เราเบื่อมากที่ต้องมาเตออะไรแบบนี้ทุกวัน อะไรๆก็ทะเลาะกัน ด่ากัน เถียงกันทุกวัน ตั้งแต่เราอายุ8ขวบนับจากมันก็เป็นแบบนี้เลยเราเบื่อพ่อมาก เราภาวนาทุกวันตั้งแต่ให้พ่อแม่เลิกกันสัก เวลาพ่อกับแม่บอกจะเลิกกันเราดีใจมาก เพราะว่าเราเบื่อและเหนื่อยกับชีวิตที่ต้องมาพบเจอกับปัญหาไร้สาระแบบนี้ นับวันรอถึงวันที่จะเรียนจบ เพื่อจะได้ออกไปจากที่นี้ พ่อเราเอาแต่ใจมากทำอะไรก็ไม่ได้ มีปัญหากับเงินตลอด เวลาแม่เรามีเพื่อนหรือมีความสุขเค้าจะหาเรื่องมาทะเลาะทุกครั้งเวลาทะเลาะก็อาละวาด ทำร้ายข้าวของ ทำร้ายร่างกายแบบไม่แคร์เลยว่าเราอยู่ตรงนั้น เวลาจะทำอะไรก็ต้องแอบหรือโกหก เราจะออกไปไหนก็ไม่ได้ ต้องอยู่บ้านต้องทำงาน บางครั้งทะเลาะกันเค้าก็จะเข้าห้องนอน ล็อคบ้านล็อคห้องไม่สนใจเลยว่าลูกเมียจะไปอยู่ที่ไหน กินอะไร  เวลาจะทำอะไรที่เกี่ยวกับเงินก็คือรู้เลยว่าจะต้องโดน เค้าโฟกัสแต่กับเงิน ชีวิตต้องมีเงิน ทั้งๆที่บ้านก็ไม่ขาดแคลนอะไร ไม่มีหนี้สิน แต่เค้าก็จดจ่ออยู่แบบนั้น ทะเลาะทนี้ดังจนคนแถวบ้านรู้หมดเราอายมาก ติดเหล้า พอเมาแล้วก็มีเรื่องกับคนนั้นคนนี้แล้วก็มาอาละวาดที่บ้านต่อ ครั้งล่าสุดคือเพื่อนแม่เราชวนไปกินหมูกะทะ เค้าเป็นไรก็ไม่รู้ด่าแม่แบบหนักมาก คิดำปเองทุกอย่าง บางครั้งเราก็เกลียดเค้า พอจะเลิกกันทีไรแม่เราก็ใจอ่อนทุกทีเหมือนเค้าลืมว่าพ่อทำอะไรบ้าง เราต้องเจอจนชอนเลยสินะ มันหลายครั้งมากจนเราไม่รู้เลยว่าความอบอุ่นมันเป็นแบบไหนเวลาเค้าใจดีชวนเที่ยวเราก็จะไม่ไป เรารำคาญ