คือเราอยู่กับแม่สองคน วันนี้แม่เราไปทำทุระข้างนอกพอกลับมาก็บอกให้เราซักผ้า ซึ่งเราทำช้าแกก็มาโวยวายมส่เราทั้งที่เราไม่ได้ทำผิดอะไรเลย แกบอกว่าอยู่บ้านก็ไม่ได้ประโยชน์ ซึ่งในบ้านจะให้เราทำอะไรล่ะมันไม่มีอะไรให้ทำเลย เห็นเราจับโทรศัพท์ก็บอกว่าเล่นแต่โทรศัพท์ ไม่รู้ว่าตอนนี้เแ็นเด็กเก็บกดรึปล่าวตอนนี้อยู่ม.3กำลังจะจบพอดี ไม่รู้ว่าไปโกรธอะไรมา เวลาโกรธอะไรก็ตามก็จะมาลงอยู่ที่เราตลอด เหมือนเป็นที่ระบายอารมณ์อะค่ะ ซึ่งเราก็ไม่ใช่ชายแท้ ไม่รู้เราจะทนอยู่ได้ถึงแค่ไหน มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว บางครั้งก็ทำร้ายร่างกาย ทุกครั้งกลั้นน้ำตาไว้แทบไม่ไหวอยากร้องไห้ออกมาดังไป เราเป็นคนเรียนดีนะไม่ได้เป็นเด็กมีปัญหาอะไรเลย สอบได้ที่1ตลอด แกไม่เคยให้กำลังใจเราเลย มีแต่ซ้ำเติมอย่างเดียว ใครเห็นก็บอกเป็นคนขยันนิสัยดี แต่แกบอกว่าลูกแบบนี้ไม่อยากอยู่ด้วยหรอก ช่วงเปิดเทอมน้าชวนไปอยู่ก้วยตอนปิดเทอมแจ่เราไม่ว่างเพราะต้องไปสมัครเรียนเราเลยไม่ไปน้าแกยังรู้เลยว่า ไปอยู่ด้วยไม่มีใครบังคับเราหรอก ขนาดยายที่ไม่ได้เลี้ยงดูเราเลยยังนู้จักนิสัยเราเลย แต่แม่เรายังไม่รู้เลยว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร มักจะบังคับตลอดอธิบายก็บอกว่าเราเถียง ตั้งแต่ปี.6มาคือเราเปลี่ยนนิสัยไปเลยอ่ะ จากคนที่ชอบเล่ยสนุกสนาน ตอนนี้คือไม่อยากไปไหนอยากทำอะไรคนเดียว ทำแล้วมีความสุขไม่มีใครมาคอยว่าอยู่คนเดียวอยากทำอะไรก็ทำเราพยายามยิ้มสู้ แต่มันคือไม่ไหวจริงๆ