เมื่อความตึงเครียดของสถานการณ์โควิด และมันเริ่มใกล้ตัวคุณมากขึ้นเรื่อยๆ มีผลกระทบต่อทั้งเรื่องเงิน งาน คนรอบตัว ...
ในช่วงเวลานั้นมีข่าวรายงานเกี่ยวกับเรื่องแพร่ระบาดโรคโควิด 19 อีกทั้งคนพูดถึงหมู่บ้านและชุมชนในบางพื้นที่เริ่มมีคนติดโรคนี้มากขึ้น แม้ว่าฉันไม่ได้อยู่ในพื้นที่เมืองหลวงอย่างกรุงเทพฯที่ได้รับผลกระทบอย่างหนัก ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่เกาะเล็ก ๆ แต่เมื่อมีคนพูดถึงความลำบาก ความทุกข์ใจ จากผลกระทบของการปิดตัวสถานประกอบการหลายที่ มันยิ่งทำให้สถานการณ์เครียดและกดดันมากขึ้น
เย็นวันนั้นรุ่นน้องคนหนึ่งได้แวะเอาเค้กมาให้ที่บ้านทุกอย่างดูปกติ สองวันต่อมารุ่นน้องคนนั้นแจ้งมาบอกว่าน้องติดเชื้อโควิด มันทำให้ฉันรู้สึกกังวลอย่างมาก ฉันจึงรีบในคนในครอบครัวและเพื่อนที่อาจจะเสี่ยงต่อการติดโรคนั้นรีบตรวจหาเชื้อโควิดด้วยตัวเอง ผลที่ออกมานั้นคือ ไม่มีใครติดเชื้อ
“แต่ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก” ต่อมาช่วงบ่ายๆ ของวันเสาร์ ฉันเริ่มไอแห้งๆ เรื่อยๆ ฉันสังเกตตัวเองมาตลอด ปกติแล้วฉันไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อน แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนั้นฉันคิดว่ามันคงเป็นอาการไอทั่วไป
ช่วงค่ำฉันยังมีอาการไออยู่เรื่อยๆ หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ฉันมีไข้ อุณหภูมิร่างกายประมาณ 38 ถึง 39 องศาเซลเซียส และ ออกซิเจนในร่างกายของฉันต่ำลดลงประมาณ 92-95% เพราะโดยปกติระดับออกซิเจนในเลือดจะอยู่ที่ประมาณ 95-100% ฉันคิดว่ามันผิดปกติแน่ๆ ฉันตัดสินใจแยกกักตัวเองไม่ออกจากห้องกับสามี
ในวันรุ่งขึ้นของวันอาทิตย์ ฉันไปตรวจหาเชื้อโควิดอีกครั้งที่โรงพยาบาล สิ่งไม่คาดคิดนั้นเกิดขึ้น ในวันจันทร์ ผลออกมาว่า “ฉันติดเชื้อโควิด” แต่สามีไม่ติดเชื้อ ถึงแม้ว่าเขาเองอยู่คอยดูแลฉันจนกว่าฉันจะได้เตียงคนไข้สำหรับคนติดเชื้อโควิด
ช่วงวิกฤตที่มีคนต้องการเตียงทุกวันแบบนี้ ฉันจำเป็นกักตัวที่บ้านอยู่หลายวัน เพื่อรอเตียงว่าง มันเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างยาก ฉันทำได้แต่กินยาพารา ไม่มียาต้านเชื้อไวรัสจากโรงพยาบาล และฉันเป็นห่วงและกังวลว่าคนในบ้านจะติดไปด้วย เพราะคุณพ่อและคุณแม่อายุมากและมีความเสี่ยงต่อความร้ายกาจของโรคนี้
สิ่งที่ทำได้คือ การให้พ่อแม่ไปอยู่ที่คอนโดมิเนียมแยกออกไปเพราะลดความเสี่ยงติดโรค หลังจากนั้น สามีเริ่มมีอาการไอหนักขึ้น และตรวจพบว่าติดเชื้อโควิด แต่ว่าสามีได้เตียงของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งเพราะมีประกันสุขภาพ ในขณะเพื่อน ๆ พยายามช่วยหาเตียง เพื่อฉันจะได้อยู่ในการดูแลของแพทย์ได้ ฉันยังคงรอเตียงต่อไปอย่างอดทน...
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อ่านต่อ ... https://www.helpme.in.th/hardtime-covid
โควิดมันเป็นมากกว่าโรคร้าย คิดเหมือนกันไหม?
ในช่วงเวลานั้นมีข่าวรายงานเกี่ยวกับเรื่องแพร่ระบาดโรคโควิด 19 อีกทั้งคนพูดถึงหมู่บ้านและชุมชนในบางพื้นที่เริ่มมีคนติดโรคนี้มากขึ้น แม้ว่าฉันไม่ได้อยู่ในพื้นที่เมืองหลวงอย่างกรุงเทพฯที่ได้รับผลกระทบอย่างหนัก ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่เกาะเล็ก ๆ แต่เมื่อมีคนพูดถึงความลำบาก ความทุกข์ใจ จากผลกระทบของการปิดตัวสถานประกอบการหลายที่ มันยิ่งทำให้สถานการณ์เครียดและกดดันมากขึ้น
เย็นวันนั้นรุ่นน้องคนหนึ่งได้แวะเอาเค้กมาให้ที่บ้านทุกอย่างดูปกติ สองวันต่อมารุ่นน้องคนนั้นแจ้งมาบอกว่าน้องติดเชื้อโควิด มันทำให้ฉันรู้สึกกังวลอย่างมาก ฉันจึงรีบในคนในครอบครัวและเพื่อนที่อาจจะเสี่ยงต่อการติดโรคนั้นรีบตรวจหาเชื้อโควิดด้วยตัวเอง ผลที่ออกมานั้นคือ ไม่มีใครติดเชื้อ
“แต่ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก” ต่อมาช่วงบ่ายๆ ของวันเสาร์ ฉันเริ่มไอแห้งๆ เรื่อยๆ ฉันสังเกตตัวเองมาตลอด ปกติแล้วฉันไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อน แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนั้นฉันคิดว่ามันคงเป็นอาการไอทั่วไป
ช่วงค่ำฉันยังมีอาการไออยู่เรื่อยๆ หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ฉันมีไข้ อุณหภูมิร่างกายประมาณ 38 ถึง 39 องศาเซลเซียส และ ออกซิเจนในร่างกายของฉันต่ำลดลงประมาณ 92-95% เพราะโดยปกติระดับออกซิเจนในเลือดจะอยู่ที่ประมาณ 95-100% ฉันคิดว่ามันผิดปกติแน่ๆ ฉันตัดสินใจแยกกักตัวเองไม่ออกจากห้องกับสามี
ในวันรุ่งขึ้นของวันอาทิตย์ ฉันไปตรวจหาเชื้อโควิดอีกครั้งที่โรงพยาบาล สิ่งไม่คาดคิดนั้นเกิดขึ้น ในวันจันทร์ ผลออกมาว่า “ฉันติดเชื้อโควิด” แต่สามีไม่ติดเชื้อ ถึงแม้ว่าเขาเองอยู่คอยดูแลฉันจนกว่าฉันจะได้เตียงคนไข้สำหรับคนติดเชื้อโควิด
ช่วงวิกฤตที่มีคนต้องการเตียงทุกวันแบบนี้ ฉันจำเป็นกักตัวที่บ้านอยู่หลายวัน เพื่อรอเตียงว่าง มันเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างยาก ฉันทำได้แต่กินยาพารา ไม่มียาต้านเชื้อไวรัสจากโรงพยาบาล และฉันเป็นห่วงและกังวลว่าคนในบ้านจะติดไปด้วย เพราะคุณพ่อและคุณแม่อายุมากและมีความเสี่ยงต่อความร้ายกาจของโรคนี้
สิ่งที่ทำได้คือ การให้พ่อแม่ไปอยู่ที่คอนโดมิเนียมแยกออกไปเพราะลดความเสี่ยงติดโรค หลังจากนั้น สามีเริ่มมีอาการไอหนักขึ้น และตรวจพบว่าติดเชื้อโควิด แต่ว่าสามีได้เตียงของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งเพราะมีประกันสุขภาพ ในขณะเพื่อน ๆ พยายามช่วยหาเตียง เพื่อฉันจะได้อยู่ในการดูแลของแพทย์ได้ ฉันยังคงรอเตียงต่อไปอย่างอดทน...
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้