เราอยากรู้ว่าจะทำยังไงไม่ให้คิดมากหรือเศร้าจากครอบครัว เราไม่อยากเครียดเรื่องนี้ เเต่ทุกๆอย่างในบ้านมันทำให้เราไม่สามารถหยุดความเครียดนี้ได้เลย
เรื่องของเรื่องคือ ครอบครัวเรามี5คน พี่ชาย เรา ย่า พ่อเเละป้า เเม่กับพ่อเราหย่ากันตั้งเเต่เรา5ขวบ เราได้อาศัยอยู่กับครอบครัวฝั่งพ่อมาโดยตลอด พี่ชายเราเป็นคนเรียนเก่งคนในบ้านโดยเฉพาะย่ามักจะ เปรียบเทียบเรากับพี่ชายเรา เราอยากเรียนหมอ ย่าก็ดูถูกสารพัดอย่าง บอกเราโง่อย่างนั้นอย่างนี้ ตอนเเรกเราเครียดมากเลยไประบายให้เเม่ฟัง เเม่ก็ปลอบเราจนเราเริ่มรู้สึกดีขึ้น(เราอยากไปอยู่กับเเม่มากนะเเต่ฝั่งเเม่ก็มีภาระที่ต้องดูเเล)เเม่ได้ไปคุยกับพี่ชายเราพี่ชายก็มาปลอบเราอีกที จนพี่ชายไปคุยกับย่า (ย่าเราเป็นคนหัวโบราณประมาณว่า ผู้ชายดีกว่าผู้หญิง ผู้หญิงอยู่เเต่บ้านต้องทำงานบ้านทุกอย่างเเทนผู้ชาย ตั้งเเต่เราเด็กเราต้องทำงานบ้านเเทนพี่ชาย พ่อ อยู่ตลอดจนถึงปัจจุบัน) ย่าเราเลยเงียบไปสัก2-3วันก็กับมาด่าเราต่อ ด่าทุกเรื่อง ไม่ว่าเป็นงานบ้าน งานที่รร. เกรด ถึงกระทั่งเรื่องคบเพื่อน เราขอบอกตรงนี้เลยว่า เราทำทุกอย่างในบ้าน งานที่รร.เราก็ทำจนครบ เกรดเราไม่เคยตํ่ากว่า3.00เลย เเละเพือนเราทุกคนเป็นคนที่ไม่เคยชวนเราออกนอกลู่นอกทาง เราไม่เคยทำให้เขาลำบากใจ ไม่สิสิ่งทีทำให้เขาลำบากใจคงจะเป็นตัวเราที่เกิดมา เพราะเขามักบอกเราว่า ถ้าไม่มีเราเขาจะมีชีวิตที่สุขสบายกว่านี้ เราเคยโทษตัวเองเเต่เด็กว่าเราทำให้เขาลำบาก ถ้าถามว่าพ่อเราไม่ช่วยเหรอ ไม่ค่ะรายนั้นเหมือนเเม่ตัวเองเลย คือชอบด่าเรา อารมณ์เสียก็ด่าเรา เหมือนพวกเขาเสพตอดการด่าเราด้วยถ้อยคำที่มันบาดใจเรา
เขาบอกเราเป็นเด็กไม่มีเเม่ (พี่ชายกับเราคนละเเม่กันนะคะ) ย่าเรามักบอกเราว่า เราจะใจเเตกเหมือนเเม่เรา (ย่าเราดูถูกผญ.ที่ชอบเเต่งตัวขาสั้นหรือเอวลอยว่าใจเเตก) เราจะเอาสามีก่อนจบม.6บ้าง ด่าเราจนเรารู้สึกท้อ ไม่สบายใจ อยากหาที่ระบายเเต่ไม่รู้จะเอาไปลงที่ไหน เราไม่อยากร้องไห้เพราะเราไม่ชอบที่เราร้องไห้มันเหมือนเรายอมรับในสิ่งที่พวกเขาพูดกับเราทั้งหมด เราทำทุกอย่างไม่ให้เราสนใจพวกเขา ดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ หรือเขียนลงไดอารี่ เเต่มันไม่ช่วยเราเลย สิ่งที่ทำให้เรามีความสุขคือ เเม่ พี่ชาย เเละเพื่อน ถึงเเม้คนในครอบครัวจะเปรียบเทียบเรากับพี่เราตลอด เเต่พี่เรามักจะเเนะนำสิ่งต่างๆให้ เรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องความฝัน เรื่องอนาคตของเรา เขาช่วยเรา เเต่สิ่งที่ทำให้เราไม่อยากอยู่บน โลกนี้ต่อคือ ย่าเเละพ่อเราอาจอ่านเเล้วดูงงๆ เราจะสรุปให้เลยว่า เขาเห็นเราเป็นตัวระบาย เวลาเขาเครียด อารมณ์เสีย หรืออารมณ์เเบบไหนเขาจะด่าเราทุกวัน ทุกเวลาจนเราเข้านอน เราเลยพยายามนอนให้เร็วเพื่อตัดจบปัญหาทุกอย่าง เพราะเวลาเรานอนเราจะไม่ต้องรับรู้ภายนอก อยากอยู่ในความฝันตลอดไป เราไม่อยากอยู่อีกต่อไป เเต่เราทำไม่ได้เพราะ เรายังมี เเม่ มีพี่ชายเเละความฝันเราที่เราอยากทำ เเต่ทุกๆวันความคิดของเราก็เริ่มมีการทำร้ายตัวเองมากขึ้น จนเรากลัว กลัวความคิดตัวเอง เราอยากรู้ว่า เราจะทำยังไงให้เราไม่คิดเกี่ยวกับพวกนี้ ไม่ให้เครียดกับครอบครัว หรือเศร้ากับพวกเขา เราไม่รู้ต้องหาวิธีไหนว่าช่วยตัวเองเเล้ว
ถ้าทุกคนมีวิธีเเนะนำช่วยบอกเราด้วยนะคะ😿🙏
วิธีที่จะทำให้หายเครียดจากครอบครัว
เรื่องของเรื่องคือ ครอบครัวเรามี5คน พี่ชาย เรา ย่า พ่อเเละป้า เเม่กับพ่อเราหย่ากันตั้งเเต่เรา5ขวบ เราได้อาศัยอยู่กับครอบครัวฝั่งพ่อมาโดยตลอด พี่ชายเราเป็นคนเรียนเก่งคนในบ้านโดยเฉพาะย่ามักจะ เปรียบเทียบเรากับพี่ชายเรา เราอยากเรียนหมอ ย่าก็ดูถูกสารพัดอย่าง บอกเราโง่อย่างนั้นอย่างนี้ ตอนเเรกเราเครียดมากเลยไประบายให้เเม่ฟัง เเม่ก็ปลอบเราจนเราเริ่มรู้สึกดีขึ้น(เราอยากไปอยู่กับเเม่มากนะเเต่ฝั่งเเม่ก็มีภาระที่ต้องดูเเล)เเม่ได้ไปคุยกับพี่ชายเราพี่ชายก็มาปลอบเราอีกที จนพี่ชายไปคุยกับย่า (ย่าเราเป็นคนหัวโบราณประมาณว่า ผู้ชายดีกว่าผู้หญิง ผู้หญิงอยู่เเต่บ้านต้องทำงานบ้านทุกอย่างเเทนผู้ชาย ตั้งเเต่เราเด็กเราต้องทำงานบ้านเเทนพี่ชาย พ่อ อยู่ตลอดจนถึงปัจจุบัน) ย่าเราเลยเงียบไปสัก2-3วันก็กับมาด่าเราต่อ ด่าทุกเรื่อง ไม่ว่าเป็นงานบ้าน งานที่รร. เกรด ถึงกระทั่งเรื่องคบเพื่อน เราขอบอกตรงนี้เลยว่า เราทำทุกอย่างในบ้าน งานที่รร.เราก็ทำจนครบ เกรดเราไม่เคยตํ่ากว่า3.00เลย เเละเพือนเราทุกคนเป็นคนที่ไม่เคยชวนเราออกนอกลู่นอกทาง เราไม่เคยทำให้เขาลำบากใจ ไม่สิสิ่งทีทำให้เขาลำบากใจคงจะเป็นตัวเราที่เกิดมา เพราะเขามักบอกเราว่า ถ้าไม่มีเราเขาจะมีชีวิตที่สุขสบายกว่านี้ เราเคยโทษตัวเองเเต่เด็กว่าเราทำให้เขาลำบาก ถ้าถามว่าพ่อเราไม่ช่วยเหรอ ไม่ค่ะรายนั้นเหมือนเเม่ตัวเองเลย คือชอบด่าเรา อารมณ์เสียก็ด่าเรา เหมือนพวกเขาเสพตอดการด่าเราด้วยถ้อยคำที่มันบาดใจเรา
เขาบอกเราเป็นเด็กไม่มีเเม่ (พี่ชายกับเราคนละเเม่กันนะคะ) ย่าเรามักบอกเราว่า เราจะใจเเตกเหมือนเเม่เรา (ย่าเราดูถูกผญ.ที่ชอบเเต่งตัวขาสั้นหรือเอวลอยว่าใจเเตก) เราจะเอาสามีก่อนจบม.6บ้าง ด่าเราจนเรารู้สึกท้อ ไม่สบายใจ อยากหาที่ระบายเเต่ไม่รู้จะเอาไปลงที่ไหน เราไม่อยากร้องไห้เพราะเราไม่ชอบที่เราร้องไห้มันเหมือนเรายอมรับในสิ่งที่พวกเขาพูดกับเราทั้งหมด เราทำทุกอย่างไม่ให้เราสนใจพวกเขา ดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ หรือเขียนลงไดอารี่ เเต่มันไม่ช่วยเราเลย สิ่งที่ทำให้เรามีความสุขคือ เเม่ พี่ชาย เเละเพื่อน ถึงเเม้คนในครอบครัวจะเปรียบเทียบเรากับพี่เราตลอด เเต่พี่เรามักจะเเนะนำสิ่งต่างๆให้ เรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องความฝัน เรื่องอนาคตของเรา เขาช่วยเรา เเต่สิ่งที่ทำให้เราไม่อยากอยู่บน โลกนี้ต่อคือ ย่าเเละพ่อเราอาจอ่านเเล้วดูงงๆ เราจะสรุปให้เลยว่า เขาเห็นเราเป็นตัวระบาย เวลาเขาเครียด อารมณ์เสีย หรืออารมณ์เเบบไหนเขาจะด่าเราทุกวัน ทุกเวลาจนเราเข้านอน เราเลยพยายามนอนให้เร็วเพื่อตัดจบปัญหาทุกอย่าง เพราะเวลาเรานอนเราจะไม่ต้องรับรู้ภายนอก อยากอยู่ในความฝันตลอดไป เราไม่อยากอยู่อีกต่อไป เเต่เราทำไม่ได้เพราะ เรายังมี เเม่ มีพี่ชายเเละความฝันเราที่เราอยากทำ เเต่ทุกๆวันความคิดของเราก็เริ่มมีการทำร้ายตัวเองมากขึ้น จนเรากลัว กลัวความคิดตัวเอง เราอยากรู้ว่า เราจะทำยังไงให้เราไม่คิดเกี่ยวกับพวกนี้ ไม่ให้เครียดกับครอบครัว หรือเศร้ากับพวกเขา เราไม่รู้ต้องหาวิธีไหนว่าช่วยตัวเองเเล้ว
ถ้าทุกคนมีวิธีเเนะนำช่วยบอกเราด้วยนะคะ😿🙏