คือ เราโตมาจนเข้าเลข 4 แต่ทำไมเรา ไม่รู้สึก in กับคำว่า ผู้ให้กำเนิดเลย คือ เราโตมากับยาย ยายที่ซัพพอร์ตเราเกือบทุกอย่างที่กำลังแกจะหามาได้ สนับสนุนให้เรียนจนจบ ป.ตรี  กู้หนี้ยืมสินมาส่งเรียนจนจบ แม้จะไม่ได้ให้แต่ละเดือนเท่าคนอื่น แต่ก็รับผิดชอบหามาให้เราทุกเดือนเสมอ ส่วนที่เหลือ เราก็กู้ยืม กยศ. และรับทำงานเสริมเพื่อให้พอต่อการกินและใช้  ยายจะสรรหาของกินดีๆมาให้ เตรียมไว้ เพื่อให้เราได้กินเสมอ อาจไม่ได้หมายถึงว่าของภัตราคารนะ แต่เท่าที่แกจะหาให้ได้ แกมักจะใส่ใจ ในการกินอยู่ คอยถามเสมอว่า มีเงินไหม มีค่ารถกลับ กทม. ไหม จะแบ่งในกระเป๋าให้เราคนละครึ่ง แม้แกจะมีอยู่ 3-4ร้อยเท่านั้น เพราะกลัวเราไม่มี แต่เราก็ไม่เคยเอานะ มีแต่ยื่นให้แก แต่กับแม่ เรารู้สึกเราไม่ in เลย เราเคยคิดว่าถ้าไม่มียายแล้ว คงทำให้เราสัมผัสความเป็นแม่ได้มากกว่านี้ แต่ไม่เลย เราไม่เคยรู้สึกถึงความรักของแม่ที่มีต่อเราเลย เราไม่เคยได้ยินว่าเขาถามว่า เหนื่อยไหม ลำบากไหม พอกินไหม เมื่อก่อนที่เขาโทรมา จะพูดเรื่องข่าวโน้นนี้ และจะถามตลอดว่ามีเงินให้ยืมไหม เราพอมีเราก็โอนให้ เรารับหน้าที่ส่งบ้านที่แม่ น้องๆ และหลานๆอยู่ เพราะเราคิดว่ายายคงเอาไปจำนองเพื่อนำเงินมาส่งเราเรียน เราจบมาทำงาน เราก็เริ่มส่ง ส่งจนหมดอยู่คนเดียว ไม่มีใครที่อยู่เอ่ยปากว่า ช่วยส่งไหม ทั้งที่เราไม่ได้คิดจะเอาบ้านหลังนั้น เพราะเราไม่อยากกลับไปอยู่บ้าน ยิ่งยายไม่อยู่แล้วเรายิ่งไม่อยากกลับ (บ่นซะยาวเลยเรา) ก็แค่อยากรู้ว่าเราเป็นลูกที่แย่ของแม่มากใช่ไห ม?🥺😢