เราโดนบอกเลิก เราคบกันมาเกือบ 2 ปีแล้ว เหตุการณ์วันนั้นคือ เราโทรคุยกันปกติจนเขาถามว่าถ้าบอกเลิกอีกครั้งจะยื้อไหม(เมื่อหลายเดือนก่อนเขาบอกเลิกเรา เขาให้เหตุผลว่าไปต่อไม่รอด เราพยายามยื้อจนกลับมาเริ่มต้นใหม่กัน) เราตอบว่าไม่ยื้อ เพราะอยากรู้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร เราให้เหตุผลว่าไม่อยากเป็นคนบ้าที่คอยตามยื้อเธอตลอด เราเองก็มีค่า พอสักพักเขาบอกเลิกเราเลย เขาให้เหตุผลว่า คิดมานานแล้ว จากนั้นเราตามยื้อเหมือนเดิมอีกแล้ว ตอนแรกเขาหนักแน่นมาก จะไปอย่างเดียว แต่อยู่ๆดี เขาก็ขอเวลาไปคิด มาอีกครั้งเขาบอกว่าได้ จะเริ่มต้นใหม่กัน จากที่เราร้องไห้เราเปลี่ยนเป็นดีใจเลย ถึงจะรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าเลยที่เอาแต่ตามคนอื่นแต่ยังไงท้ายที่สุดเราก็ดีใจที่เขาเลือกจะเริ่มต้นใหม่ เราคุยปรับจูนกันสักพักเลย มีความสุขมากเพราะได้พูดอะไรที่ติดค้างได้ปรับความเข้าใจกัน เขาบอกจะลงไปเก็บของพอกลับขึ้นมาอีกทีเขาบอกเลิกเราอีกครั้ง ตอนนั้นเราสับสน ชา ว่าเมื่อกี้คืออะไร เราโกรธเพราะเหมือนเขาปั่นหัวเราเล่น เขาให้เหตุผลว่าเมื่อกี้แค่ชั่ววูบ เราเลยถามอีกว่าแล้วหลายเดือนก่อนทำไมไม่เลิกไปเลย เขาบอกอีกค่ะว่าชั่ววูบ เราพยายามนื้ออีกครั้งแต่ไม่สำเร็จเลยจริงๆ จนเราหาวิธีได้บอกกับเขาว่า งั้นเราโทรกันอาทิตย์ละครั้ง ถ้ารู้สึกว่าคิดถึงมากๆ ก็กลับมาเหมือนเดิม ถึงวันที่เริ่มคุยอาทิตย์ละครั้ง เราพยายามเต็มที่ให้เขามีความสุข เขาเลยบอกว่า งั้นเราโทรคุยกันอาทิตย์ละ 2 ครั้งได้ไหม ตอนแรกดีใจมาก แล้วเขาก็พูดต่อมาว่า เขามีคนที่รออยู่เหมือนกัน หน้าชาเลย.. จุกๆพูดอะไรไม่ออก เลยไปถามอีกรอบว่ามันคืออะไร เขาตอบว่าเขาชอบเพื่อนเขา ซึ่งเราเป็นคนที่ขี้หวง รู้สึกว่าเพื่อนคนนี้แปลกๆ เขาโกรธมากเวลาที่เราหึง เราไม่เข้าใจ เราผิดหรอที่หึง จนพอมาวันนี้มันชัดมาก เราโดนสวมเขา มานานแค่ไหนไม่รู้ ทั้งเจ็บทั้งโกรธ เราไม่คิดเลยว่าคนที่เราเชื่อใจ เพื่อนเขาที่เราเชื่อใจเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนกัน เคยเล่นเกมด้วยกัน มันจุกมากๆ เรารู้เราเลยพอ พอแล้วกับคนแบบนี้ แต่ทำไมเราถึงยังรักเขาอยู่ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ทำไมเรายังไม่ยอมรับความจริงสักที เขาไม่เคยเห็นค่าเราด้วยซ้ำ เราถามเขาว่าเสียใจไหม ทำแบบนี้ เขาบอกเสียใจแต่เลิกเสียใจแล้ว
ความสัมพันธ์ของเรามาด้วยดีตลอด จนไปเจอคนหนึ่งบอกว่า ถ้าเรารักใครฝ่ายเดียว นั้นไม่เรียกความสัมพันธ์ เราคิดได้ไปช่วงหนึ่งแต่ก็เสียใจมาก เราสองคนยังเด็กอยู่ แถมจะสถานการณ์โควิดเลยทำให้ไม่ได้เจอกันบ่อยๆ จึงได้แต่โทร แต่ทำไมเราถึงไม่หายเศร้าสักที อาจเป็นเพราะกับคนนี้เราตั้งความหวังไว้สูง แต่เหมือนเขาจะยังเป็นเด็กอยู่ แต่ทำไม ทำไมถึงรักเขาด้วย ครั้งนี้เราจะไปหาเขาไปคุยกัน ถามว่าจะคุยอะไร ก็คงคุยหลายๆเรื่อง เพราะที่ผ่านมาเจอกันน้อยครั้ง พอเจอก็เอาแต่เที่ยวเล่น ไม่มีเวลาให้ได้คุย เราเลยคิดว่าให้ได้บอกลาหรือบอกอะไรที่อยากพูดมานานต่อหน้าสักครั้งก็ยังดี แล้วก็ให้ของที่เก็บเอาไว้ให้ตอนโตแต่ไม่มีโอกาส เราทิ้งไม่ลงแล้วก็ไม่อยากเห็นมันด้วย  ถามว่าหวังไหมก็คงหวังให้เขากลับมาเริ่มต้นใหม่ เพราะตัวเรายังอยากให้โอกาสอยู่ อยากถามทุกคนว่า เราควรตัดใจยังไงดี รักแรกของเราที่เราให้หมดใจ แล้วโดนนอกใจ แล้วถ้าไปหาครั้งนี้เขาไม่ยอมคุยกับเรา เราจะทำใจยังไงดี เราไม่อยากให้ตัวเองเศร้าไปอีกนาน เรายังอยากทำอะไรหลายๆอย่างให้มีความสุขมากกว่านี้