ตามกระทู้เลยค่ะ พ่อเสียแม่ก็ให้อยู่กับยาย ตั้งแต่จำความได้ยายเป็นคนดุมากห้ามสำออยให้เห็นห้ามร้องให้ให้เห็นไม่งั้นตีซ้ำบังคับให้ทำตามใจแกทุกอย่างจนชีวิตวัยเด็กของเราหายไป  (บ้านยายขายของซึ่งยุงมากจำความได้ก็คือทุกเวลาที่ว่างก็คือช่วยงานยาย)
เราก็รักยายนะ ยอมทุกอย่างเพราะคิดว่าสักวันนึงเดี๋ยวแม่ก็มารับไปอยู่ด้วย ทนอีกนิดเดียว(แต่ก็ไม่เคยมา) แต่พอโตมาทำงานหาเงินใช้เองตั้งแต่18ตอนนี้24เข้าเมืองมาทำงาน6ปีแล้วสายเข้ามาจากครอบครัวทั้งแม่ทั้งยายคือไม่มีเลยกล้าพูดเลยว่าเขาไม่เคยโทมาถามสารทุกสุขดิบเลยสักครั้งมีแต่เราโทไปคิดย้อนกลับไปเราก็ผ่านมันมาได้ผ่านมาได้อย่างดีเเบบพยามไม่เอามาเป็นปมด้อยบอกตัวเองเราเก่งแต่บางทีก็แว้บขึ้นมา ความรักจากพ่อแม่ครอบครัวมันเป็นแบบไหนวะ อยากถามคนเคยเจอสถานการณ์เดียวกันเขารับมือกับความรู้สึกนี้อย่างไร 
ใจคิดว่าไม่เป็นไรแต่ลึกสุดก้นบึ้งหัวใจแล้วเรารู้สึกน้อยใจที่เกิดมาไม่มีใครรักไม่ใครให้ความอบอุ่นเลยความรู้สึกโดนรักจากครอบครัวมันเป็นอย่างไรหรอคะ  แล้วถ้าเราตายไปใครจะเสียใจให้เรามากที่สุด เหนื่อยอยาก ระบาย