แม่เราเป็นพี่สาวคนโต มีน้องสาว 3 คน แม่เรามีเรา1คน ส่วนน้า แต่งงาน1คนมีลูกเป็นพี่ผู้ญ อีก2คนไม่แต่งงาน ช่วงเราขึ้นมต้น พ่อกับแม่เลิกกัน แม่ไม่มีงานทำและยายป่วย ยายขอให้แม่อยู่ดูแลเพราะแม่ไม่ทำงานแต่น้าทั้ง3คนทำงาน ยายขอให้เราไปอยู่กับน้า1คนเพื่อให้แม่มีเวลาดูแลยายเต็มที่ โดยที่น้าไม่อยากรับเราไปอยู่ สา้หตุเพราะเกลียดพ่อเราและเนื่องจากแม่เราจนสุดและคิดว่าเราจะเป็นเด็กที่ไม่เอาไหนเนื่องจากตอนเป็นเด็กเรามีบุคลิกเป็นคนพูดตรง สู้ชีวิตไม่ชอบให้ใครมาดูถูกที่สุด ซึ่งน้าจะชอบย้ำและบอกว่าเราเป็นลูกไม่มีพ่อ แต่กับพี่ผญเป็นลูกน้าที่รวยสุดในบ้านและเรียนเก่ง น้าจะดูแลอย่างดีซื้อแต่ของแพงๆให้ แต่เราต้องทำงานทุกอย่างทั้งกวาดบ้านถูบ้าน ล้างจาน ตอนเด็กๆแต่พี่เราทำอะไรไม่เป็นเลย สุดท้ายตอนมปลายเราก็ต้องไปอยู่กับน้าเพราะแม่ต้องดูแลยาย เราไม่ชอบที่ทุกคนมาว่าและดูถูกจึงตั้งใจเรียน ตอนอยู่กับน้าไม่เคยใช้เงินน้าเลย แม่จะแอบส่งเงินให้ตลอด เนื่องจากน้าจะประหยัดถ้าใช้เงินต้องขอ เราไม่ชอบร้องขอจากใครและน้าเอาแต่ว่าเราทุกๆเรื่อง เราจึงไม่เคยขออะไรเค้า อะไรที่ทำได้เองเราก็ทำเอง รบกวนน้าให้น้อยที่สุด ตั้งใจเรียนสอบให้ได้ที่1มาตลอดและได้เงินที่พ่อส่งให้ใช้รายเดือน จนวันที่เราเข้าเรียนมหาล้ย เราสอบติดและได้ทุนจนเรียนจบ
วันนี้น้าทั้งหมดเริ่มแก่ลงและไม่มีลูกดูแล พี่ผญที่น้ารักตอนเด็ก ไม่ได้ทำงานที่มั่นคง ไม่สามารถดูแลน้าได้ ส่วนเราได้ทำงานที่ดี เงินเดือนดีและมีสามีที่ดี ตั้งแต่เด็กจนเราโตมาน้าไม่เคยยอมรับว่าเราเก่งหรือดูแลคนอื่นได้เลย ทั้งๆที่ผลลัพธ์คือเราได้ทำงานที่ดี สอบได้ที่1ทุกปีเพื่อพิสูจน์ให้น้าเห็นว่าเราถึงแม้เราจะเป็นเด็กไม่มีพ่ออย่างที่น้าย้ำมาตลอดแต่เราก็สามารถเติบโตมามีชีวิตที่ดีได้ แต่ทุกครั้งที่เจอจนปัจจุบันน้าไม่เคยชมเลยมีแต่หาข้อตำหนิเรา ถ้าแม่เราชมเราน้าก็จะเปลี่ยนเรื่องไม่ฟัง และทวงบุญคุณที่เราเคยไปอยู่กับเค้าช่วงมปลายตลอด ทั้งที่ตอนนั้นเราพยายามรบกวนเค้าให้น้อยที่สุดและเค้าไม่เต็มใจรับเราไปอยู่เลย ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากตอบแทนบุญคุณเลยนะแต่การเอาแต่ว่าเราและบอกว่าถ้าไม่มีเค้าเราไม่ได้ดีแบบนี้ก็เหมือนดูถูกความพยายามของเราเกินไป เราต้องตั้งใจเรียนและทำงานหนักแค่ไหนกว่าจะมีวันนี้ทั้งที่สิ่งที่น้าเคยหยิบยื่นให้ในวัยเด็กก็ไม่มีความเต็มใจเลย เราสงสารแม่ที่ไม่มีอาชีพตอนนั้นเราจึงยอมไปอยู่กับน้าจริงๆถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากรบกวนใครเลย หลายครั้งเราเคยยอมน้าแล้วเพื่อแม่ แต่น้าก็เอาแต่ว่าว่าเราได้ดีเพราะเค้าเหมือนว่าเราไม่มีอะไรดีเลยในชีวิต และพยายามกดเราให้ต่ำกว่าทุกคนในบ้านเหมือนตอนเราเด็ก(เนื่องจากแม่เราจนและแม่ไม่ได้ทำงาน สถานะเรากับแม่จึงแย่ที่สุดในบ้านตอนเด็ก) และไม่เคยส่งเสริมอะไรที่เราจะดีขึ้นหากจะดูเกินหน้าเกินตาพี่สาวเรา เช่น บ้านเราไม่มีรถ แต่เราหัดขับรถและขอยืมรถน้าเพื่อไปสอบน้าก็ไม่ให้ไปเพราะพี่ผญยังขับไม่เป็น จนสุดท้ายแฟนเราให้ยืมรถไปสอบเราจึงขับรถเป็นและมีโอกาสไปหางานทำดีๆ เราจึงทำใจไม่ได้ที่จะกลับไปและเจอเค้าทวงบุญคุณพร้อมบอกแต่ว่าเราได้ดีเพราะเค้า เพราะเรารู้ว่าที่ผ่านมาเราทุกข์ยากและเหนื่อยแค่ไหน ตอนนี้เราจึงตัดสินใจออกมาจากครอบครัวและการเจอน้าทุกอย่าง พี่ผญพยายามมาบอกว่าน้ามีบุญคุณและให้กลับไปช่วยดูแลน้ายามแก่ เราก็รู้สึกเสียใจที่ทำแบบนี้เพราะทำให้แม่เสียใจ แม่กลัวว่าญาติคนอื่นจะว่าแม่ทะเลาะกับพี่น้องเพราะลูก แต่กลับไปกี่รอบก็เป็นสถานการณ์แบบเดิม เราจึงทำใจให้กลับไปไม่ไหวจริงๆ
ทุกคนคิดว่าเราควรทำยังไงดี เพื่อรักษาจิตใจของเราเองด้วยและแม่ด้วย และทำให้น้าเข้าใจบ้างว่าที่เรามีวันนี้เพราะเราก็พยายามเหมือนกันพยายามเพื่อออกมาจากชีวิตแย่ๆที่น้าชอบว่าเราเป็นลูกไม่มีพ่อและไม่มีวันได้ดีนั้น ตั้งแต่เด็กจนโตเราเรียนได้ที่1ทุกปีและได้เกียรตินิยมอันดับ1ตอนปตรีจนตอนนี้ได้ทำงานที่ดี น้าก็ไม่เคยพูดว่าเราเก่งสักครั้งเลยนอกจากการทวงบุญคุณ.....
ญาติดูถูกตอนเป็นเด็กแต่กลับทวงบุญคุณในวันที่เราได้ดี
วันนี้น้าทั้งหมดเริ่มแก่ลงและไม่มีลูกดูแล พี่ผญที่น้ารักตอนเด็ก ไม่ได้ทำงานที่มั่นคง ไม่สามารถดูแลน้าได้ ส่วนเราได้ทำงานที่ดี เงินเดือนดีและมีสามีที่ดี ตั้งแต่เด็กจนเราโตมาน้าไม่เคยยอมรับว่าเราเก่งหรือดูแลคนอื่นได้เลย ทั้งๆที่ผลลัพธ์คือเราได้ทำงานที่ดี สอบได้ที่1ทุกปีเพื่อพิสูจน์ให้น้าเห็นว่าเราถึงแม้เราจะเป็นเด็กไม่มีพ่ออย่างที่น้าย้ำมาตลอดแต่เราก็สามารถเติบโตมามีชีวิตที่ดีได้ แต่ทุกครั้งที่เจอจนปัจจุบันน้าไม่เคยชมเลยมีแต่หาข้อตำหนิเรา ถ้าแม่เราชมเราน้าก็จะเปลี่ยนเรื่องไม่ฟัง และทวงบุญคุณที่เราเคยไปอยู่กับเค้าช่วงมปลายตลอด ทั้งที่ตอนนั้นเราพยายามรบกวนเค้าให้น้อยที่สุดและเค้าไม่เต็มใจรับเราไปอยู่เลย ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากตอบแทนบุญคุณเลยนะแต่การเอาแต่ว่าเราและบอกว่าถ้าไม่มีเค้าเราไม่ได้ดีแบบนี้ก็เหมือนดูถูกความพยายามของเราเกินไป เราต้องตั้งใจเรียนและทำงานหนักแค่ไหนกว่าจะมีวันนี้ทั้งที่สิ่งที่น้าเคยหยิบยื่นให้ในวัยเด็กก็ไม่มีความเต็มใจเลย เราสงสารแม่ที่ไม่มีอาชีพตอนนั้นเราจึงยอมไปอยู่กับน้าจริงๆถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากรบกวนใครเลย หลายครั้งเราเคยยอมน้าแล้วเพื่อแม่ แต่น้าก็เอาแต่ว่าว่าเราได้ดีเพราะเค้าเหมือนว่าเราไม่มีอะไรดีเลยในชีวิต และพยายามกดเราให้ต่ำกว่าทุกคนในบ้านเหมือนตอนเราเด็ก(เนื่องจากแม่เราจนและแม่ไม่ได้ทำงาน สถานะเรากับแม่จึงแย่ที่สุดในบ้านตอนเด็ก) และไม่เคยส่งเสริมอะไรที่เราจะดีขึ้นหากจะดูเกินหน้าเกินตาพี่สาวเรา เช่น บ้านเราไม่มีรถ แต่เราหัดขับรถและขอยืมรถน้าเพื่อไปสอบน้าก็ไม่ให้ไปเพราะพี่ผญยังขับไม่เป็น จนสุดท้ายแฟนเราให้ยืมรถไปสอบเราจึงขับรถเป็นและมีโอกาสไปหางานทำดีๆ เราจึงทำใจไม่ได้ที่จะกลับไปและเจอเค้าทวงบุญคุณพร้อมบอกแต่ว่าเราได้ดีเพราะเค้า เพราะเรารู้ว่าที่ผ่านมาเราทุกข์ยากและเหนื่อยแค่ไหน ตอนนี้เราจึงตัดสินใจออกมาจากครอบครัวและการเจอน้าทุกอย่าง พี่ผญพยายามมาบอกว่าน้ามีบุญคุณและให้กลับไปช่วยดูแลน้ายามแก่ เราก็รู้สึกเสียใจที่ทำแบบนี้เพราะทำให้แม่เสียใจ แม่กลัวว่าญาติคนอื่นจะว่าแม่ทะเลาะกับพี่น้องเพราะลูก แต่กลับไปกี่รอบก็เป็นสถานการณ์แบบเดิม เราจึงทำใจให้กลับไปไม่ไหวจริงๆ
ทุกคนคิดว่าเราควรทำยังไงดี เพื่อรักษาจิตใจของเราเองด้วยและแม่ด้วย และทำให้น้าเข้าใจบ้างว่าที่เรามีวันนี้เพราะเราก็พยายามเหมือนกันพยายามเพื่อออกมาจากชีวิตแย่ๆที่น้าชอบว่าเราเป็นลูกไม่มีพ่อและไม่มีวันได้ดีนั้น ตั้งแต่เด็กจนโตเราเรียนได้ที่1ทุกปีและได้เกียรตินิยมอันดับ1ตอนปตรีจนตอนนี้ได้ทำงานที่ดี น้าก็ไม่เคยพูดว่าเราเก่งสักครั้งเลยนอกจากการทวงบุญคุณ.....