สวัสดีต่ะ คือเราเป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้า และมีอาการหูแว่ว เราเสพติดการทำร้ายตัวเองแต่ไม่รู้ว่านี่เรียกว่าควบคุมได้หรือไม่ได้ เราชอบกรีดแขนกรีขา หยิก กัด โขกหัวกับกำแพง สารพัด55555 บางทีเราเครียดเราฟุ้งซ่านเราก็ทำ มีครั้งนึงเราโกรธอะไรสักอย่างนี่แหละเราก็เอาหัวโขกกับกำแพง ทุบตีจิกกัดตัวเองไม่หยุด(เราไม่ได้กริดตัวเองเพราะเราโดนยึดของมีคมหมด) แต่บางทีเบื่อเราก็กรีดแขนกรีดขา เราสัญญากับพี่ว่าจะไม่ทำอีกแล้ว แต่เราคิดถึงความรู้สึกนั้นมากๆ ช่วงนี้อาการซึมเศร้าเราดีขึ้นแล้ว นอนหลับสบายเริ่มกินได้แล้ว แต่เราก็ยังหยุดทำร้ายตัวเองไม่ได้ วันนึงอยู่บ้านคนเดียวแล้วเบื่อเราเลยวิ่งไปซื้อมีดโกนจากร้านข้างบ้านมากรีดแขนกรีดขา เราคิดว่านิดหน่อยคงไม่เป็นไร แต่ด้วยอาการย้ำคิดย้ำทำเราก็ทำซ้ำเรื่อยๆจนรู้ตัวอีกทีก็เต็มแขนเต็มขาเลย เจ็บนะแต่มันหยุดไมได้ ในหัวพูดให้หยุดได้แล้วตลอดเวลาทุกครั้งที่เราทำร้ายตัวเอง เราควรทำยังไงดีคะ พี่เราบอกว่าถ้ายังทำแบบนี้จะให้เราอยู่กับพี่ตลอด24ชม. จะได้จับตาดูได้ บังคับกินยาได้(เราชอบover dose กินไม่เป็นเวลา) แต่เราไม่อยากเพราะมันทำให้เราเหมือนโดนจับตามอง ยิ่งเรากลัวหรือวิตกกังวลแล้วไม่ได้ทำอะไรกับตัวเองเราจะอยู่ไม่สุขโฟกัสไม่ได้เลยค่ะ เราอยู่ไหนก็ไม่เคยรู้สึกปลอดภัย ด้วยอาการหูแว่วของเราด้วยเราเลยได้ยินเสียงคนเดินเสียงคนพูดบ่อยครั้ง แต่เราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงอยากนอนโรงบาล มันดูสงบอะ เรารู้สึกเหมือนคนภายนอกกลัวเราไปหมดเลย พวกเขามองเราด้วยตวามรังเกียจ เขาคิดร้ายกับเรา ตัดสินเรา เราเดินแมคโครกับแม่ก็คิดว่าทุกคนในนั้นจ้องมาที่เราด้วยสายตาตัดสิน แต่เราไม่มีความรู้สึกแบบนี้กับคนเป็นแบบเดียวกันหรือหมอหรือพยาบาล ตรงกันข้ามเราสบายใจเวลาอยู่กับหมอมากกว่ากับพี่เราเองอีก เราเห็นสายตาแห่งความผิดหวังในตัวผู้คนรอบข้างแล้วมันทำให้เราเกลียดตัวเองยังไงไม่รู้5555 ส่วนตัวเราแอบอยากรักษาในโรงบาลเพราะเราดูอยู่กับโลกภายนอกไม่ค่อยได้เลย ระแวงหนักมาก แต่เรากลัวเราจะโดนว่าว่าเราไม่ได้เป็นหนักถึงขั้นนั้น แค่โดนด่าว่าเรียกร้องความสนใจเราก็แทบไม่อยากอยู่ละ5555

เรามีความรู้สึกอยากหยุดยาตลอด เราคิดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรหนักเลย เรารู้สึกผิดกับคนที่เป็นหนักกว่าเรา ไม่รู้ทำไม

ควรเอายังไงต่อกับชีวิตดีคะ?

ปล.เราพบจิตแพตย์ตามปกตินะคะ ไม่ได้กินยาเยอะมากมาย วันหนึ่งก็แค่5เม็ดเอง เราอายุ 15 กำลังเข้าม.4 ช่วงนี้ปิดเทอม เหลืออีก1เดือนค่ะ