พื้นฐานเราเป็นคนฟุ่มเฟือยค่ะ อันนี้รู้ดีเพราะคนรอบตัวชอบบอก อาจจะเป็นเพราะว่าแต่ก่อนเราไม่เคยมีไม่เคยได้ แทบไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนเพราะพ่อแม่ไม่ได้ชอบเที่ยวอยู่แล้วด้วย ไม่เคยไปต่างประเทศ แต่ก็ไม่เคยลำบากนะคะ ไม่เคยต้องดิ้นรน ฐานะปานกลาง พ่อแม่ตามใจพอสมควร อีกอย่างรสนิยมเรากับคนในครอบครัวไม่เหมือนกันเลย หลาย ๆ คนจะบอกว่าเราชอบใช้ของแพง รู้สึกว่ามันก็ใช่บางส่วนแต่เราชอบใช้ของดีมากกว่า รู้ตัวเองว่าถ้าไม่ได้ซื้อของที่ถูกใจสุดท้ายจะไม่จบ ต้องเสียเงินซื้อใหม่อีก แต่ถ้าซื้อของที่ดีที่สุดที่สามารถซื้อได้ไปเลย มันใช้ได้นานกว่ามีความสุขเวลาใช้มากกว่า พอเริ่มทำงานหาเงินเอง เริ่มซื้อคอนโดมีห้องของตัวเองก็เลยซื้อแต่ของแพง ๆ ดี ๆ ที่ผ่านมาไม่เคยได้ใช้ เช่น เครื่องดูดฝุ่น dyson เก้าอี้ โต๊ะทำงานตัวละสามสี่หมื่น ชอบซื้อของแบรนด์เนม เช่น กระเป๋า รองเท้า กระเป๋าตัง ไม่ได้ซื้อมาอวดหรือแค่ตามคนอื่นนะคะทุกวันนี้แทบไม่โพสอะไรลงโซเชียลเลย แต่รู้สึกว่าพอใช้แล้วเรามันทำให้ดูดี น่าเชื่อถือมากขึ้น พอไปดูรองเท้ากระเป๋าหลักพันตามห้างก็เอาที่คิดว่าไม่กล้าใช้ดีไซน์หลาย ๆ อย่างเหมือนก็อปแบรนด์เนมมาเลย  สำหรับเราของราคาหลักหมื่น - สามหมื่นเราสามารถซื้อได้โดยไม่รู้สึกเสียดายเงินเพราะรู้ว่าเราจะใช้มันไปอีกนาน แต่ไม่เคยใช้เกินตัวจนต้องขอยืมหรือเป็นหนี้บัตรเครดิตนะคะ รู้ว่ามีกำลังแค่ไหนก็ซื้อเท่าสามารถซื้อได้ แม้แต่ซื้อของแพง ๆ แบบนี้เรายังไม่เคยเก็บเงินเพื่อจะซื้อมันได้เลย ติดนิสัยชอบผ่อน 0% อาจจะดีอย่างตรงที่เราไม่มีพวกค่าใช้จ่ายเสริมความงาม ไม่ชอบกินของแพงเท่าไหร่ เหมือนมีเท่าไหร่ก็เอามาลงกับของหมด เป็นปัญหาตรงที่ไม่เคยเก็บเงินได้เลยทำยังไงดีคะ ทำงานมาได้สองปีกว่าแล้ว อายุ 25 มีเงินก้อนเดียวแสนกว่าบาทที่หาได้ก่อนเริ่มทำงานหลังจากนั้นก็ไม่ได้เก็บเงินเพิ่มเลย ซึ่งเราจะพยายามไม่แตะเงินก้อนนี้เลยไม่งั้นหมดตัวไม่มีทางเก็บได้อีกแน่ ทุกวันนี้เลยพยายามโปะคอนโดจ่ายเดือนละ 2 เท่าแทนเพื่อจะได้หมดหนี้เร็ว ๆ

บางคนอาจจะคิดว่าเงินเดือนเราสูง จริง ๆ ไม่ได้สูงมากอาจจะมากกว่าค่าเฉลี่ย แต่เรียกว่ารสนิยมสูงรายได้ไม่สูงเท่าดีกว่า กิเลสเยอะมาก ทำยังไงถึงจะมีแรงจูงใจในการเก็บเงินคะ พ่อแม่เป็นข้าราชการเกรียณแล้วมีเงินบำนาญมีสวัสดิการรักษาพยาบาลมีเงินเก็บพอสมควร เราก็เลยไม่รู้สึกว่าต้อง support อะไร ทุกวันนี้เราใช้ชีวิตประมาทไปมั้ยคะ