คือเราโตมากับการโดนกดดัน โดนด่า โดนกระทำลงไม้ลงมือจากพ่อแม่(ส่วนมากจะพ่อเพราะทะเลกันบ่อย) คือพ่อเราเป็นคนหัวโบราณ เราออกไปไหนมาไหนกับเพื่อนไม่ได้ แค่บอกไปทำงานก็ไม่ได้(ต้องให้เพื่อนมาทำที่บ้าน) หรือไปเที่ยวก็ไม่ได้เลย ตั้งแต่เริ่มขึ้นชั้นมอต้นถึงมอปลาย ไม่เคยได้ไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนๆ บางทีเราแค่ออกไปซื้อของที่ตลาดก็จะว่าเราแอบไปหาผู้ชายอะไรประมาณนี้ คือจ้องจับผิดมากๆไม่ให้เรามีแฟน ไหนจะเรื่องที่โดนกดดันต่างๆ แต่ไม่เคยฟังความคิดเห็นเราเลย พอเราออกความคิดเห็นก็ว่าเถียง แล้วก็จะด่าเราสารพัด พอมาช่วงมอปลาย(ม.5-6) เราก็เริ่มไม่พอใจกับสิ่งที่พ่อกดดัน เราไปไหนมาไหนไม่ได้ ออกไปทำกับเพื่อนก็จะว่าไปหาผู้ชายไปให้ท่าเค้าเ***ฟรี คือพ่อเราด่าเหมือนเราไม่ใช่ลูก เราก็เริ่มมีปากมีเสียงมากกว่าทุกที จนทำให้ทะเลาะกันใหญ่โตหลายรอบมาก พ่อจะอ้างว่าตัวเองเป็นใหญ่เป็นเจ้าบ้าน เราเป็นผู้อาศัยต้องเชื่อฟังเค้า เลยทำให้เราหนีออกจากบ้าน แน่สุดท้ายพ่อก็ไปตามกลับมาเหมือนเดิม มันเลยทำให้เราไม่เคยปรึกษาอะไรกับพ่อไม่ได้ ตั้งแต่มอต้น เราเลยมีอะไรจะปรึกษาแม่เป็นส่วนมาก แต่ขึ้นมอปลายเรามีแฟนก็แอบพ่อคบ แต่บอกแม่ตลอด ไม่เคยปิดบังเพราะคิดว่าแม่เป็นที่ปรึกษาที่ดีสุดแล้ว แต่สุดท้ายเราก็แอบไปได้ยินพ่อแม่คุยกันละแม่ก็มาเล่าให้พ่อฟัง แล้วบอกให้พ่อไปบอกให้เราเลิกกับแฟนให้ตั้งใจเรียนดีกว่า มีแฟนมีแต่จะเสียคนจากนั้นพ่อก็ด่าเรา พร้อมลงไม้ลงมือว่าเราง่ายมั้งยังงั่นงี้ ทั้งที่เราคบกันแฟนคุยกันแค่ผ่านโทรศัพท์ จากนั้นมาเราก็เปลี่ยนการมองเเม่เป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุดในบ้านเป็นคนที่เราต้อง ปกปิดเรื่องราวหลายๆอย่างเหมือนพ่อ เราไม่เคยเอาอะไรไปปรึกษาแม่อีกเลย เฝ จนเราเรียนจบมอปลาย แล้วมาต่อมหาลัยเราก็ได้ออกมาใช้ชีวิตคนเดียว ไม่มีพ่อแม่ รู้สึกดีมากๆๆ เราเหมือนเด็กเก็บกดพอได้ออกมาจากบ้านหลังนั้นที่มีแต่ปัญหาต่างๆ ตอนปี1เรากลับบ้านแค่2ครั้ง(คือจำเป็นต้องกลับ)ซึ้งเราไม่คิดจะกลับบ้านเลยถ้าไม่จำเป็นโดยอ้างพ่อแม่ว่ามันไกลนั้งรถกลับบ้านใช้เวลานานไม่คุ้มถ้าจะกลับ  ทำให้ตอนปี1เราอยู่หอโดยไม่มีคนมาบ่งการชีวิตรู้สึกอิสระ แต่มันเป็นช่วงโควิดเราไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนหรืออะไร แต่เราอยู่หอ เรียนอยู่ในห้องนอนในห้องนี้แบบสบายใจมากๆเป็นครั้งแรกเราอยู่คนเดียวแบบนี้ตลอดทั้งเทอมและปิดเทอมก็ไม่กลับบ้านซึ่งเป็นช่วงที่โควิดระบาดหนักมาก เลยอ้างพ่อว่าไม่อยากนั่งรถตู้กลับ อันตรายคนติดเพราะรถตู้เยอะมาก พ่อแม่เลยให้เราอยู่แต่เราก็โทรคุย คอลหาตลอดไม่ขาดการติดต่อ พอเราขึ้นปี2ก็ได้กลับบ้านไป1ครั้ง  พ่อได้บอกว่าปิดเทอมใหญ่ให้กลับบ้าน พ่อจะไปรับเอง มันทำให้เรารู้สึกแย่มากค่ะที่ต้องกลับบ้าน เราไม่โอเคมากๆซึ่งเราไม่ได้ตอบพ่อไปว่าไม่อยากกลับ แต่คือเรานั้งร้องไห้ไม่อยากกลับบ้านให้เพื่อนฟังพร้อมเหตุผลว่าบ้านเราเป็นยังไงทำไมไม่อยากกลับ เพื่อนก็ปลอบใจเราละบอกว่าเอานะอย่างน้อยพ่อแม่ก็ส่งเสียเงินให้เรามาสำนึกหน่อย (ซึ้งในส่วนตัวเราคิดว่าการส่งเสียการเรียนเป็นเรื่องที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ต้องทำอยู่แล้วทำไมเราต้องมารู้สึกผิดหรือสำนึก )  เราเข้าใจว่าท่านรักและอยากให้เราได้ดี แต่การเลี้ยวดูนั้นมีส่วนสำคัญมากมันทำให้เด็กคนนึงมีปมในชีวิตและจะไม่มองท่านเป็นพ่อแม่ที่ดีได้เลย เราอยากรู้ว่าเราผิดมั้ยที่มองว่าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนที่ดี 😢