เราเครียดหนักมาก เรารู้สึกโดนว่าไม่หยุด ถึงขนาดเราบอกเราเสียใจแล้ว ร้องไห้หนักมากๆ เราร้องไห้ทุกวัน วันละ 2-3 ครั้ง เราเครียด เราเหนื่อย เราเสียใจ ทุกอย่างรู้สึกทรมาน เราขอโทษตัวเองที่เราทำแบบนี้ เราขอโทษทุกคนที่เราทำตัวแบบนี้แล้วยังขอความช่วยเหลือ เราไม่รู้ว่าเราทำไปทำไม เรารู้แค่ว่าเราได้ทำแล้วเรามีสติ เราจะได้ไม่ร้องไห้จนหยุดไม่ได้ มันทำให้ความเสียใจเปลี่ยนเป็นความกลัวแทน... เราเอาแต่หนีจนหันมาเพิ่งการทำร้ายตัวเองเพื่อหยุดความเสียใจ 

เราขอร้องนะ... อยากให้พิมพ์กับเราดีๆ แนะนำเราดี ๆ อย่าให้เรารู้สึกหนักกว่านี้เลย เราเพิ่งคิดยาบำรุงเลือด 20 เม็ดมา เราไม่อยากทรมาน เราไปล้างท้องที่โรงพยาบาลไม่ได้ ให้พ่อแม่รู้ก็ไม่ได้ มีวิธีทำให้อ้วกจนยาออกมาหมดไหม เราพยายามแล้วแต่มันออกมาแค่อาหารที่กินนิดเดียว 

ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ.. เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เรารู้สึกด้อยค่ามากๆ ร้องไห้ไม่หยุด สติเราเริ่มจับใจความไม่ได้ว่าควรพิมพ์ยังไง เราได้แต่พิมพ์ตามที่เราคิดโดยไม่ได้คัดประโยคอะไรเลยอีก ไม่รู้จะพิมพ์ทำไม.. เราจะนั่งรอคนตอบมานะ..