวมันจนชิ้นส่วนโทรศัพท์แยกออกเป็นส่วนๆ เราลงมากินข้าวกับลูกพี่ลูกน้องสองคน เราโกรธโมโหมาก เเต่ครั้งนี้ที่มีต่างออกไปคือ เราตัวสั่น เหงื่อออกเยอะมากจนเรารู้สึกได้ หายใจเเรง ไม่อยากคุย รู้สึผิดมาก เราไม่อยากขอโทษค่ะ พอขอโทษก็ทำอีก การขอโทษที่ดีที่สุด คือการไม่ทำอีก ปกติเเม่ก็บอกให้เราใจเย็น เอาใจมันหน่อย คือ ทำไมเราต้องปรับ พยายามอยู่ฝ่ายเดียวด้วยอะคะ เเต่เรื่องในวันนี้เรายังไม่ได้บอกแม่นะคะ เห้อมันเป็นที่เราใช่มั้ยคะ เราควรทำยังไงดีคะ เราไม่ไหวแล้ว ไม่อยากเห็นหน้ามัน ไม่อยากอยู่ด้วย สมัครพาร์ทไทม์ไหนเขาก็ไม่รับ เหตุผลหลักที่ไม่อยากอยู่บ้านเพราะเราไม่อยากเห็นหน้าน้อง เเต่เราก็ไปไหนไม่ได้ไกล เราไม่มีเงิน เเต่เราก็อยากปรับตัวให้ดีขึ้น อยากเป็นพี่น้องที่รักกันปานจะกลืนกินเหมือนเเต่ก่อน ตอนนี้ได้เเค่อย่าไปสนใจ เย็นชาใส่มัน เห้อ เราตันมาก เราควรทำตัวยังไง รึเดินไปทางไหนดีคะ ครอบครัวป๊าแม่สำหรับเราอบอุ่นมาก ให้ความรักชนิดที่ว่ามากไปด้วยซ้ำ แต่เรากับน้องนี่คนละอย่างเลย
ทะเลาะกันจนทำร้ายร่างกาย
เเต่พอโตขึ้นมันหนักขึ้น จากเเค่พูด เริ่มมีการลงไม้ลงมือ ครั้งเเรกตอนน้อง 9 ขวบ เราบีบคอน้องค่ะ ใช่ค่ะเราจะบีบคอน้องกะให้ตาย มันก็พูดเอาเลยสิ่ เอาเลยสิ่ หึ เเต่ที่เราบีบคอน้อง เราบอกแม่นะคะ น้องก็นั่งอยู๋ต่อหน้า คือทุกครั้งเราก็เเสดงออกบอกตลอดนะคะ ว่าเราเบื่อเรารำคาญเราเกลียดน้อง คนในครอบครัวยกเว้นป๊ากับน้อง(มีป๊า เรา เเม่ น้อง ลูกพี่ลูกน้อง)พูดขึ้นมาเลยว่า เอามีดไปคนละเล่ม เอาไปแทงกันเลยซี๊ เเต่เหตุการณ์ล่าสุดที่ทำให้เรารู้สึกว่า ไม่ได้แล้ว คือ เราก็ทะเลาะกันกับน้อง ตั้งเเต่เมื่อคืนวานเราฟาดมันไปทีนึง(เราเป็นคนมือหนัก) น้องมันก็หอบผ้าหอบผ่อนไปนอนพื้น พรุ่งนี้เช้าตื่นมามันก็อาบน้ำนอนดูทีวี พอเที่ยงปุ๊ป(ครอบครัวเราต้องทานข้าวพร้อมกัน) เราก็ไปเรียกมันกับลูกพี่ลูกน้อง มันไม่ยอมลงมา เราของขึ้น เดินขึ้นไปเรียกมัน หยิบไม้เเขวนเสื้อขึ้นมาขู่ มันก็ไม่ยอม เราลากมัน จนเสื้อมันจะขาดมันก็บอกไม่กินๆ เราไม่รู้จะทำยังไงจะโทรหาบอกแม่ โทรศัพท์มันก็เด้ง ค้าง เราโมโหไปหมด เราก็โยนโทรศัพท์ใส่มัน(ไม่ใช่ครั้งเเรก) คราวนี้เเเม่นค่ะ กระเเทกโดนหัวมันจนชิ้นส่วนโทรศัพท์แยกออกเป็นส่วนๆ เราลงมากินข้าวกับลูกพี่ลูกน้องสองคน เราโกรธโมโหมาก เเต่ครั้งนี้ที่มีต่างออกไปคือ เราตัวสั่น เหงื่อออกเยอะมากจนเรารู้สึกได้ หายใจเเรง ไม่อยากคุย รู้สึผิดมาก เราไม่อยากขอโทษค่ะ พอขอโทษก็ทำอีก การขอโทษที่ดีที่สุด คือการไม่ทำอีก ปกติเเม่ก็บอกให้เราใจเย็น เอาใจมันหน่อย คือ ทำไมเราต้องปรับ พยายามอยู่ฝ่ายเดียวด้วยอะคะ เเต่เรื่องในวันนี้เรายังไม่ได้บอกแม่นะคะ เห้อมันเป็นที่เราใช่มั้ยคะ เราควรทำยังไงดีคะ เราไม่ไหวแล้ว ไม่อยากเห็นหน้ามัน ไม่อยากอยู่ด้วย สมัครพาร์ทไทม์ไหนเขาก็ไม่รับ เหตุผลหลักที่ไม่อยากอยู่บ้านเพราะเราไม่อยากเห็นหน้าน้อง เเต่เราก็ไปไหนไม่ได้ไกล เราไม่มีเงิน เเต่เราก็อยากปรับตัวให้ดีขึ้น อยากเป็นพี่น้องที่รักกันปานจะกลืนกินเหมือนเเต่ก่อน ตอนนี้ได้เเค่อย่าไปสนใจ เย็นชาใส่มัน เห้อ เราตันมาก เราควรทำตัวยังไง รึเดินไปทางไหนดีคะ ครอบครัวป๊าแม่สำหรับเราอบอุ่นมาก ให้ความรักชนิดที่ว่ามากไปด้วยซ้ำ แต่เรากับน้องนี่คนละอย่างเลย