หนูเคยอยากมีพ่อเหมือนคนอื่นเขาด้วยแหละ แต่นั้นมันเป็นตอนเด็ก หนูเคยอิจฉาคนที่เขามีพ่อด้วย หนูคาดหวังกับคำว่าพ่อมาก หนูคิดว่าถ้าหนูมีครอบครัวแบบคนอื่นเขา มีพ่อแม่ลูกคงจะมีความสุขมากแน่เลย จนตอนที่หนูรู้ว่าหนูจะได้มีพ่อเหมือนคนอื่นแล้ว พ่อจะกลับมาแล้วหนูดีใจมาก หนูคิดว่าการที่พ่อกลับมาจะทำให้แม่ไม่ต้องเครียดไม่ต้องทำงานหนัก หนูคิดว่าสิ่งที่ขาดไปจะถูกเติมเต็ม  แม่คือคนที่ทำทุกอย่างเพื่อหนู แม่ทำให้ครอบครัวมันเป็นครอบครัว แม่คือคนที่พยายามให้คำคำนี้ให้มันดูเป็นครอบครัว แม่เคยบอกหนูว่า ถ้าไม่มีพวกหนูแม่ก็คงไม่อยู่หรอก พ่อก็เคยบอกหนูว่า  ถ้าไม่มีพวกหนูพ่อคงแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว มีลูกใหม่ไปแล้ว แต่เพราะพ่อไม่เห็นแก่ตัวไง พ่อเลยไม่แต่งงานไม่มีลูกใหม่ 
หนูรู้สึกเป็นตัวถ่วงในชีวิตพ่อกับแม่ 
หนูทะเลาะกับพ่อ พ่อบอกว่าพ่อต้องคอยรองรับอารมณ์หนู แต่กลับกันหนูก็รู้สึกว่าคนทั้งบ้านเป็นคนรองรับอารมณ์พ่อ
พ่อบอกว่า สันดานหนูมันเป็นแบบไหนพ่อรู้หมด   แต่ที่พ่อบอกว่ามันคือหนูแต่มันกลับไม่ใช่หนูเลย 
พ่อบอก หนูเป็นตัวปัญหา หนูเป็นภาระ บอกว่าหนูไม่เคยทำอะไรเลย บอกอะไรไม่เคยฟัง 
ทั้งที่หนูก็ทำทั้งที่หนูก็ฟัง แต่พ่อไม่เคยเห็นในสิ่งที่หนูทำเลย 
พ่อบอกพ่อเครียดที่ใช้ชีวิตอยู่กับแม่ พ่อเลยกินเบียร์ทุกวันเลย พอแม่ไม่อยู่ด้วยพ่อก็กินอยู่ดีหรือจริงๆ แล้วใช้ชีวิตอยู่กับหนูต่างหากที่ทำให้เครียด  
หนูก็แค่อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นเองทำไมมันยากจัง ทำไมเวลาหนูอะไรแล้ววันหนึ่งหนูไม่ได้ทำ หนูถึงกลายเป็นคนผิด กลายเป็นคนไม่ทำอะไรเลยด้วย ทำไมหนูทำอะไรเขาไม่เคยภูมิใจเลย ทำไมหนูทำอะไรก็ผิดตลอดเลย