โปรดพิจารณาจากบทนี้..

    ท่านผู้มีความสำคัญในนามรูป อันเป็นของมิใช่ตนว่าเป็นตน
    จงดูโลกพร้อมทั้งเทวโลก ผู้ยึดมั่นแล้วในนามรูป ซึ่งสำคัญ
    นามรูปนี้ว่า เป็นของจริง ก็ชนทั้งหลายย่อมสำคัญ (นามรูป)
    ด้วยอาการใดๆ นามรูปนั้น ย่อมเป็นอย่างอื่นไปจากอาการ
    ที่เขาสำคัญนั้นๆ นามรูปของผู้นั้นแล เป็นของเท็จ เพราะ
    นามรูป มีความสาปสูญไปเป็นธรรมดา นิพพานมีความ
    ไม่สาปสูญไปเป็นธรรมดา พระอริยเจ้าทั้งหลายรู้นิพพานนั้น
    โดยความเป็นจริง พระอริยเจ้าเหล่านั้นแล เป็นผู้หายหิว
    ดับรอบแล้ว เพราะตรัสรู้ของจริง ฯ

ในบทนี้พระพุทธเจ้าตรัสว่านามรูปเป็นของเท็จ และคำว่าเป็นของสาปสูญ
แต่กลับไม่ตรัสว่า เป็นอนัตตา  ทั้งๆที่มันก็คือเป็นอนัตตา..
และตรัสนิพพานว่า เป็นเป็นของไม่สาปสูญ และตรัสว่านิพพานนั้นเป็นของจริง

เป็นของสาปสูญ   ก็คือเป็นอนัตตานั่นเอง...
เป็นของไม่สาปสูญ   ถ้าไม่เรียกว่าเป็นอัตตา...
แล้วจะให้เรียกว่าอย่างไรดีล่ะ ?

อ่านให้เข้าใจดีๆก่อนเน้อ
จะอู้หื้อ.....