คือหนูมีเรื่องที่โดนแกล้งตั้งแต่ป.2แล้วค่ะตอนนี้หนูอยู่ป.6จะม.1คือตอนนี้อีกใจก็ไม่อยากจะอยู่อีกใจก็กลัวว่าจะทำคนอื่นเสียใจค่ะคือหนูย้ายโรงเรียนตั้งแต่ป.1แล้วมีญาติของหนูไปด้วยตอนเด็กหนูสนิทกันมากค่ะแต่พอย้ายร.ร.เขาก็เปลี่ยน  ซึ่งช่วงนั้นพ่อแม่หนูทะเลอะกันบ่อยมากค่ะจนหนูไม่อย่กอยู่กับใครเลยพ่อก็ติดยาแต่รักหนูมากนะคะตามใจตลอดแม่ก็ชอบดื่มเหล้าค่ะพอเจอกันทีไรก็ทะเลอะกันทุกที  แล้วพอหนูขึ้นป.2(ตอนป.1หนูยังไม่มีเพื่อนนะคะ)ญาติของหนูก็เริ่มแกล้งหนูค่ะตอนแรกก็เอาไปบอกแม่แม่ก็บอกว่าปล่อยๆไปเถอะเป็นญาติกันก็ต้องมีบ้าง แล้วพอหนูขึ้นป.3พ่อของหนูก็ถูกจับข้อหาค้ายาค่ะหนูตกใจมากตอนนั้นหนูก็ยังเด็กก็คิดได้แค่ว่าขอให้พ่อออกมาแล้วไม่เป็นอย่างเมื่อก่อนหนูก็ไปโรงเรียนตามปกติโดนแกล้งบ้างโดนล้อบ้างบูลลี่บ้างแล้วหนูก็เริ่มมีเพื่อน ตอนป.4หนูโดนแกล้งบ่อยกว่าเดิมค่ะแถมยังมีเหตุการทำให้เกือบตาบอดด้วยตอนนั้นหนูคิดว่าไม่ได้ตั้งใจแต่หนูเจ็บจนร้องไห้แต่ก็ไม่ได้คำขอโทษสักคำพอเพื่อนก็บอกว่าให้ฟ้องครูแต่หนูก็สงสารเพราะตอนนั้นมีเพื่อนไปฟ้องแล้วครูก็บอกว่าถ้าเขาแกล้งอีกจะโดนพักการเรียนแล้วถ้ายังมีอีกจะโดนไล่ออกหนูสงสารกลัวว่าเขาจะโดนพ่อเขาตีแต่เพื่อนคนอื่นๆก็บอกว่าคนแบบนี้สมควรโดนแล้วแต่หนูก็ยังสงสารอยู่ดี พอหนูขึ้นป.5เขาก็เริ่มไม่แกล้งคนอื่นแต่มาแกล้งหนูแทนเพื่อนก็เลยลากหนูไปฟ้องครูแล้วครูก็บอกว่าเรื่องมันผ่านไปแล้วอย่าใส่ใจเลยตอนนั้นหนูมีแฟนแล้วค่ะ หนูรักเขามากแล้วเขาก็สัญญาว่าถ้าเลิกกันจะมองหน้าติดแล้วช่วงนั้นหนูรู้แล้วค่ะว่าหนูเป็นโรคซึมเศร้าแต่พออยู่กับเขาก็เริ่มดีขึ้นเหมือนอาการต่างๆเริ่มหายแต่มีวันนึงเขาบอกเลิกหนูค่ะแล้วก็บล็อกหนูทำให้หนูตอนนั้นยิ่งไม่มีเพื่อนคุยเข้าไปใหญ่เลยค่ะแล้วก็เริ่มทำร้ายตัวเองจนเปิดเทอม(นี้เป็นช่วงปิดเทอมป.4นะคะ) ป.5หนูซึมมากค่ะแล้วเพื่อนสนิท2คน(ตอนนั้นหนูมีเพื่นอแค่2คนนะคะ)ก็รู้ค่ะว่าหนูทำร้ายตัวเองแล้วเพื่อนคนนึงเขาก็บอกให้หนูไปหาหมอแต่หนูกลัวค่ะก็เลยไม่ไปแล้วเพื่อนก็บอกว่าถ้าไม่ไปก็เลิกทำร้ายตัวเองหนูก็รับปากแต่หนูก็ทำได้แค่2เดือนค่ะหนูก็เริ่มกลับมาทำอีกเพราะโดนแกล้งค่ะแล้วถ้าเพื่อนหนูเห็นว่ามีแผลมันก็มาตีที่แผลแล้วบอกว่า"กุบอกแล้วใช่ไมว่าอย่าทำ"แต่ช่วงนั้นไม่มีใครรู้เลยค่ะว่าหนูเป็นโรคซึมเศร้าเพราะหนูยิ้มเก่งค่ะถึงจะแค่ฝื่นๆแล้วหนูก็โดนบลูลี่เรื่องความอ้วนบ่อยมากค่ะตอนนั้นโดนบอกว่าเกลียดก็มีค่ะพอหนูขึ้นป.6มาก็โดนแกล้งน้อยลงค่ะมีเพื่อนเพิ่มมา2-3คนค่ะแต่ก็จะชอบโดนเมินบ่อยๆเพื่อนที่ว่าสนิทยังเมินเลยค่ะปกติจะไปกัน3คนแต่ตนอนนี้เขาไปแค่2คนแล้วค่ะพอหนูไปคุยเขาก็จะคุยกันจนที่หนูพูดเหมือนไม่มีใครได้ยินเลยค่ะแต่ป.6ก็เริ่มมีโควิดแล้วพ่อหนูก็ออกจากเรื่อนจำแลั้วด้วยช่วงแรกก็ดีกว่าเดิมค่ะแต่เขาหยุดสูบบุหรี่ไม่ได้แต่พอไปนานๆก็เริ่มมีปากเสียงกับแม่ค่ะเพราะตอนนั้นแม่พึ้งคลอดน้องมา1เดือนกว่าค่ะพ่อกับแม่ก็เริ่มทะเลอะกันบ่อยค่ะมีบางครั้งที่หนูนอนเล่นมือถืออยู่พ่อกับแม่ก็มาทะเลอะกันในห้องตอนน้องหลับไปแล้วหนูเลยบอกว่า"ไปเถียงกันที่อื่น"พ่อหนูก็มาตะโกนใส่หนูแล้วก็บอกว่าหนูตะโกนใส่เขาแล้วหนูก็บอกไปว่าน้องนอนแล้วจะเสียงดังทำไมแต่พ่อก็ไม่ฟังค่ะแล้วหนูก็ต้องเรียนแล้วก็ต้องดูแลน้องแทนแม่บางครั้งค่ะจนตอนนี้หนูเริ่มนอนดึกเพราะเครียดมากแถมประจำเดือนไม่มา3เดือนกว่าแล้วค่ะ เรื่องทั้งหมดทำให้หนูตอนนี้มองตัวเองว่าสวยเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วค่ะแถมพอมองกระจกน้ำตาก็จะไหลแล้วหนูก็กลายเป็นคนขี้กลัว(ตอนเด็กหนูโดนแม่ตีบ่อยค่ะ)คิดมากใครตะโกนใส่ก็ร้องไห้ค่ะพอระบายให้ใครฟังก็ยังเก็บกดอยู่เหมือนเดิมพอระบายให้แม่แม่ก็บอกว่า"แค่นี้ทำเป็นซึมเศร้าแม่ยังไม่เป็นแบบนี้เลย"จนตอนนี้ใจนึงไม่อยากจะอยู่แล้วค่ะแต่อีกใจก็ไม่อยากให้พ่อแม่ท่านเสียใจค่ะแถมตอนนี้ก็ต้องเครียดอยู่แบบนี้จนหัวแทบจะเบิดแล้วค่ะไหนจะเรื่องน้องไหนจะเรื่องครอบครัวไหนจะเรื่องเรียนแถมตอนนี้ร่างกายหนูออนแอมากค่ะวิ่งก็เหนื่อยแค่อุ้มน้องก็ปวดไปทั้งหลังแล้วค่ะแถมมีโอกาศเป็นโรคหอบกับโรคหัวใจด้วยค่ะ เครียดไปหมดเลยค่ะ 

ทำไงดีคะ