สวัสดีค่ะ ขออนุญาตสอบถามว่าท่านไหนมีจิตแพทย์รพเอกชนแนะนำไหมคะ
(เพิ่งสมัครมาตั้งกระทู้ถามเลยผิดพลาดตรงไหนขออภัยนะคะ)
ขอเกริ่นก่อนว่าเราเคยพบจิตแพทย์มาก่อนแล้วด้วยอาการนอนไม่หลับ แต่หลังจากไปหาเป็นประจำมา4-5ครั้งมีเรื่องที่ทำให้เราไม่อยากไปหาอีกค่ะ
ประมาณต้นปีก่อนเรามีอาการนอนไม่หลับโดยไม่ทราบสาเหตุ คุณแม่เลยจัดแจงหาหมอที่รพเอกชนแห่งหนึ่งมาให้เป็นแผนกจิตเวช
บ้านเราค่อนข้างเข้าใจจึงไม่ได้มีมุมมองด้านลบกับแผนกนี้ เราไปกับคุณแม่ทุกครั้งแต่เขาไม่เคยเข้าห้องหมอด้วยเพื่อความเป็นส่วนตัวของเรา เขาแค่ไปเป็นเพื่อนเผื่อเราต้องการคนคุยด้วย
เราเป็นคนไม่ค่อยกล้าพูดกับคนแปลกหน้า ครั้งแรกสุดเลยไม่ได้เล่าอะไรให้หมอฟังมาก หมอก็จ่ายยาช่วยให้นอนหลับมา
ครั้งที่สองคิดว่าถ้าเราไม่เปิดใจเล่าทุกอย่างหมอก็คงไม่รู้จะช่วยเรายังไง เลยตัดสินใจครั้งนี้เล่าหมดเปลือกเลยแม้แต่เรื่องที่ครอบครัวเราไม่เคยรู้มาก่อน เราตัดสินใจเชื่อใจหมอ
เรื่องเกิดขึ้นตรงนี้ล่ะค่ะ หมอบอกโอเคแล้วให้พยาบาลเรียกแม่เราเข้ามาค่ะ บอกว่าเมื่อสักครู่เราพูดแบบนี้นะ เรื่องที่เราพูดมันไม่ใช่ความรู้สึกไม่ดีต่อครอบครัวหรอก เอาจริงๆมันไม่ใช่เรื่องแง่ลบเลยแต่เราไม่ได้ต้องการให้ครอบครัวรู้ ไม่ต้องการให้ใครทั้งนั้นรู้
วันนั้นเป็นวันที่ทรมานที่สุดในชีวิตเลยค่ะ เป็นช่วงโควิดเลยใส่หน้ากากอนามัยอยู่2ชั้น น้ำหูน้ำตาก็ไหลหมด หน้ากากเปียกหายใจไม่ออกแต่พยายามกลั้นไว้ห้ามใครเห็นว่าฉันกำลังร้องไห้อยู่ ไม่ได้ร้องเพราะซึ้งใจอะไรแต่เป็นการร้องไห้เพราะรู้สึกว่าโดนคนที่เชื่อใจทรยศ เราต้องนั่งหายใจไม่ออกแบบนั้นหลายนาทีกว่าจะได้ออกจากห้องตรวจ
หลังจากนั้นก็ยังไปหาอยู่นะคะ พยายามปล่อยเรื่องนั้นไปแต่เรารู้สึกว่าหมอไม่ได้ฟังที่เราพูดเท่าไรเลยจากนั้นก็ไม่คาดหวังแล้วค่ะไปหาได้อีก2-3ครั้งเพื่อเอายาอย่างเดียว
จนในที่สุดก็เลิกไปค่ะเพราะกลายเป็นว่าวันที่มีนัดเราเครียดกว่าวันอื่นๆอีก นอนไม่หลับกว่าวันอื่น ไม่อยากไปไม่อยากก้าวขาออกจากบ้าน ไม่อยากเห็นประตูห้องตรวจ เราเลิกไปเพราะเราอึดอัดกับที่นั่นค่ะอาการนอนหลับก็ไม่ได้ถึงขนาดใช้ชีวิตไม่ได้เรานอนวันละ2ชมแต่ก็ตื่นมาทำงานตามปกติได้ไม่มีผิดพลาดแลกกับการนอนเสาร์-อาทิตย์ทั้งวัน(แบบนอนตื่นบ่ายมากินอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วนอนต่อ)
มาปัจจุบันตอนนี้อาการเราแย่ลงค่ะ ไม่รู้สาเหตุแต่อยู่ๆก็ร้องไห้ ตื่นมาเพื่อร้องไห้แล้วหลับไป ไม่อยากอยู่ต่อ คิดจริงจังว่าจะไม่อยู่แล้วจะลงมือไปครั้งแล้ว
ครอบครัวไม่รู้ เพื่อนสนิทแค่ไหนก็ไม่มีใครรู้เพราะเราไม่อยากเอาพลังลบให้ใคร รอบข้างเราก็มีคนได้รับบาดเจ็บทางจิตใจอยู่เราไม่ต้องการให้เขาเอาเรื่องเราไปใส่ใจอีก คิดว่าถ้าจะหายไปก็จะไปเงียบๆคนเดียว
(แก้ไข้เพิ่มเติมอาการค่ะ หลังจากวันที่ดิ่งหนักเรารู้สึกว่าหายใจเท่าไรก็ไม่พอด้วยค่ะ)
แต่เรารู้ว่าปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปไม่ได้ เรารักครอบครัวค่ะเรายังมีครอบครัวต้องดูแล ฟังดูย้อนแย้งอยากหายไปแต่ก็มีเหตุผลที่เต็มใจให้อยู่ต่อค่ะ เราต้องการการรักษาค่ะแต่ประสบการณ์ครั้งก่อนทำให้เรากลัวการไปพบหมอ กลัวว่าจะเจอแบบเดิมแล้วตัวเองจะรับไม่ไหว
เนื่องจากเรื่องนี้เราไม่เคยบอกใครเลยเลยไม่รู้จะปรึกษาใครเช่นกัน
เป็นเหตุให้ต้องขอรบกวนพื้นที่นี้นะคะ เราไม่รู้ว่าปกติเขาเรียกญาติเข้าไปฟังเป็นเรื่องปกติหรือเปล่าถ้านี่คือเรื่องปกติรบกวนบอกเราหน่อยนะคะจะได้รับทราบว่าเป็นเราเองที่เข้าใจผิดไป(ในส่วนของเรื่องการขออนุญาตหมอไม่ได้ถามเราก่อนค่ะเรียกมาเลย)
อยากสอบถามด้วยค่ะว่าท่านไหนมีคุณหมอหรือรพไหนแนะนำเป็นพิเศษไหมคะ
ขอโทษที่ยาวนะคะพอดีไม่เคยเล่าเลยไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหนดี
ขอบคุณจริงๆที่สละเวลาอันมีค่าเข้ามาอ่านค่ะ เป็นกระทู้แรกผิดพลาดตรงไหนต้องขออภัยมากๆจริงๆนะคะ
มีจิตแพทย์รพ.เอกชนแนะนำไหมคะ จากประสบการณ์เก่าทำให้ไม่กล้าไปหาที่เดิม
(เพิ่งสมัครมาตั้งกระทู้ถามเลยผิดพลาดตรงไหนขออภัยนะคะ)
ขอเกริ่นก่อนว่าเราเคยพบจิตแพทย์มาก่อนแล้วด้วยอาการนอนไม่หลับ แต่หลังจากไปหาเป็นประจำมา4-5ครั้งมีเรื่องที่ทำให้เราไม่อยากไปหาอีกค่ะ
ประมาณต้นปีก่อนเรามีอาการนอนไม่หลับโดยไม่ทราบสาเหตุ คุณแม่เลยจัดแจงหาหมอที่รพเอกชนแห่งหนึ่งมาให้เป็นแผนกจิตเวช
บ้านเราค่อนข้างเข้าใจจึงไม่ได้มีมุมมองด้านลบกับแผนกนี้ เราไปกับคุณแม่ทุกครั้งแต่เขาไม่เคยเข้าห้องหมอด้วยเพื่อความเป็นส่วนตัวของเรา เขาแค่ไปเป็นเพื่อนเผื่อเราต้องการคนคุยด้วย
เราเป็นคนไม่ค่อยกล้าพูดกับคนแปลกหน้า ครั้งแรกสุดเลยไม่ได้เล่าอะไรให้หมอฟังมาก หมอก็จ่ายยาช่วยให้นอนหลับมา
ครั้งที่สองคิดว่าถ้าเราไม่เปิดใจเล่าทุกอย่างหมอก็คงไม่รู้จะช่วยเรายังไง เลยตัดสินใจครั้งนี้เล่าหมดเปลือกเลยแม้แต่เรื่องที่ครอบครัวเราไม่เคยรู้มาก่อน เราตัดสินใจเชื่อใจหมอ
เรื่องเกิดขึ้นตรงนี้ล่ะค่ะ หมอบอกโอเคแล้วให้พยาบาลเรียกแม่เราเข้ามาค่ะ บอกว่าเมื่อสักครู่เราพูดแบบนี้นะ เรื่องที่เราพูดมันไม่ใช่ความรู้สึกไม่ดีต่อครอบครัวหรอก เอาจริงๆมันไม่ใช่เรื่องแง่ลบเลยแต่เราไม่ได้ต้องการให้ครอบครัวรู้ ไม่ต้องการให้ใครทั้งนั้นรู้
วันนั้นเป็นวันที่ทรมานที่สุดในชีวิตเลยค่ะ เป็นช่วงโควิดเลยใส่หน้ากากอนามัยอยู่2ชั้น น้ำหูน้ำตาก็ไหลหมด หน้ากากเปียกหายใจไม่ออกแต่พยายามกลั้นไว้ห้ามใครเห็นว่าฉันกำลังร้องไห้อยู่ ไม่ได้ร้องเพราะซึ้งใจอะไรแต่เป็นการร้องไห้เพราะรู้สึกว่าโดนคนที่เชื่อใจทรยศ เราต้องนั่งหายใจไม่ออกแบบนั้นหลายนาทีกว่าจะได้ออกจากห้องตรวจ
หลังจากนั้นก็ยังไปหาอยู่นะคะ พยายามปล่อยเรื่องนั้นไปแต่เรารู้สึกว่าหมอไม่ได้ฟังที่เราพูดเท่าไรเลยจากนั้นก็ไม่คาดหวังแล้วค่ะไปหาได้อีก2-3ครั้งเพื่อเอายาอย่างเดียว
จนในที่สุดก็เลิกไปค่ะเพราะกลายเป็นว่าวันที่มีนัดเราเครียดกว่าวันอื่นๆอีก นอนไม่หลับกว่าวันอื่น ไม่อยากไปไม่อยากก้าวขาออกจากบ้าน ไม่อยากเห็นประตูห้องตรวจ เราเลิกไปเพราะเราอึดอัดกับที่นั่นค่ะอาการนอนหลับก็ไม่ได้ถึงขนาดใช้ชีวิตไม่ได้เรานอนวันละ2ชมแต่ก็ตื่นมาทำงานตามปกติได้ไม่มีผิดพลาดแลกกับการนอนเสาร์-อาทิตย์ทั้งวัน(แบบนอนตื่นบ่ายมากินอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วนอนต่อ)
มาปัจจุบันตอนนี้อาการเราแย่ลงค่ะ ไม่รู้สาเหตุแต่อยู่ๆก็ร้องไห้ ตื่นมาเพื่อร้องไห้แล้วหลับไป ไม่อยากอยู่ต่อ คิดจริงจังว่าจะไม่อยู่แล้วจะลงมือไปครั้งแล้ว
ครอบครัวไม่รู้ เพื่อนสนิทแค่ไหนก็ไม่มีใครรู้เพราะเราไม่อยากเอาพลังลบให้ใคร รอบข้างเราก็มีคนได้รับบาดเจ็บทางจิตใจอยู่เราไม่ต้องการให้เขาเอาเรื่องเราไปใส่ใจอีก คิดว่าถ้าจะหายไปก็จะไปเงียบๆคนเดียว
(แก้ไข้เพิ่มเติมอาการค่ะ หลังจากวันที่ดิ่งหนักเรารู้สึกว่าหายใจเท่าไรก็ไม่พอด้วยค่ะ)
แต่เรารู้ว่าปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปไม่ได้ เรารักครอบครัวค่ะเรายังมีครอบครัวต้องดูแล ฟังดูย้อนแย้งอยากหายไปแต่ก็มีเหตุผลที่เต็มใจให้อยู่ต่อค่ะ เราต้องการการรักษาค่ะแต่ประสบการณ์ครั้งก่อนทำให้เรากลัวการไปพบหมอ กลัวว่าจะเจอแบบเดิมแล้วตัวเองจะรับไม่ไหว
เนื่องจากเรื่องนี้เราไม่เคยบอกใครเลยเลยไม่รู้จะปรึกษาใครเช่นกัน
เป็นเหตุให้ต้องขอรบกวนพื้นที่นี้นะคะ เราไม่รู้ว่าปกติเขาเรียกญาติเข้าไปฟังเป็นเรื่องปกติหรือเปล่าถ้านี่คือเรื่องปกติรบกวนบอกเราหน่อยนะคะจะได้รับทราบว่าเป็นเราเองที่เข้าใจผิดไป(ในส่วนของเรื่องการขออนุญาตหมอไม่ได้ถามเราก่อนค่ะเรียกมาเลย)
อยากสอบถามด้วยค่ะว่าท่านไหนมีคุณหมอหรือรพไหนแนะนำเป็นพิเศษไหมคะ
ขอโทษที่ยาวนะคะพอดีไม่เคยเล่าเลยไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหนดี
ขอบคุณจริงๆที่สละเวลาอันมีค่าเข้ามาอ่านค่ะ เป็นกระทู้แรกผิดพลาดตรงไหนต้องขออภัยมากๆจริงๆนะคะ