ที่จิงเเล้วผมเคยมีความสุขมากกว่านี้ช่วงตอนม.3อ้ะเเต่หลังจากนั้นมาความสุขเหล่านั้นก็หายไปเหมือนตัวผมอีกคนมันหายไปเเล้วผมเก็บตัวมาตลอดอยู่เเต่ในห้องตลอดน้อยครั้งที่ออกจากห้องเพราะไปซื้อบุรี่เเต่คุนรู้อะไรไหมบุรี่ที่ผมสูบมันทำไห้ผมรู้สึกสบายใจสงบผ่อนคลายเเต่มันก็ช่วยได้เเค่ชั่วคราวเเหละอีกอย่างที่ผ่านมาทั้งความสุขทั้งเพื่อนพวกพ้องทั้งอะไรหลายๆอย่างมันหายไปเเต่ในใจลึกๆผมมันตัวคนเดียวมาตลอดทั้งที่ครอบครัวพ่อเเม่เองน่าจะเป็นที่พักพิงเป็นที่ที่จะทำไห้สบายใจได้เเต่ไม่เลยกลับกันมันไม่ต่างอะไรกับโลกภายนอกเลยเว้ยคือเราเเบบไม่มีใครเเล้วอ้ะในความรู้สึกตอนนี้คือใช้ชีวิตไปวันๆยิ้มเเบบปลอมๆให้เเม่ไปบ้างเเต่ไม่มีใครเข้าใจไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเราเลยทั้งที่เราเสียสละอะไรหลายๆอย่างทั้งเรื่องเรียนเรื่องนั้นเรื่องนี้คือเอาง่ายๆเลยก็คือจนตรอกเเล้วอ้ะมีเเค่บุรี่นี่เเหละที่เป็นเพื่อนผม ผมไม่ต้องการให้ใครมาส่งสารอะไรหรอกเเค่อยากไห้ตัวเองมีความสุขในโลกภายนอกบ้างเเต่ลึกๆมันก็ไม่อยากออกหรอกเพราะเรารู้สึกว่าในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆนี่มันอบอุ่นมันสบายใจที่สุดเเต่ยังก็ขอบคุนคนที่เข้ามาอ่านความน่าสมเพชของผมนะคับ5555มีเเต่ที่นี่เเหละที่สมารถบรรยายความในใจได้บ้าง