Small Heath A45

 Birmingham City, West Midlands

England

14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2565

ถึง คนสวยที่น่ารัก

                            สวัสดีเช้าวันจันทร์ที่โครตง่วงเลยนะครับวันนี้ฝนตกอากาศดีช่างเหมาะแก่การนอนอย่างยิ่ง ถึงวันนี้ผมจะเบลอๆแต่เช้า แต่ผมก็ยังตั้งใจแบกสังขารตื่นขึ้นมา เพื่อเขียนจดหมายรักส่งไปให้ถึงใจคุณทันที ไวกว่าkerryก็หัวใจผมนี่แหละครับ ปิ้ว ปิ้ว ปิ้ว แล้วก็สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับ วาเลนไทน์ปีนี้ผมขอพรอย่างเดียวที่ผมอยากให้สมหวังก็คือ ขอให้คุณอย่าพึ่งมีแฟนนะครับ หวังให้ผมคนนี้ที่เป็นคนที่แอบชอบกลายเป็นคนที่ใช่ในสักวันของคุณนะครับ วันนี้คงเป็นวันที่เหมาะมากสำหรับคนที่กำลังจะสารภาพรักกับใครสักคนที่แอบชอบมานาน เราอาจจะเคยได้ยินประโยคยอดฮิตสากลโลกไม่ว่าจะเป็นภาษาอะไรก็ตาม ที่มักเอ่ยขึ้นมาว่า ผมชอบคุณครับ,ผมชอบคุณมานานแล้วครับ,ผมแอบชอบคุณมานานมากๆแล้วครับ ซึ่งประโยคเหล่านี้ผมก็เคยบอกกับคุณไปแล้ว ถึงก่อนหน้านี้ผมจะเคยบอกคุณไปแล้วก็ตามว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณ แต่วันนี้ผมก็จะบอกกับคุณซ้ำอีกครั้งว่า "จะบอกเธอว่า หมดไปทั้งหัวใจ เธอได้ยินไหม หยุดมันไม่ไหว ตั้งแต่แรกเจอ อู้วโอ้ยยยย'' หยอกๆ มุขเต๊าะเฉยๆหวังว่าคุณจะชอบ เอาใหม่นะๆ อะแฮ่มๆ [ Pom-Chop-Kun-Kub ] ชอบมากๆด้วยไม่ได้ชอบธรรมดา หรืออาจจะพูดได้ว่าชอบมากๆแบบใส่ไข่ แต่ถ้าคุณอยากจะใส่ใจคืน ไม่ต้องหวานมากนะครับ เพราะแค่ผมมองหน้าคุณมดก็ขึ้นตาผมแล้ว ผมไม่อยากให้หัวใจผมหวานเยิ้มไปมากกว่านี้ อ่าาฮ่าาโดนไปหนึ่งปิ้ว โอ้โหวววว คม คมมาก นี่ถ้าเพื่อนผมได้อ่านนะสงสัยมันล้อยันลูกบวชแน่นอน555   ต่อเรื่องอื่นเลยดีกว่าครับ การส่งจดหมายสารภาพรักหาคุณเนี่ยจริงๆแล้วผมคิดว่าจะส่งจดหมายฉบับแรกไปให้ในวันวาเลนไทน์ แต่ด้วยความชาญฉลาดของสมองซีกซ้าย ผมก็คาดการณ์และคำนวณไว้แล้วว่า วันนั้นคุณคงจะได้รับข้อความที่ส่งมาจีบคุณอย่างล้นหลามแน่นอน ผมเลยตัดสินใจชิงสารภาพรักกับคุณไปก่อนวันวาเลนไทน์(เป็นไงฉลาดป่ะ) ที่ผมทำอย่างงั้น เพราะเผื่อว่าใจของคุณอาจจะเอนเอียงมาทางผมมากกว่าพวกที่รอเก้อ เมื่อ2ปีก่อนผมคิดอย่างหนักว่า ''เอ๊ กูจะสารภาพรักกับเค้าตอนไหนดีว้าาา แล้วเค้าจะชอบกูเปล่าว่ะเนี่ย กูว่าเค้าไม่ชอบกูแน่เลย ยังก่อนๆรอก่อนๆกูยังไม่พร้อมอกหัก" แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนไปแล้วครับ ผมอ่ะชอบคุณผมเองก็ชอบมากๆ พอผมคิดว่าจะผิดหวังผมก็กลัวมาก เมื่อก่อนผมมี mindset แบบนั้นก็จริง แต่ตอนนี้ผมไม่คิดอย่างนั้นแล้ว ผมคิดแค่เพียงว่า''นี่เรารอเก้อไปเปล่าว่ะเนี่ยเผลอๆอีกทีจะ16ขวบล่ะ นี่เราจะปั้นหน้าเข้าหาคนที่เราชอบหรอวะ คนที่ชอบเลยนะเว้ยคนที่เราอยากจะให้มาเป็นคนรู้ใจเลยนะเว้ย แล้วปั้นหน้าเข้าหาแบบนี้เค้าจะเจอสิ่งที่หัวใจของเราอยากจะบอกกับเค้าจริงๆหรอวะ'' ผมว่าผมทำสิ่งที่อ่านในหนังสือจีบสาวไม่ได้อ่ะ มันสอนทริคการจีบทุกอย่าง แต่สิ่งที่มันขาดคือความจริงใจ สิ่งหนึ่งที่ผมได้เรียนรู้มาตลอดชีวิตผมเลยก็คือ ''คนที่ขาดความจริงใจต่อคนอื่นจะไม่มีวันได้ใจใครมาครอง'' เรื่องนี้ผมทำแล้วเห็นผลจริงไม่ว่ากับเพื่อน คนรอบตัว ครอบครัว เราสามารถปั้นหน้าเข้าหาคนอื่นได้แต่คุณต้องทนทุกข์กับใบหน้าที่คุณแบกรับไว้เองนะ เพราะเมื่อไหร่ที่หน้าของคุณแตกเค้าจะเห็นใบหน้าที่แท้จริงของคุณ  ซึ่งหน้าที่แท้จริงของคุณ คนอื่นอาจจะชอบหรือไม่ชอบก็ช่างพวกเค้าแต่ผมเชื่อว่าหน้านั้นแหละที่เป็นคุณเองที่อยากแสดงมันออกมาให้ได้เห็น ฉะนั้นผมจึงเลือกที่จะเอาความจริงใจเข้าหาคุณ ไม่ใช่ปั้นหน้าอ่านมุขเสี่ยวจาก twitter ฟัง Iife Coach มาจีบ ผมไม่ได้เผยตัวตนให้คุณเห็นหรอก แต่สิ่งที่คุณกำลังอ่านต่อไปนี้ล้วนกลั่นออกมาจากใจผมทั้งนั้น ความในใจที่ผมไม่เคยได้เปิดเผยต่อใครให้ได้รับรู้ทั้งสิ้น มันมีไว้เพื่อคุณโดยเฉพาะ และมันจะมีแค่คุณกับผมเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ มีเรื่องนึงที่ผมกระดากใจที่จะพูด แต่วันนี้เป็นวันสารภาพรักผมคงต้องคายความลับทั้งหมดออกมา เรื่องนึงที่เป็นเรื่องที่ basic มากสำหรับคนแอบชอบก็คือ อยากเห็นหน้าคนที่ชอบทุกวัน คุณอาจจะเคยได้ยินประโยคเด็ดที่มักพูดว่า ''ที่เราอยากไปโรงเรียน เพราะว่าเราอยากเจอหน้าเธอทุกวัน'' แต่ผิดกับเรื่องของผม เพราะเหตุผลที่ทำให้ผมอยากไปเรียนพิเศษทุกวันคือ ผมอยากจะไปเจอหน้าคุณทุกวันและแม้มันจะเพียงแค่บางวันผมก็ดีใจมากแล้ว  ''ผู้คนมักจะคาดหวังว่าอดทนวันนี้เผื่อวันหน้าจะดีขึ้น'' ผมตั้งคำถามกับประโยคนี้ขึ้นมาว่า''ถ้าวันนึงมันไม่ได้ดีขึ้นอย่างที่หวังหล่ะคุณจะโทษใคร'' หรือคุณยังอยากที่จะหวังต่อไปตลอดชีวิตหล่ะ ผมไม่ขอตัดสินค่านิยมว่าความเชื่อนี้เป็นเรื่องที่ผิด แต่ผมแค่อยากจะบอกว่าผมไม่คิดอย่างนี้ เพราะผมเชื่อว่าเราจะมีความหวังต่อไปเมื่อวันนี้เรามีความสุขที่สุด และการหวังอยากให้ความสุขของวันพรุ่งนี้มาถึงเร็วๆ ผมเรียกสิ่งนั้นแหละว่าความหวังที่ทำให้ผมสามารถมีชีวิตในทุกๆวันได้ ผมหวังว่าจะเจอหน้าคุณในทุกวันจันทร์จนถึงศุกร์ทุกๆวัน แต่มันก็เป็นแค่บางวันที่ผมได้เจอคุณจริงๆ มันมีความหมายต่อหัวใจผมมากนะที่ได้เจอคุณทุกๆวัน มันอาจจะฟังดูเห้ยทำไมyouเว่อร์จัง แต่ผมบอกเลยว่าการเห็นหน้าคุณแค่ไม่กี่วินาทีมันก็สามารถhealใจผมได้ทั้งวันแล้ว วันที่แสนน่าเบื่อหน่ายจากการที่เพื่อนไม่มาซ้อมดนตรี วันที่ครูไม่เข้าสอน วันที่น่าเบื่อหน่ายในโรงเรียนทุกๆวัน เพียงแค่ผมหวังว่าวันนี้คงจะได้เจอหน้าคุณจิตวิญญาณที่น่าเบื่อหน่ายและหม่นหมองของผมก็เบ่งบานและเปล่งปลั่งขึ้นมาทันที เพื่อนผมหลายคนก็ชอบแซวผมว่า(''กูว่าmangเหวอนะเนี่ย สงสัยมันกำลังฝันกลางวันอยู่ อยู่ๆก็ขำ อยู่ๆก็ยิ้ม mangเป็นไบโพล่าแน่เลย'') อืมมมเครกูเห็นด้วย อีกเรื่องนึงที่ผมไม่เคยบอกใครแม้กระทั่งเพื่อนสนิทหรือครอบครัวนั่นคือ การที่ผมตั้งใจไปเรียนพิเศษทุกวันอ่ะก็เพื่อไปเจอคุณโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย ในวันที่ผมตั้งใจไปเรียนพิเศษเพื่อไปเจอหน้าคุณโดยเฉพาะ คุณmangก็ดันไม่โผล่มา แต่ในวันที่ผมเริ่มหมดหวังในการจะเห็นหน้าคุณอีกครั้ง คุณกลับมายืนอยู่ข้างๆผมตลอด(เห้ออออหัวใจเต้นแรงอีกละ) ผมเจอคุณในสถานที่ที่ไม่คาดคิดตลอดไม่ว่าจะเป็นตอนที่ผมเลือกหาหนังสือที่ถูกใจ หรือในวันที่ผมวิ่งตากฝนไปซื้อของกินยามท้องว่าง วันที่เลือกซื้ออุปกรณ์ในร้านโชห่วยในห้าง แม้กระทั่งเดินไปเข้าห้องน้ำยังเห็นใครก็ไม่รู้ไปแอบอยู่หลังประตูหนีไฟพร้อมกับเค้กวันเกิด555 ผมขำให้กับโชคชะตาที่ดูปัญญาอ่อนเยี่ยงนี้เหลือเกิน บางครั้งผมก็แปลกใจว่าผู้หญิงในห้างมีน่ารักๆตั้งเยอะแยะ แต่ทำไมหัวใจผมมันต้องเต้นแรงแค่กับคุณคนเดียว ผมสงสัยมันอยู่ทุกวันๆ จนบางวันที่ผมเห็นคุณทำตัวน่ารักตะมุตะมิ สมองผมก็ดันเก็บเอาไปคิดทั้งคืนจนนอนไม่หลับ (เธอmangเป็นตะมุตะมิตลอดเลยอ่ะ) ผมคิดว่าการคลั่งรักเกินไปมันอาจจะไม่ดีต่อสุขภาพของผม ผมก็เลยเลิกคิดถึงคุณไปตั้ง 2วันและหลังจาก2วันนั้นอาการคิดถึงของผมมันก็กลับมาอีกครั้ง แต่มันทวีคูณขึ้นเรื่อยๆจนผมก็อดใจไม่ไหวจนต้องกลับไปเรียนพิเศษอีกครั้ง ผมแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณเลย และการที่คุณจะคิดว่าสิ่งที่ผมพึ่งพูดออกไปแบบนี้มันอาจจะฟังดูโรคจิตหน่อยๆ แต่ผมอยากให้คุณเข้าใจว่า มันเป็นอาการปกติของคนที่แอบชอบ ไม่มียามารักษาหรอกครับ ยาเดียวที่สามารถรักษาอาการประเภทนี้ได้มันคงมีเพียงการเห็นหน้าคุณชัดๆในทุกๆวันก็เท่านั้น อาการของคนแอบชอบมันก็มีเลเวลของมันครับ อย่างผมเองเมื่อ2ปีก่อนคงจะเป็นระยะแอบชอบ แอบมอง แอบบอกรักเธอทุกวันได้ยินฉันบ้างไหมเธอไม่ใช่ละๆ คือผมอ่ะแอบชอบคุณมานานมากจนการแอบชอบของผมมันสุขงอมแล้ว  แล้วมันก็ใกล้จะแก่เต็มทีแล้วด้วย ผมไม่อยากรอช้ากว่านี้แล้ว เก็บเรื่องนี้เอาไว้ก็เป็นทรมาณตัวเองเล่นเรื่อยๆ แล้วเลเวลการแอบชอบขั้นสุดท้ายของผมก็คือการบอกชอบไปตรงๆแบบนี้เลยให้คุณรับรู้ทุกอย่างดีกว่าปิดมันไว้ทรมาณใจเปล่าๆ แม้คุณจะรับรักไว้หรือไม่แต่ผมก็ให้ใจคุณไปหมดแล้ว (เราไม่เอาคืนหรอกนะ แต่อย่าทำมันพังก็พอเราเจ็บ)ให้ไปหนึ่งบทเพลงที่โครตตรงงงกับความรู้สึกตอนนี้     

แต่ถ้าเกิดมีใครสักคนถึงขั้นสะกดลอยตามอย่าไปคุยด้วยนะครับอันนั้นเรียกโรคจิต555 ขอมอบกลอนให้คุณอีกหนึ่งประโยคครับคือ ''หากวันใดข้าพเจ้าไม่ได้เจอแม่คนสวยคนงามหัวใจของข้าพเจ้าคงอยู่ไม่สุขเป็นแน่แท้'' (อุบ๊ะกลอนเปล่าก็มาว่ะ555) นี่คงเป็นเรื่องจริงที่เค้าว่ากันว่า ''เจอกันโดยบังเอิญไม่มีอยู่จริง'' มีแต่ผมอ่ะลิขิตไม่ใช่พรหมนะ  อุ่ววววมันคมจริง โครตได้ นี่สารภาพตามตรงเลยนะ แรกๆผมบังเอิญเจอคุณบ่อยๆเข้าก็เลยเผลอชอบ หลังๆนี่ผมตั้งใจไปเรียนพิเศษทุกวันเพื่อเห็นหน้าคุณบ่อยๆชัดๆให้มันกระชุ่มกระชวยหัวใจ คนบ้าไรทำไมน่ารักจัง และผมก็คงจะเป็นคนบ้าอีกคนที่นึกถึงแค่คุณทั้งวัน เห้ออผมไม่รู้จะเขียนไงต่อแล้วเนี่ยไปไม่ถูกแล้ว555ขำกลบเกลื่อนไว้ก่อน (เขินวะ เขินsus susเลย เนี่ยเห็นผมเขียนตั้งมากมายไม่ใช่ว่าไม่เขินนะเนี่ย แต่นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวไม่มีใครรู้555) โอเครผมจะเล่าเรื่องบ้าๆเรื่องนึงของผมให้คุณฟัง แต่หลังจากอ่านเรื่องนี้จบแล้วคุณอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เพ้อเจ้อและผมเป็นเองก็คงจะเป็นแค่คนบ้าๆคนนึง แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ทำให้ผมสามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้ ผมขอถามคุณหนึ่งคำถามคุณว่าคนที่มีโลกส่วนตัวสูงเค้าเป็นคนยังไงครับ ถ้าให้คุณตอบมันก็คงจะยากเพราะผมดูสตอรี่ที่ผ่านมาของคุณแล้ว คุณเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะเป็นคนที่ชอบออกไปเที่ยวบ่อยๆหรือเป็นคนประเภทที่คนเค้าเรียกว่า Extrovert นั่นเอง ตัวตนของคุณผิดวิสัยกับของผมมากครับ ผมเป็นคนประเภทที่เค้าเรียกว่า Introvert ครับ  ผมเป็นคนที่เงียบๆ ใส่หูฟังแทบตลอดเวลาเพราะมันน่ารำคาญเวลาผมได้ยินเสียงผู้คนคุยกันจ๊อกแจ๊กจอแจ ชอบไปสถานที่ที่มีแค่ผมหรือในสถานที่ที่มีผู้คนน้อยๆ ผมมีเพื่อนสนิทคนเดียวเป็น Introvert เหมือนกัน ซึ่งผมได้กล่าวถึงมันไปแล้วใน part แรก มันไม่ชอบสุงสิงกับใครเยอะๆ ชอบทำอะไรไปเรื่อย เราชอบทำอะไรหลายๆอย่างคล้ายกัน ไม่ว่าจะดูหนังผี เล่นเกมส์ เราไม่ชอบสร้างความเดือดร้อน เราฉลาดในการเอาตัวรอด ไม่ใช่พวกขี้แพ้แต่เป็นเพียงคนกลุ่มหนึ่งที่รักความสงบและความเรียบร้อย ผมเบื่อโลกนี้มากโครตๆ อะไรๆก็ดูวุ่นวายกับชีวิตผมไปหมด ไม่ว่าจะเป็นการบ้าน สิ่งที่อยากทำ สิ่งที่อยากลอง อันไหนที่ผมรักผมจะใส่ใจของผมในการทำมันลงไปด้วย ต่างจากอันไหนที่ผมไม่ได้เอาใจลงไปทำ มันมักจะออกมาห่วยแตกเสมอ ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ผมไม่ได้เป็นซึมเศร้านะครับ ในช่วงชีวิตทั้งหมดของผม ผมได้ผ่านโลกใบนี้มาทั้งหมด 15 ปีและเพียงแค่ 15 ปีนี้มันก็มากเกินพอแล้วที่จะทำให้ผมเข้าใจสังคมโดยรวมของโลกนี้คร่าวๆได้ คุณครูในโรงเรียนไม่ใช่ครูที่เราจำเป็นต้องเคารพและมองเป็นแบบอย่างที่ดีอยู่เสมอ ผมมองโลกแบบเหรียญ2ด้านเปรียบมันเป็นเหมือนเหรียญมีทั้งด้านที่ดีและด้านที่ไม่ดี ผมฟังเสียงโดยการฟังหูไว้หู ผมฟังทุกคนแต่ไม่ได้เชื่อทั้งหมด ผมคิดก่อนพูดและบางครั้งก็พูดก่อนคิด หนังสือไม่ได้มีเล่มเดียวที่ผมสามารถอ่านได้ โรงเรียนก็ไม่ใช่สถานที่สถานที่เดียวที่จะสามารถทำให้ผมเข้าใจสังคมมนุษย์ได้ทุกรูปแบบ หรือเข้าใจใจคุณได้หมดทุกอย่าง เมื่อผมเบื่อโลกเข้ามากๆ ผมเลยสร้างดาวดวงนึงขึ้นมาเพื่อปลอบประโลมความน่าเบื่อหน่ายที่ผมมีต่อโลก ดาวดวงนั้นชื่อ Anis [เอนิสในภาษาอิตาลีนั้นแปลว่า ''เพื่อนรัก''] ก่อนจะพูดถึงดาวดวงนี้ต้องขอเกริ่นก่อนว่า ตัวตนผมนั้นสร้างมันขึ้นมายังไง ในดาวเคาระห์ดวงนึงที่มีชื่อว่าโลก มีเด็กชายคนนึงได้ถือกำเนิดขึ้นมานามของเค้าคนนั้นคือเค้าเคยเป็นเด็กที่ร่าเริงกวนตีนและน่ากระทืบ(แต่แค่นิดหน่อย) แถมน่ารักน่าเอ็นดูอีกด้วย ช่วงวัยที่เค้าเติบโตขึ้นมาเค้าได้ผ่านอารมณ์และความกดดันทั้งหลายมาเยอะจนเค้ากลายเป็นคนที่มีความอดทนสูง เค้าเป็นคนที่อดทนเก่ง จนวันนึงเค้ารู้สึกว่าในโลกนี้นั้นผู้คนต่างมีสังคมของตัวเองและตัวเค้าหล่ะมีสังคมแบบไหนที่รออยู่