ออกตัวก่อนว่านี่เป็นความรู้สึกส่วนตัวนะครับ  แต่ก็อยากทราบว่ามีใครคิดเหมือนผมบ้าง

ส่วนตัวเกิดในชนบทเหมือนหลาย ๆ คนครับ   ในชนบทผู้คนมีการช่วยเหลือเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กันดีตามสภาพความเป็นอยู่   
บ้านไหนมีงานก็ช่วย ๆ กัน เช่น บ้านนาย ก มีงานแต่ง บรรดาญาติ ๆ ก็ช่วย ๆ กันเตรียมงาน ช่วยกันฆ่าหมู 
บ้านหลังไหนเดือดร้อนก็ช่วย ๆ กัน  คนแถวบ้านจะรู้จักกันหมด 
แต่การรู้จักกันหมดก็ไม่ได้มีข้อดีอย่างเดียว 

มีข้อเสียด้วย คือเวลาจะทำอะไร คนข้างบ้านมักจะถาม และอยากรู้ไปทุกเรื่อง
ไม่ว่าจะเรื่องดีหรือเรื่องไม่ดี  บางทีคนชนบทก็ไม่ค่อยรู้จักเคารพพื้นที่ส่วนตัว 
ไม่ค่อยเกรงใจกันเท่าไหร่ ชอบอ้างความเป็นห่วงมาไถ่ถามเรื่องส่วนตัวจนเกินพอดี
หรือถามแบบละลาบละล้วงโดยที่คนถามไม่รู้ว่ามันเป็นมารยาทพื้นฐานที่ไม่ควรถามใคร
เช่น - แฟนเงินเดือนเท่าไหร่  รวยไหม  ที่บ้านแฟนทำงานอะไร
- แฟนตัวดำจัง เป็นคนที่ไหน  แถวบ้านมีแต่คนผิวดำแบบนี้หรอ 
- ทำไมแฟนอ้วนจัง  แฟนขาวจังเนอะ  เคยโดนแดดไหม  
- แฟนเตี้ยจัง
- อื่น ๆ 

ถ้าอยู่ในชนบทแบบหมู่บ้าน  ถ้าบ้านหลังไหนไม่สุงสิงกับบ้านหลังอื่นก็จะถูกมองว่าแปลก
ถูกมองว่าเข้าถึงยาก คบไม่ได้  หยิ่ง มนุษยสัมพันธ์แย่ และก็จะถูกแบนจากคนในหมู่บ้าน
ซึ่งคนทั่วไปมักลืมไปว่าถึงจะมีบ้านอยู่ในหมู่บ้านแต่ก็อยากมีพื้นที่ส่วนตัว หรือยากเงียบสงบบ้างเหมือนกัน

แต่ถ้าใครตั้งใจสร้างบ้านในสวนที่ซึ่งห่างจากหมู่บ้านไกลมาก ๆ อันนี้อีกแบบ
แต่จะมีคนชอบมาถามว่า ไม่เหงาหรอ   อยู่ได้ไงบ้านหลังโดด ๆ ไม่กลัวเวลาเป็นอะไรแล้วไม่มีคนเห็นหรอ

ตัวผมเองอยากมีบ้านอยู๋ในชนบทเงียบสงบ  แต่ต้องเป็นบ้านสวนเท่านั้น
และต้องห่างไกลจากผู้คน  เพราะไม่ชอบความวุ่นวานของคนในหมู่บ้าน 
นาน ๆ จะเจอผู้คนที  ถ้าใครบังเอิญใครไปไร่ ไปสวนผ่านหน้าบ้านแล้วมาทักทาย แบบนี้โอเค 
แต่ถ้ามีบ้านอยู่ในหมู่บ้าน เช่น อยู๋บ้านห้วยจึมจึ๊ บ้านก็สร้างติด ๆ กัน

ทำอะไรคนก็รู้กันทั่วหมู่บ้าน ใครทะเลาะ ใครท้อง ใครมีผัวมีเมีย
ก็ต้องมาคอยตอบคำถามเพื่อนบ้านกันชนเป็นเรื่องปกติ 
ทั้งที่บางเรื่องเราไม่จำเป็นต้องบอกใคร  หรือคนอื่นก็ไม่ควรมาถามเรา