"โลกนี้ไม่มีที่สำหรับคนอ่อนแอ"...หึๆ โอ้เอ๋ยน้ำใจใครมีบ้าง อ้างว้างฤทัยใจเจ็บและเหน็บหนาว ดั่งเดือนดับดาวร่วงหัวใจร้าว จะทนเศร้าอยู่ได้อีกเท่าใด โอ้เอ๋ยน้ำใจช่างร้ายเหลือ คิดพักก่อน

ความรู้สึก ตรึกห้วงในดวงจิต เป็นบ่วงติดปิดทางอันห่างเหิน รำพึงผ่านรานร้าวคราวเผชิญ ที่เจ็บเกินจะรับกับความจริง เหมือนมีเพียงลำพังดังลิขิต ใช้ชีวิตโศกตรมระทมยิ่ง ไม่มีสิ่งใดหวังใช้อ้างอิง ยามถูกทิ้งอด