เล่าเลยนะคะ เมื่อก่อนเรากับสามีทำงานอยู่โรงงานในจังหวัดหนึ่ง ซึ่งเงินเดือนก็ถือว่าโอเคพอกินพอใช้ไม่เดือดร้อนคนอื่น แต่ทางบ้านแฟนมีธุกิจส่วนตัว ไม่ได้ใหญ่โตมาก แต่ก็หาเงินได้เยอะพอสมควร เข้าเรื่องเลยนะคะ พ่อแม่ของแฟน ชักชวนให้แฟนของเรากลับมาทำงานที่บ้านตัวเองดีกว่า จะให้เงินเดือนเท่านั้นเท่านี้ ซึ่งเราก็เห็นด้วยกับสิ่งที่พ่อแม่แฟนบอก ตอนนั้นเราคิดว่า ทำงานอยู่บ้านคงจะดี บ้านไม่ได้เช่า ค่าใช้จ่ายคงไม่เยอะ ได้อยู่กับลูกด้วย เรากับแฟนพากันตัดสินใจลาออกจากโรงงาน แล้วกลับมาอยู่บ้าน กลับมาบ้านช่วงแรกๆ พ่อแม่แฟนก็ดีกับเราอยู่ แฟนก็ออกไปทำงานกับพ่อเขา แต่ไม่ได้เงินเดือนอย่างที่คุยนะคะ เวลาผ่านมาเรื่อยๆ คือ ทำงานแต่ไม่ได้เงินเลย เราก็เริ่มพูด เริ่มบอกแฟน ว่าเราไม่โอเค เราชวนแฟนออกจากบ้านกลับไปทำโรงงานอีกรอบ ( เราก็ไม่รู่ว่ามาอยู่แล้วจะเป็นแบบนี้ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เราคงไม่ลาออกจากงานเพื่อมาทำงานที่บ้าน ถูกไหมคะ ) พอเราเริ่มไม่โอเค ก็เริ่มมีปัญหากับแฟน แฟนเป็นคนที่เชื่อแม่มากๆไม่กล้าขัดอะไรแม่เลย เราพูด เราบอก ว่าทำงานแต่ไม่ได้เงิน เราอยู่ไม่ได้ เราต้องกินต้องใช้ นมลูกกับข้าว เราก็ต้องซื้อ มีปัญหากันหนักมาเรื่อยๆ จนพ่อแม่แฟน เกียจเรา ชังเรา เพียงเพราะเราอยากให้แฟนไปทำงานที่มีเงินเดือนกิน ตั้งแต่ออกจากงาน จนทุกวันนี้ ก็ 4 ปี แล้วค่ะ ทำงานไม่ได้เงิน เราเห็นแก่ตัวหรอคะ เราหน้าเงินหรอคะ 😢