ระหว่างวันพยายามจะไม่คิด  หากิจกรรมทำไป 
แต่เวลาก่อนจะนอนมันก็มีความคิดแบบนี้ผุดขึ้นมา วนไปวนมา 

พวกเค้าพูดแล้วรู้สึกดีกันใช่ไหมถึงได้พูด?
ทั้งๆที่ก็รู้ว่าคำพูดพวกนั้นมันเชิงลบ และมันจะทำร้ายจิตใจคนฟัง
คนที่พูดก็คนใกล้ตัวทั้งนั้น โดยเฉพาะครอบครัว

ปกติเราก็ไม่ใช่คนพูดเยอะ ไม่ได้ไปพูดอะไรใส่ใคร 

เอาจริงๆเราเสียใจ แต่พูดไม่ออก  มันอัดอั้น มันรู้สึกแปลบๆที่อก  มีแต่คำถาม ทำไม ทำไม 

และทำไมเราต้องมาเสียใจ เสียน้ำตาให้กับคำพูดพวกนี้ที่มีแต่จะดึงให้เราแย่ลง

รู้ว่าเสียใจไปก็ไม่ได้อะไร แต่มันห้ามความรู้สึกไม่ได้

จะทำร้ายจิตใจกันไปถึงไหน พูดบ่อยๆมันก็บั่นทอนจิตใจคนฟัง

ตอนนี้รู้สึกอ่อนแอมาก พังไปหมด นอนร้องไห้คนเดียวเงียบๆ

เพื่อน หรือ แฟน คนที่จะคุยจะเล่าอะไรด้วยได้ก็ไม่มี

มีก็แต่ครอบครัว แต่พวกเค้าก็ทำร้ายจิตใจเรา

เราก็ไม่รู้จะคุยเรื่องนี้กับใคร  เราไม่อยากมองหน้าพวกเค้าเลย มันรู้สึกเจ็บปวดใจไปหมด 

รู้ทั้งรู้ว่าเราเป็นโรคแบบนี้แต่ยังทำกับเราแบบนี้
พวกเค้ารู้ทั้งรู้แต่ก็ยังทำ

เราอยากตาย ทั้งชีวิตเรามันไม่มีคุณค่า ไม่มีสิ่งใดเป็นได้แค่ภาระให้พวกเค้าแบก 
บางครั้งเราก็คิด ว่าเราเกิดมาทำไม ถ้าให้เลือกเกิดได้จะเลือกไม่ต้องเกิดมาเลย

เราอยาก shut down ตัวเองให้เหมือนกับคอม ดับไป หายไปเลย ไม่ต้องรับรู้ใดๆอีก 

มีแต่ความรู้สึกเจ็บปวดท่วมท้นจิตใจไปหมด