3.

เอมิลี่ยืนโงนเงนไปมาอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่าง หญิงสาวกะพริบตาซ้ำๆ สองสามครั้งจนสายตาคุ้นชินกับยามราตรี พอสังเกตเห็นสิ่งต่างๆ รอบตัวได้ชัดขึ้น

หัวใจหล่นวูบเมื่อพบว่าที่นี่คือในป่า...ป่าที่มีต้นไม้ขึ้นหนาแน่นทั้งต้นสนและต้นเฟิร์น พุ่มไม้หรือต้นไม้บางต้นมีหนามแหลมคม และมันคงจะฝากคมหนามเอาไว้ตามผิวเนื้อจนทั่วตัวเธอ เพราะเมื่อยกสองมือขึ้นลูบตามเนื้อตัวหน้าตาดู เอมิลี่ก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เนื่องจากมือไปกระทบถูกบาดแผลมากมายตามผิวเนื้อเข้า มีเลือดสด ๆ เลอะติดมือออกมาจนเปรอะไปหมด และพอก้มหน้าลงดูมือ เลือดอุ่น ๆ ก็ทะลักออกมาจากรูจมูก ก่อนจะหยดแหมะ ๆ ลงบนพื้นหิมะสีขาวตรงปลายเท้าเป็นดวง ๆ

พลันก็รู้สึกถึงความอ่อนแรงของแขนขาและความสับสนมึนงงในหัว มีอาการปั่นป่วนในช่องท้องกับคลื่นไส้อยากอาเจียนร่วมด้วย ทันใดนั้นความหนาวเย็นยะเยียบก็เสียดแทงผิวกายเข้ามาจนตัวสั่น จะไม่หนาวได้อย่างไรในเมื่อทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงแค่ชุดเสื้อกางเกงนอนบาง ๆ สวมอยู่เพียงชั้นเดียว เธอไม่ได้สวมเสื้อคลุมชุดนอนมาด้วยซ้ำ ไม่มีแม้แต่ผ้าพันคอ หมวกหรือถุงมือและไม่ได้สวมรองเท้าด้วย...เธอมาทำบ้าอะไรที่นี่ ถามตัวเองเอ็ดอึงในใจ

(มีต่อ)