เบื่อนะ~เมื่อไหร่เครื่องเร่งเวลาจะมีอยู่จริง บางครั้งก็รู้สึกรำคาญครอบครัวเราเรามีความใฝ่ฝันตั้งแต่เด็กว่าโตไปจะออกไปทำงานในต่างประเทศและจะไม่กลับไปเหยียบบ้านของตนเองอีกเลย เรารู้สึกเข้ากับคนในบ้านไม่ได้ พ่อเราเป็นคนอารมณ์ร้อนทำให้บางครั้งก็รู้สึกว่าตนเองเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขาวันหนึ่งพ่อเรารีบมากต้องการคุยกับครูประจำชั้นแต่เขาไม่ว่างพ่อก็พยายามกดดันเราว่าจะคุยกับครูประจำชั้นแต่ครูเขาไม่ว่าง พ่อจึงกดดันจนเรารู้สึกแย่ ส่วนแม่เป็นคนที่มีอาการย้ำคิดย้ำทำชอบเตือนนู่นนี่นั่นจนเราเริ่มไม่มั่นใจว่าเราได้ทำไปแล้วรึยังพอเราไม่มั่นใจก็จะว่าทันทีจนหลายครั้งเราก็รู้สึกแย่ที่ต้องคอยจำทุกอย่างที่ตนเองทำและดูถูกความฝันเราด้วยเราอยากเป็นนักเขียนนิยายและเราต้องการให้เขาเปิดบัญชีธนาคารให้แต่เขาทำเหมือนกับคำพูดของเราเป็นแค่ลมที่พัดผ่านไปจนเราต้องละทิ้งสิ่งที่ชอบนอกจากนั้นยังไม่ให้อิสระในการใช้เงินของเราด้วยเพราะกลัวว่าเราจะใช้เงินเปลืองทั้งๆที่เงินพวกนั้นเป็นเงินเก็บของเราเองทั้งหมด ส่วนอีกคนพี่ชายต่างแม่ที่น่ารำคาญสุดพี่ชายจะว่าทุกความผิดพลาดของเราเสมอจนเรารู้สึกเครียดกดดันที่ต้องทำตัวให้สมบูรณ์แบบเพื่อที่เขาจะได้ไม่ว่านอกจากนั้นเวลาที่มีอะไรผิดพลาดก็จะโทษแต่เราเช่นเพราะเรามานั่งใกล้เลยเล่นเกมแพ้ยังไม่พอพี่ชายยังชอบบูลลี่รูปร่างของเราคือพ่อเราทำอาหารอร่อยเราเลยกินเยอะพอเรากินเยอะเราก็ต้นขาใหญ่ซึ่งปัจจุบันขาเราใหญ่กว่าท่อนซุงอีกเขาก็จะบูลลี่เราทุกวันเราจึงต้องแกล้งสนุกทั้งที่รู้สึกแย่มากพอเราบอกว่าไม่สนุกเขาก็จะว่าเราพร้อมบอกว่าแค่เล่นทำไมต้องจริงจังและยังเรียกเราว่าเอ๋อทั้งๆที่เราก็มีชื่อเขาชอบดูถูกเราว่านอกจากความฉลาดก็ไม่มีอะไรดีเลย เราเลยรู้สึกว่าที่เรายังอยู่กับพวกเขาได้ก็เพราะเราต้องใช้เงินของพวกเขาเพราะฉะนั้นถ้าเราโตเราจะใช้ชีวิตให้มีความสุขและไม่กลับมาเจอหน้าพวกเขาอีก