เรา สูญเสียพ่อไปอย่างกระทันหัน ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลง มันคือความเจ็บปวดครั้งใหญ่เหมือนโลกทั้งใบมันหยุดหมุนไปเลย ไม่นานพี่ก็มาจบชีวิตตัวเองในบ้าน ความเจ็บปวดในใจทวีคูนขึ้นมาอีก ต่อมาไม่นานก็มาเสียเพื่อนสนิทไป ถูกหักหลังจากความไว้ใจ หมดความศรัทธาจากคำว่าเพื่อนไปเลยทำให้กลายเป็นคนที่กลัวการไว้ใจมาก จากเหตุการณ์ครั้งนั้นไม่กล้ายอมเปิดใจคุยกับใครเลยสักคน หลีกเลี่ยงการเข้าสังคม  กลัวการรับมือกับเหตุการณ์กะทันหันไม่ทัน กลัวการจากลา จากคนที่ร่าเริงกลายเป็นชอบเงียบ ชอบอยู่คนเดียว แยกตัว คนในครอบครัวไม่เคยชื่นชมเลย ไม่เคยได้ยินคำพูดให้กำลัง แม่แท้ๆไม่เคยสนใจสนใจแต่ครอบครัวใหม่ลูกใหม่ ตั้งแต่เรายังเด็กๆ ชอบพูดกับใครๆว่าเราเป็นน้องสาว เก็บความน้อยใจผูกกันเป็นปมด้อย ก็มีแต่พ่อที่รับฟังปันหา คอยให้กำลังใจ คอยบอกคอยสอน คอยเตือน คอยช่วยเหลือทุกอย่าง พอพ่อเสียไปทุกอย่างพังทลาย และยิ่งโหดร้ายไปกว่านั้น เรากลัวการจากลามากแค่ไหน ก็ยิ่งเจอมากแค่นั้น เวลาเรารักอะไรมากๆ หมาที่รักมาก  แมวที่รักมาก พี่ที่รักมาก  เพื่อนที่รักมาก แฟนที่รักมาก รุ่นพี่ที่สนิทมาก  พ่อที่เป็นทุกอย่าง เราเสียทุกคนไปในเวลา2 ปี ทุกอย่างทุกเหตุการณ์ใกล้เคียงกันทั้งจากเป็นจากตาย  เราเคยพูดกับแม่ แม่บอกเราว่าไร้สาระ ไม่ให้กำลังใจ ยังกดดันให้ไม่มีกำลังใจอีก ดูถูกทุกวัน ว่าขี้แพ้บ้าง ไม่ได้เรื่องบ้าง ทั้งที่ทั้งชีวิตเราพยามเรียนให้เก่งเพื่อเเม่ อยากให้แม่ชมบ้างว่าเราเก่ง ตั้งแต่ป.1ยันม.3เราสอบได้ที่1ตลอด แต่ในสายตาแม่เราไม่เคยมีอะไรดีเลย กว่าจะผ่านไปในแต่ละวัน แต่ละคืน เคยคิดที่จะอยากตายนะ แต่ติดที่ว่า กลัวมันบาป บาปที่ทำร้ายร่างกายที่พ่อแม่ให้มา บาปที่พ่อกับยายอุส่าห์เลี้ยงมาจะฆ่าตัวตาย พ่อจะเสียใจขนาดไหน เลยไม่เคยพยามที่จะฆ่าตัวเองเลย แต่ตอนนี้เริ่มแบกอะไรหลายๆอย่างไม่ไหว คิดว่าการเก็บทุกอย่างใว้ในใจจะทำไห้เราเข้มแข็งขึ้น เก่งขึ้น แต่กับกันจะแบกไม่ไว้อยุ่เเล้ว ระบายกับใครก็ไม่ได้ สับสน ตอนนี้ไม่ได้กลัวคนอื่นเเล้ว เริ่มกลัวตัวเอง กลัวว่าจะสู้กับใจได้ไหม วันนึงถ้าเกิดอารวมณ์ ชั่ววูบขึ้นมา จะผ่านมันไปได้ไหม  จะเข้มแข็งพอหรือที่จะแบกทุกอย่างสู้ต่อไปหรือป่าว จะไปหาหมอให้ช่วยดีไหม จะไปยังไง อยากหลุดพ้นแล้วจะสู้ต่อก็ไม่มีกำลังใจ ที่เหลืออยู่ก็มีแต่ยาย จะเอาไงให้ผ่านจุดนี้ไปสักที