สวัสดีค่ะเพื่อไม่ให้ยืดยาวขอเข้าเรื่องเลยนะคะ  เมื่อตอนที่อยู่กับเพื่อนหรือสังคมภายนอกเรามักจะเฮฮาร่าเริงแฮปปี้ไม่เครียดใดๆเลยเป็นคนชิวๆใครๆก็ไม่คิดว่าเราจะเป็นคนเครียดได้เพราะเราแสดงออกว่าเป็นคนpositive มากแต่พอมีวันนึงกลับหอมาเรากลับเครียดมากๆมาโดยตลอดปวดหัวไมเกรนวันนึงยาวๆไป2-3ชั่วโมงเราสอบคณิตฟิสิกส์ตกบางทีเราก็พูดลอยๆว่า  กุไม่น่าเกิดมาเลยถ้าจะเกิดมาเพื่อสอบตกขนาดนี้(ที่ผ่านมาสอบได้ดีตลอด) เราพุดจริงๆนะคะเราไม่เคยโกหกความรุ้สึกตัวเองแต่คนอื่นมีกจะคิดว่ามันเป็นJoke มากกว่าเราเครียดมาโดยตลอดร้องไห้คิดว่าตัวเองไม่ประสบความสำเร็จกับการเป้นคนเอาสะเลย  เราไม่เล่าเรื่องลบๆหรือเรื่องเศร้าๆของเราให้ใครฟังเท่าไหร่นักเพราะเราไม่อยากจะเอาความร้สึกลบๆของเราไปทำให้ใครๆเหนื่อยกว่าเดิมจากที่เหนื่อยอยุ่แล้วและไม่ร้องไห้ต่อหน้าใครๆเลยจนเมื่อคืนนี้ทำให้เราคิดอะไรหลายๆอย่างว่าถ้าเราหายไปทุกคนจะดีใจไหมเมื่อวันรวมญาติอาเราก็คอยเอาแต่พูดข้อเสียของเราให้ญาติคนอื่นฟังเราเสียใจมากนะมันทำให้เรารุ้สึกว่าที่ผ่านมาทั้งชีวิตไม่มีข้อดีเลยหรอวะและหลายๆเรื่องเลยค่ะทั้งการสอบเก่บคะแนนงานที่อาจารย์สั่งอีกบานเลยจนเราร้องไห้นานมากประมาณตี1ถึงตี3ตอนนั้นเราเห้นเข้มกลัดเเล้วหยิบมานั่งจ้องปลายแหลมของเข็มกลัดเเล้วก็จัดการลงที่ข้อมือรู้ไหมว่ามันสบายใจอย่างบอกไม่ถูกนะมันเหมือนได้released something out เรื่องในหัวมันเยอะมากอย่างบอกไม่ถุกเหมือนที่ผ่านมาเราต้องอดทนกับความเฮงซวยหลายๆอย่างตั้งแต่อายุ12จนตอนนี้17เหมือนแผลในใจที่ปิดไว้ด้วยคำว่าไม่เป็นไรมันอักเสบจนทนไม่ได้แล้วพอมาวันนี้รุ้สึกใจเราเปลี่ยนไปเราด้านชาขึ้นเรายิ้มน้อยลงเราไม่อยากให้ใครรู้ว่าข้างในเรามันเละมันพังโคตรๆเพราะภายนอกใครๆก็มองเราแข็งแกร่งตอนเพื่อนถามว่าแขนไปโดนอะไรมา(เราติดพลาสเตอร์ไว้) เราก็บอกเขาว่าเราโดนเข็มกลัดบาดแต่แค่ไม่ได้บอกว่าเราจงใจให้มันบาดพอถึงตอนนี้เราก็รู้สึกโอเคขึ้นมาบ้างแล้วแต่มันก็ยังเศร้าอยู่ข้างในใจอยู่ดีแปลกแต่จริงคนที่บอกจะอยู่ข้างๆไม่ไปไหนตอนเราต้องการเค้าที่สุดเค้าไปอยู่ไหนก็ไม่รู้;)
ปล.พิมพ์ในโทรศัพท์นะคะถูกผิดบ้างขอโทษที