คือเรื่องมันเกิดที่ว่าปู่เราเป็นอัมไซเมอร์  วันหนึ่งติดเชื้อในกระแสเรื่อง นอนโรงบาลไม่ฟื้นเลย 1 วัน ช่วยนั้นก็ต้องย้ายโรงบาลไปมา จนปู่เราหาย แต่หมอบอกย่าเราว่า ต้องดูแลให้ดี ต้องบำบัดเพราะปู้เราไม่ค่อยเดิน ละอีกเยอะค่ะฯ อาเรากับย่าเราตัดสินใจกันสองคนพ่อเราก็เออๆออๆไปเพราะย่าเรา เชื่อแต่อาอาเราบอกอะไรก็เชื่อไปหมด และก็พาปู่เราไปบำบัดพาไปดูแล อย่างดี ที่สถานพยาบาลดูแลผู้ป่วยหลังพักฟื้นออกจากโรงบาล เสียเดือนละ 30,000 มันแพงมาเลยนะสำหรับเรา แต่ปู่เรามีเงินบำนาญหลังเกษียณ ปู่เราเคยเป็นทหารอากาศ แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นสถานดูแลโทรมาแจ้งว่าที่สถานดูแลติดโควิลจากคนที่มาล้างไต ย่าเราเลยถามว่า ปู่เป็นไงบ้าง พยาบาลเลยไป เช็ค สรุปว่าปูเราติดโควิลอาการโคม่า เป็นไข้ ตัวร้อน เลยส่งไปโรงบาล พอดีว่ามีเตียง ปู่เราก็ไปนอนรักษาตัวอยู่ 2 สัปดาห์ หมอโทรมาบอกว่า ปู่เราอาการโคม่ามาก รักษาหายยากมากเลยถามย่าเราว่า จะให้ถอดสายออกซิเจนออกมั้ย ย่าเราได้ยินคำนั้นเลย ร้องไห้ทั้งคืน และคืนนั้นเอง แม่เราเห็นนกแสกมาเกาะกิ่งไม้ตรงข้ามหน้าต่าง แม่เราก็เล่าให้ฟัง เราก็เคยได้ยินว่าถ้านกแสกมาบ้านใครบ้านนั้นจะมีคนตายเราก็ลางสังหอนมาแล้วว่า ใช่แน่ๆเลยแต่เราไม่อยากพูด วันที่สองหลังจากปูเราโคม่า ปู่เราก็อยู่มาเรื่อยๆจนวันที่ 3 หลังจากที่หมอบอกว่าปู่เราโคม่าปู่เราตาย และต้องเผาเลย พ่อเราไปแจ้งเขตเรียบร้อย ย่าเราไม่กล้าไปเพราะกลัวโควิล วันนั้นเองอาเราก็ปวดท้องมาจนได้นอนโรงบาล ไม่ได้มางานศพปู่เรา เพราะต้องเผาเลยในวันเดียว เราก็โทรวีดีโอคอลบ่ากับอาเรา หลังจากนั้น 1 เดือน ปู่เราไม่ได้ เซ็นเรื่องเงินไว้ คนที่ตัดสินใจคนที่สองก็คือย่าเรา ย่าเรามีลูกสองคน คือ พ่อ กับ อา เรา ย่าเราให้อาเราคนเดียว แต่ไม่ให้พ่อเรา เราก็ไม่รู้ว่าเท่าไหร่เงินที่ได้จากปู่เราตาย แต่เราว่าคง 800,000 ขึ้นไป เราก็ถามพ่อเราว่าป๋าจะไม่เถียงหน่อยหรอ พ่อเราบอกว่า ถ้าเขาคิดว่ามีกันแค่สองคนแม่ลูกก็ปล่อยเขาไป พ่อเราพูดแบบน้อยใจมากเลย ผ่านไป 2 เดือน เราได้ยินย่ากับอาเราคุยกันว่า อาเราซื้อคอนโดหรู 4 ล้านกว่าๆ เป็นเงินที่ได้จากปู่เรา อาเราจะชวนย่าเราไปด้วยแต่ย่าเราไม่อยากไป เราก็มานึกละ ย่าเราโทรหาอาเราทุกคืนเลย แต่ย่าเราไม่ค่อยถามเลยว่า พ่อเราเป็นไงบ้าง พ่อเราที่ทำงานวุ่นวายมาก ทำงานไกลบ้านไปอยู่บ้านเพื่อนไม่ได้กลับมาบ้าน 4 เดือนละ แถมที่ทำงานพ่อเราเสี่ยงมากเพระาพ่อเราทำงานอยู่สนามบิน กุมภาพันธ์นี้พ่อเราจะลาพักร้อนกลับบ้าน แต่ที่นั้นมีแต่โควิลพ่อเราเสี่ยงมาก แต่ กลับกันอาเรา ใช้เงินปู่เราอย่างสนุก ซื้อคอนโดหรู ซื้อฟอนนิเจอร์ มาตกแตง เป็นหมื่น ในขณะที่พ่อเรารำบาก แต่อากับย่าเรากับหัวเราะมีความสุข มีตังซื้อนู้นซื้อนี่ ฟอนนิเจอร์ไม่ถูกใจอาเราย่าเราบอกให้เอามาไว้ที่บ้านแล้วไปซื้อใหม่ เราฟังพวกเขาพูดกันแล้วเรายังน้อยใจแทนพ่อเราเลย พ่อเราจะติดโควิลและจะตกงานเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ย่าเราไม่เป็นห่วงพ่อเราเลย. ย่าเรากลัวโควิลถึงกลับอยู่ใกล้เราต้องใส่แมส เพราะอาเราบอก อาเคยมาด่าแม่เราขึ้นกู บอกว่าถ้าเราโควิลมาติดแม่กูกูจะเอาโควิลไปติดแม่ แล้วก็แช่ง แม่กับเรา ทั้งที่เราไม่เกี่ยว แต่เค้าแช่งว่า ขอให้เราเป็นเด็กเนรคุณทั้งๆที่เราไม่เคยไปด่าอา และไม่เคยไปเนรคุณเขาด้วย แม่เราก็ไม่เคยด่าอา แต่เค้ามาด่ามาเรา บอกแม่เราทำงานไปทำงาน ทุกวัน คือแม่เราก็ต้องทำงานหาเงินมั้ย อาเราก็ทำงานเสี่ยงกว่าแม่เราอีกเพื่อนที่ทำงานอาเราติดโควิล อีก ลืมบอกว่าอาเราไม่เคยมาบ้านเราเลย 7 ปี พาปู่เราตายเค้าถึงมาหาย่าเรา คืออะไรก่อน เหมือนเค้าไม่อยากเจอปู่เรา พอปู่เราไม่สบายหนักมากๆถึงมา. เราเกลียดอาเรามากเลย.