เราไม่รู้เรียกว่าคำถามได้มั้ย แต่เราจะเล่าเรื่องของเราค่ะ

คือเราเป็นคนที่ร่าเริงมากๆ แบบมากๆเลยนะคะ จะยิ้มตลอดจะหัวเราะพูดคุยกับเพื่อน ค่อนข้างพูดมากเลยค่ะ เรามีความสุขนะคะ แต่ตอนอยู่คนเดียวเราจะเศร้ามากค่ะ เราสามารถนั่งเฉยๆแล้วร้องไห้ได้เลย

เราเริ่มเป็นแบบนี้ทีละนิด เมื่อปีก่อนตอนนั้นเราโดนบูลลี่จากคนเกือบครึ่งรร.เลยค่ะ เราโดนบูลลี่จากครูด้วย แล้วเราก็เคยเกือบฆ่าตัวตายค่ะ แต่นั่นมันนานแล้ว ตอนนี้เราไม่อยากตายแล้วนะคะ ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมากทุกวัน แล้วพอเราย้ายรร.เราก็ดีขึ้นมากค่ะ เรากลายเป็นคนที่เฟลนลี่ ยิ้มเก่ง คุยกับทุกคนได้ กว่าเราจะดีขึ้นขนาดนี้เราใช้เวลานานมากค่ะ เราเรียนออนไลน์ไปหนึ่งเทอมก็เลยมีเวลาเยียวยาจิตใจค่ะ 

แต่พอเราได้ไปรร.แรกๆเราก็มีความสุขนะคะ สักพักนึงเราก็เริ่มคิดค่ะว่าเราจะมีความสุขไปได้นานแค่ไหน เราจะกลับไปเศร้ามั้ย ไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้น เวลาทำอะไรเราระวังตัวตลอด  เราแคร์สายตาคนอื่นมากๆ อยู่ๆเราก็กลายเป็นคนที่เครียดง่าย
เครียดเรื่องบิวตี้แสตนดาร์ดด้วยค่ะ เครียดเรื่องไม่ได้ออกจากบ้าน เครียดเรื่องน้องด้วยค่ะ เรากับน้องต้องอยู่ด้วยกันเพราะพ่อกับแม่ไปทำงาน แล้วน้องเราชอบพูดมาก พูดคนเดียว อยู่นิ่งไม่ได้ เรารำคาญน้องค่ะแต่เราทำอะไรไม่ได้เลย จบทีการร้องไห้คนเดียวค่ะ ทุกเรื่องที่เราเครียดเราร้องไห้ตลอด 

แล้วเราก็รู้สึกว่าตั้งแต่เครียดหนักๆผมเราเริ่มร่วง ตื่นเช้ามาน้ำตาก็จะไหลเอง เหนื่อยกับการใช้ชีวิตแต่ละวันค่ะ ตอนพิมพ์อยู่เราก็ร้องไห้ค่ะ รู้สึกดีที่จะมีคนรับฟังเรื่องของเราแล้ว ตอนอยู่กับคนอื่นเราไม่เครียดเลยนะคะ เราพยายามเอาตัวเองไปอยู่กับคนอื่นแล้ว แต่เราออกจากบ้านไม่ได้ค่ะ ที่บ้านเข้มงวด 

ถ้าอ่านแล้วจับใจความไม่ได้เราต้องขอโทษนะคะ เราไม่ถนัดเขียนอะไรแบบนี้ พิมพ์ผิดก็ขอโทษค่ะ เราแค่อยากรู้ค่ะว่ามีคนเป็นเหมือนเรามั้ย ขอบคุณที่อ่านเรื่องของเราค่ะ🙏🏻🥺💖