“มาร์ธา”
 
ทันทีที่จำทุกอย่างได้ หัวใจของเอมิลี่ก็เต้นอย่างเจ็บปวดอยู่ในอก เป็นเวลาถึงสิบกว่าปีที่เธอใช้ชีวิตคู่อยู่กับพอล แต่กลับไม่เคยระแคะระคายเลยว่าเขามีความลับอันน่ากลัวซุกซ่อนอยู่ พอลปกปิดมันไว้มิดชิด สู้ทนเก็บงำและคอยหลบหลีกจากการไล่ล่าของจีนตามลำพัง เธอไม่ได้โกรธเขาเลยแม้แต่น้อยที่เขาไม่ยอมบอกความจริง หากกำลังคิดว่าเขาคงต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมากตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ซึ่งเมื่อคิดดูแล้วก็ได้แต่นึกเสียใจที่ตัวเองไม่สามารถแบ่งเบาความทุกข์นั้นมาได้บ้าง ถ้าเพียงแต่เธอรู้ พอลก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพอย่างตอนนี้ ถ้าหากเขาไม่มารักกันกับเธอเข้า จนถึงขั้นสร้างครอบครัวร่วมกันจนมีลิซ่า เขาอาจหนีรอดพ้นไปจากเงื้อมมือของเผ่าพันธุ์อำมหิตของจีนได้
 
“ฉันจำได้ทั้งหมดแล้ว...จำได้แล้ว”
 
หญิงชราละสายตาจากนอกหน้าต่างมามองใบหน้าซีดเซียวในเงาสลัว แววตาสุขุมเยือกเย็นทำให้เอมิลี่รู้สึกอุ่นใจขึ้นบ้าง อย่างน้อยเธอสามคนก็ยังพอมีที่พึ่ง มาร์ธาดูเหมือนจะเป็นความหวังเดียวของเธอ และเช่นกัน เธอก็คงเป็นความหวังเดียวของมาร์ธาด้วย
 
“โอ้ พระเจ้า ที่แท้พวกเขาอยู่ข้างล่างนี่เอง”
 
สีหน้ามาร์ธาหนักแน่นราวเหล็กกล้าขณะพยักหน้ารับ
 
“ความจำเธอคืนมาทันเวลาพอดี...พวกนั้นน่ะ ดูเหมือนจะตกลงกันไม่ได้แน่ จีนคงทำได้แค่ช่วยถ่วงเวลาเอาไว้”
 
หล่อนหันมองออกไปข้างนอกหน้าต่างอีกครั้ง พูดพึมพำออกมา เอมิลี่หันมองตาม ที่นั่นจีนยังคงเจรจาอยู่กับชายร่างอ้วนหัวเถิกล้านที่มีท่าทางคล้ายเป็นผู้นำกลุ่มชาวบ้านที่มา แอนนาถูกผลักจนเซมายืนอยู่ทางฟากของจีน แสดงว่าจีนเจรจาให้ยุติการลงโทษแอนนาได้สำเร็จ แต่ในขณะเดียวกัน กลุ่มคนเหล่านั้นก็เริ่มขยับเข้ามาใกล้ตัวบ้านมากขึ้น
 
“ไม่ว่ามนุษย์หรือสัตว์มักแย่งกันเป็นผู้นำกลุ่ม แย่งกันเป็นจ่าฝูงเสมอ เจสันรอโอกาสนี้มานานแล้ว”
 
หญิงชราสูดหายใจลึก วางมือลงบนบ่าของอีกฝ่าย ก่อนบอกเหมือนตัดสินใจเด็ดขาดว่า
 
“เราต้องไปกันแล้วล่ะ มาเถอะ”

(มีต่อ)