เราเป็นเด็กปวช.1คนนึง เราเป็นคนไม่ค่อยกล้าแสดงออก คือ..เรารู้สึกแย่กับโรงเรียนใหม่มากๆ รร.นี้เป็นรร.ที่ดีในระดับนึงเลย และที่เราเลือกเรียนที่นี้เพราะพี่สาวเป็นคนแนะนำว่าที่นี้ดี ที่ให้พี่สาวแนะนำเพราะเราก็ยังไม่รู้ว่าว่าตัวเองอยากเรียนอะไร และเราเป็นคนชอบแต่งการ์ตูน อ่านการ์ตูน และมีตัดต่อบ้างแต่ส่วนใหญก็จะเกี่ยวกับการ์ตูนที่เราแต่ง พี่สาวเลยแนะนำให้ไปเรียน คอมพิวเตอร์กราฟิก เราก็เลยตามพี่ว่าเรียนอันนี้ก็ได้
พอเราเรียนได้สักพักก็รู้สึกเครียดมันก็อาจจะงานเยอะส่วนนึง แต่อีกส่วนนึงคือเรารู้สึกไม่ชอบโรงเรียนนี้เลย เราไม่โอเค มันอึดอัด พอบอกพี่สาว พี่เขาก็บอกว่าเราแค่ยังไม่มีเพื่อน ยังไม่สนิทกับใคร มันเลยทำให้เราอึดอัด เราก็แบบ...มันก็อาจจะจริงคือตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกก็เลยตามๆพี่ไป แต่พอวันต่อไปที่เราไปเรียน พี่สาวเราไปส่งเราที่รร.และพี่ถ่ายเราตอนเดินเข้าไปในรร.เอาไปลงเฟซ... แล้วแบบก็มีเพื่อนพี่มาบอกสู้ๆไม่เป็นไรนะ คือมันไม่ได้ทำให้เรามีความสุขเลยเว้ย... เราอ่านคอมเม้นที่มีเพื่อนพี่มาพิมแล้วแบบอยากร้องไห้ มันแบบเราไม่ได้ต้องการกำลังใจจากใครก็ไม่รู้อะ เราแค่ต้องการให้พี่ปลอบใจเราแค่คนเดียว ไม่ใช่ใครก็ไม่รู้ ที่แย่ที่าุดคือพี่เอาเรื่องนี้ไปบอกครูที่ปรึกษาของเรา แล้วครูเรียกเราไปคุย เราโคตรรู้สึกแย่เลยอะ ครูเขาพูดดีนะแต่เราไม่สามารถพูดออกไปได้ว่าหนูไม่ต้องการคำปรึกษาอะไรจากครูค่ะ วันนี้หนูเหนื่อยมากพอแล้ว เราตอบไปได้แค่ค่ะ ดีค่ะ... ทั้งทีในใจแบบไม่เลย ไม่โอเคสุดๆ จนกลับบ้านเราไม่คุยกับใครไปอยู่บนห้องคนเดียวล็อคประตู ร้องไห้คนเดียวในห้อง พี่สาวก็เข้ามาจะคุยด้วย เราไม่มีสติแล้วตอนนั้นคือเราด่าพี่เราว่าพี่เราแบบไล่พี่ไปจากเรา ตอนนั้นคือเราแบบ ตอนนี้เชื่อใจใครได้บ้าง ขนาดครอบครัวของเรายังไม่สามารถเชื่อใจได้ เราจะเชื่อใจใครได้อีก เรารู้นะว่าพี่เป็นห่วงแต่แบบ...มันโคตรไม่โอเคเลย ตอนนี้เราบอกได้เลยว่า เราโคตรอคติกับ สายคอมพิวเตอร์กราฟิกและโรงเรียน ตอนนี้เราท้อมาก... เราเชื่อใจใครไม่ได้เลยจะระบายยังต้องมาระบายในกระทู้แบบนี้
อยากลาออกจากโรงเรียน แต่พ่อแม่ก็จ่ายเงินไปแล้ว ค่าชุด ค่าเรียน เราก็ไม่อยากให้พวกท่านเสียเงินเยอะไปมากกว่า เราเลยแค่ว่าจะเรียนให้จบๆปี3ไปก่อน แล้วต่อไปจะเป็นไงก็ช่าง เราไม่สนอะไรอีกแล้วว่าแค่เรียนจบ เพราะตอนนี้คอมพิวเตอร์กราฟิกในสายตาเราคือเราไม่ชอบมัน เรารู้ว่าจริงๆแล้วเราแค่ชอบแต่งการ์ตูนเฉยๆไม่ได้สนใจเรื่องตัดต่อเป็นพิเศษ
เราได้คุยกับเพื่อนคนนึงมาเป็นเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่โรงเรียนเก่า เราเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟังทั้งหมด แล้วเพื่อนถามว่า ห่วงครอบครัวก็ดีแล้วสุขภาพจิตละ... เราไม่เคยคิดเลยเรื่องสุขภาพจิตของเรา เพราะปกติสนใจแต่ว่าเรียนจบไปจะทำงานอะไรที่ได้เงินเยอะๆดีจะได้เลี้ยงพ่อแม่ เราก็เคยคิดว่าอยากเป็นนักแต่งนิยายนะ แบบที่เราชอบแต่มันก็เป็นอาชีพที่ไม่มั่นคงก็เลยตัดทิ้งไป
เอาง่ายๆที่เราจะถามจริงๆคือสุขภาพจิตกับครอบครัวเนี่ย เลือกอะไรก่อนดีหรือเราควรปรับอะไรกับตัวเราเองดี??
สุขภาพจิตกับครอบครัวควรเลือกอะไรดีคะ???