เราอายุ17-18 พ่อกับแม่เราแยกกันอยู่ เรามีพี่น้องอยู่4คน เราเป็นพี่คนโต และได้อยู่กับปู่และย่าที่เป็นแฟนใหม่ปู่ ตั้งแต่เด็ก เราถูกกดดันเรื่องเรียนมาตลอด จนทำให้เรากดดันตัวเองไปด้วย ม.ต้นเราไม่ได้เป็นคนเรียนดีมาก เราเรียนพิเศษทุกอาทิตย์ จันทร์-อาทิตย์เราไม่มีวันว่างเลย รร.เรามีถึงแค่ม.3 ทำให้ต้องหาโรงเรียนเข้าม.ปลายใหม่ เราขอที่บ้านเรียนสายอาชีพเพราะในตอนนั้นเราอยากเป็นเชฟ เราไม่เก่งวิชาการ เกรดน้อย ไม่เก่งภาษา แต่ที่บ้านไม่ยอม จะให้เราเรียนโรงเรียนชื่อดังของจังหวัดเรา สายสามัญ เขาให้เราไปสอบจนสุดท้ายเราสอบติดและเขาก็ยังให้เราเรียนพิเศษต่อทุกวัน ทำให้เราเครียด กดดันตัวเอง เขาบอกกับเราเสมอว่าต้องให้ได้เกรดดีๆ เราพยายามทำมาตลอด พอเราทำเกรดดีได้เขาไม่ชมเรา เขาเมินเฉย เราแอบน้อยใจที่มันเกิดแบบนี้ จนมาม.5เราเรียนออนไลน์ตลอดปีการศึกษา อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เราตั้งกระทู้นี่ก็ได้...
ตั้งแต่ม.4มา เรารู้สึกเบื่อครอบครัว เบื่อที่บ้าน อยู่ที่นี่แล้วเราไม่สบายใจ ได้รับแรงกดดัน อยู่แล้วก็ไม่มีอะไรให้ทำ โดนด่าทุกวัน ออกจากบ้านก็โดนด่าโดนบ่น อยู่ในบ้านก็โดนบ่นโดนด่า ปิดเทอมเราถือโอกาสไปอยู่กับพ่อเรา ที่บ้านโทรด่าเรา ประมาณว่าเวลาปิดเทอมควรเอาเวลาไปเรียนพิเศษไม่ใช่อยู่กับพ่อ แต่เราไม่ได้อะไรหรอกเราบอกกับตัวเองว่าชิน เดี๋ยวก็ผ่านไป อดทน จนม.5เราได้รับแรงกดดันมาว่ามหาลัยเราต้องเข้ามหาลัยที่เขาเลือก คณะที่เขาอยากให้เรียน เราใช้เหตุผลคุยแล้วแต่เขาก็หาข้ออ้างว่าคณะนั้นเงินไม่ดี งานน้อย เราเลยยอม เมื่อช่วงปิดเทอมม.5เราได้ถือโอกาสไปช่วยพ่อทำงาน และได้อยู่กับพ่อ แต่สุดท้ายเขาก็ตามเราให้กลับมาบ้าน เราร้องไห้ เราก้าวขาเข้ามาบ้านเรามีความรู้สึกอยากออกจากหลังนี้ เราอยู่ที่อื่นเราสบายใจมากกว่านี้ เราได้รับอิสระมากกว่านี้ เรากลับมาเครียด เบื่อชีวิต แล้วอยากตายไปจากโลกนี้เลยด้วยซ้ำ เราไปอยู่กับพ่อเราได้มีอะไรทำมากกว่าอยู่ที่นี่ เราเหนื่อยที่จะเรียน แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่เรียนเราขอกับที่บ้านว่าขอพักก่อนที่จะเริ่มเรียนติวเข้ามหาลัย ตอนนี้เราอยู่บ้านแล้วเราร้องไห้ตลอด ไม่อยากคุยกับใคร เบื่อมากๆ อยากไปอยู่ไกลๆจากพวกเขาเต็มทน เราควรทำไงดี..