คือเรารู้สึกว่าตัวเองเป็นซึมเศร้า ตั้งแต่ช่วงที่เสียคนในครอบครัวไป ต้องย้อนความไปก่อนนะคะ คือเราไม่ได้เกิดมาอยู่กับพ่อและแม่ เราเติบโตมากับคุณตาคุณยาย พอถึงช่วงม.2 คุณยายเราเสีย เด็กอายุ14คนนึงที่เห็นคนที่รักจากไปในอ้อมแขนตัวเอง เรารู้เศร้ามากๆเลยค่ะ หลังจากนั้นหมาเราที่เลี้ยงมานานก็เสียตามไป เราเคว้งมากๆ รู้สึกไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว จนมาถึงช่วงสอบเข้าม.4 เราพยายามหนักมากที่จะเข้าร.ร.ดังของจังหวัดและมันก็เป็นช่วงที่เราเริ่มกรีดแขนครั้งแรกอาจจะเพราะความเครียด ความกดดัน อะไรหลายๆอย่างมันรุมเร้าเข้ามาทำให้เราทำแบบนั้นลงไป พอได้เข้าไปเรียนจริงๆมันก็เครียดมากๆ การแข่งขันสูง ภาวะที่ถูกกดดัน เราก็เริ่มกรีดแขนมาเรื่อยๆ จนถึงวันนึงวันที่เราไม่ไหวแล้ว เราไปร้องไห้กับแม่ เราบอกแม่ทุกอย่างว่าเรากดดันแค่ไหน เราบอกเขาเรื่องที่เรากรีดแขน แต่แม่ไม่รับฟังเราเลย แม่เอาแต่พูดเรื่องของตัวเอง บอกว่าเราทำตัวมีปัญหา จะให้แม่ลาออกจากงานมาดูเลยไหม เรารู้สึกว่ามันไม่เกี่ยวกันมากๆ แม่เอาเรื่องงานของแม่มาลงที่เรา เราขอให้เขาพาเราไปหาหมอจิตเวช แต่เขาบอกว่าเราไม่ได้เป็นถึงขนาดนั้น ทั้งๆที่แขนเราเต็มไปด้วยรอยคัตเตอร์ เราต้องตายก่อนใช่ไหม แม่ถึงจะเชื่อว่าเราไม่ไหวแล้วจริงๆ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้เรารู้สึกอยากตายแทบจะทุกวัน เราจินตนาการว่าเอากรรไกรแทงที่อกตัวเองทุกครั้งเวลาที่อยากตาย ไม่เคยจะนอนหลับสนิทเพราะฝันร้ายแทบทุกคืน ไม่ก็นอนไม่หลับ มีทางไหนที่เราจะได้ไปหาหมอไหมคะหรือมีทางที่จะสามารถหายเองได้ไหม เราไม่อยากโดนแม่มองว่าเป็นตัวปัญหาอีกแล้ว ปล.เราเป็นคนย้ำคิดย้ำทำด้วยนะคะเรามีปัญหาเกี่ยวกับการทำอะไรสักอย่าง ต้องเช็คแล้วทำซ้ำจนกว่าจะเชื่อว่ามันทำเสร็จแล้วจริงๆ