//พิมพ์เยอะมากแต่อยากให้อ่านครบทุกบรรทัดนะคะ//

ปีนี้ไออายุ15 เราเคยเป็นโรคซึมเศร้ารุนแรงสุดคือจะผูกคอตัวเองแต่ไม่สำเร็จเพราะเราจะมีความรู้สึกที่กลัวเจ็บเพราะตอนเชือกรัดมันเจ็บคอมากเราเลยเอามีดที่ถือไว้จัดเชือกก็ไม่รู้เอามีดมาถือไว้ทำไม
-เวลาร้องไห้เราจิตตกมากค่ะมีช่วงร้องไห้ทั้งวันทำอะไรก็เศร้าจะร้องไห้พอตกดึกมาก็หน่วงบางทีหาสาเหตุไม่ได้ว่าทำไมถึงหน่วงในใจ
-จะทำร้ายตัวเองบ่อย เริ่มกลัวผู้คน เราไม่เข้าใกล้ผช.หรือผญ.คนไหนเลยไม่ให้ใครจับเนื้อต้องตัว ขี้ระแวงมากค่ะ แต่เราไม่แสดงด้านนี้ให้ใครเห็นเลยมันเป็นความรู้สึกที่ไม่มีใครมองเราออกนอกจากเพื่อนสนิท1คนเพราะเราบอกในสิ่งที่เราเป็นให้เขาฟัง

📌อาการตอนเป็นโรคซึมเศร้า ขั้นสุดของเรา
-อยากคิดสั้น -ขี้ระแวง,กลัวผู้คน
-ห่างจากสังคม -ไม่ทำกิจกรรมที่ชอบ,เบื่อ -โมโหง่ายขี้หงุดหงิดจนคุมอารมณ์ไม่อยู่
-ทำร้ายร่างกายตัวเอง -น้ำตาไหลไม่มีสาเหตุ -ร้องไห้บ่อย
-กินอาหารน้อยลง -ไม่คุยกับคนในบ้าน -เก็บตัว
มีอีกเยอะค่ะเราก็ไม่รู้จะเรียงประโยคออกมายังไง

(แต่มันมีจุดที่หนักกว่านี้)
ไอเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่ม.1มารุนแรงม.2-ม.3ช่วงโควิดที่ปิดเทอมยาวๆเลย  

📌ขึ้นเดือน ตุลาคม เป็นเดือนเกิดเรา
เราเสียใจครั้งสุดท้ายหนักๆคือเลิกคุยกับคนที่คุยมา10เดือนเขาเป็นผญ.ค่ะ /เรื่องปัญาหาครอบครัว  (เรามีความคิดที่อยากพอแค่นี้อยากเปลี่ยนตัวเอง)
-ไอเริ่มเปลี่ยนตัวเองโดยให้เวลาตัวเอง10วัน ในการปล่อยทุกอย่างไปให้หมดค่อยๆปรับตัวเองโดยการลืมทุกอย่าง(เหมือนไม่รู้จักมันอีกเลย) แต่ระหว่างเปลี่ยนตัวเองผลกระทบเข้ามาหนักกว่าเดิมเลยค่ะ
-กระตือรือร้น,ดีใจผิดปกติ
-ดูซีรีย์อยู่ถึงฉากที่ลุ้นมันคึกขึ้นมาถึงขั้นคุมอารมณ์เขินดีใจตัวเองไม่ได้
-ใจสั่นหนักกว่าเดิม,ปวดหัว
-อยู่ๆก็หลุดขำ,แม่บ่นก็ขำหรือนั่งยิ้ม
-เหม่อลอย,คิดไปเรื่อยไม่มีสมาธิอยู่กับตัว
-เรียงคำพูดไม่ถูกพูดติดๆคัดๆ,ลืมคำที่จะพูด,พูดจาวนไปมา
-เริ่มขี้ลืม,พูดคนเดียวบ่อย
-ระแวงเสียงรอบข้าง,มองหลังตลอด
-เปิดไฟนอนเพราะเรากลัวความมืด
-พ่อแม่แค่เรียกก็โมโหใส่จากที่เราไม่เคยเป็นเลย
-กินเยอะมาก,นอนดึก
-ขี้บ่น,พูดมาก,ใช้คำหยาบเก่งสุดๆ(คงติดมาทางอื่นเพราะเราเริ่มเข้าสังคม)
-ดีดหนักมาก,กระสับกระส่าย
ประมาณนี้ค่ะเหมือนอารมณ์มันแปรปรวน บางช่วงก็มีเศร้าบ้างถ้าได้เศร้าคือตกลงไปเลยเราเลยพยายามไม่ให้มีอะไรมากระตุ้นไม่ให้เศร้า จะร้องไห้ก็อั้นไว้เลือกที่จะไม่ระบายหรือพูดเก็บไว้ดีกว่า (ครั้งสุดท้ายก่อนวันที่13 ไอย้ำตัวเองว่าให้จำใครไม่ได้ให้ลืมทุกอย่างย้ำตัวเองมากตลอดจน

📌13/10/64📌 6:13
(จุดที่เป็นปัจจุบัน)
ในเช้าวันที่13ตื่นขึ้นมาเหมือนทุกอย่างไม่มีไรเกิดขึ้นจริงๆค่ะ เราเปิดม่านหน้าต่างออก(จากที่ไม่เคยเปิด)
ไอนอนมองสิ่งรอบตัวนอนเฉยๆมันไม่ได้คิดไรเลยค่ะ2ชม. ในหัวว่างมากค่ะสายตามองแต่สิ่งรอบตัว
ความเปลี่ยนแปลงที่รู้สึกได้
1)เริ่มจากเราลืมคนบางคนไปค่ะ
ลืมเพื่อนในห้องบางคนส่วนมากเป็นคนที่ไม่ได้คุยกันมานาน (ไอคิดว่ากำลังหลอกตัวเอง)แต่มองอีกมุมมันจำไม่ได้จริงๆค่ะ ก็เลยตกลงกับตัวเองว่าถ้ามันจำใครไม่ได้แบบนี้ก็ลืมๆมันให้หมดเลย เราทำเป็นไม่รู้จักเพื่อนจำใครไม่ได้บางคนก็ลืมไปจริงๆงงมาก
2)ไร้ความรู้สึก เราไม่รู้สึกเศร้าหรือโมโหเลยค่ะไม่แคร์ใครเลย
-เพื่อนมาระบายให้ฟังเรานั่งฟังได้เป็นชั่วโมงโดยที่ไม่มีความรู้สึกร่วม เราไม่ปลอบอะไรเขามันรู้สึกน่าเบื่อด้วยซ้ำง่วงด้วยหรือเพื่อนเทลาะกันในกลุ่มเราก็ไม่สน
-มีคนด่าเราหรือหาเรื่องเราไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลยเรานั่งมองมันด่าโดยที่ไม่รู้สึกโกรธหรือโมโหหรือพ่อแม่บ่นก็เฉยๆ
-ไม่เข้าใจความรู้สึก เพื่อนถามเคยเป็นมั้ยบลาๆเราก็ไม่เข้าใจ จะถามตลอดคืออะไร เพื่อนร้องไห้ก็นั่งมอง ลองมาดูซีรีย์,หนัง มีฉากดราม่าเราไม่ร้องไห้เลยคือมันไม่มีรู้สึกเศร้าจริงๆ
-บางคนมองว่าเราไร้มารยาทเมินเก่งพูดด้วยไม่สนใจ
คือเราไม่สนใจใครนอกจากตัวเองเลยค่ะไอเอาตัวเองตั้งก่อนเสมอใครจะทำไรก็ทำไม่ใช่เรื่องของไอ
3)ไม่มีอารมณ์โกรธ ใครจะด่าหรือว่ายังไงเราก็ไม่สนใจค่ะจะพูดให้เราเสียความรู้สึกมันไม่มีอะไรกระทบต่อเราเลย เราเป็นคนใจเย็นมาก ใครด่าก็ไม่สนค่ะเพราะสิ่งที่เราทำมันถูกไม่แคร์อะไรทั้งนั้น
4)ไม่รู้สิ่งที่ตัวเองเป็น(ตอนนี้พอรู้บ้าง)ไม่รู้ว่าชอบอะไรความสุขคืออะไร แรงบันดาลใจคืออะไร ความรักทำไมต้องมี คนสำคัญที่สุดคือใคร ไม่มีอะไรพิเศษสำหรับไอ (เพื่อนบอกเรานิ่งๆไม่พูดไม่จาไม่เล่นกีฬาแบบแต่ก่อนไม่ฟังเพลง)
5)เราชอบนั่งเฉยๆเป็นชม.เลยประมาณ2-3ชม.โดยที่ไม่คิดอะไรในหัวนั่งเฉยๆหรือเหม่อ ส่วนมากจะไม่คิดอะไรมันก็เฉยๆอ่ะเป็นช่วงที่ทำทุกอย่างเสร็จหมดละไม่มีไรทำต่อ
6)รสนิยมเปลี่ยน การแต่งตัวไปทางเกาหลีหรือฝรั่ง (เพื่อนบอกเรียนเก่งขึ้น เจ้าระเบียบมากเก็บห้องตลอด มีความรับผิดชอบโครตตรงต่อเวลา ปกติกลัวความมืดแต่เดียวนี้ไม่กลัวเลยไม่กลัวอะไรเลยแมงมุมก็ไม่กลัว ไม่ชอบสัตว์ชนิดไหนเลยไม่ใช่ไม่ชอบแค่เฉยๆกับทุกอย่าง ออกกำลังกายเก่ง เริ่มฟังเพลงแนวสากล ทำอะไรไม่เอาตัวเองนำจะทำตามระเบียบที่คิดว่าดี ที่ตกใจสุดคือตั้งใจอ่านหนังสือตลอดไม่เที่ยวเก่ง แต่ชอบออกข้างนอกออกไปเดินเล่น ตื่นเช้ามากนอนเร็วด้วยโครตแปลก เฉยชา ตัดผมเองเป็นทรงสั้นๆซอยแบบเกาหลีอ่ะอยากเป็นภรรยาเลยพี่ชาย แต่ยังเหมือนติ่งเกาหลีอยู่นะเหมือนจะไม่ติ่งคือไม่ใช่พวกสาววาย)  อันนี้เราให้เพื่อนพิมพ์มานะคะเราจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นคนแบบไหนเหมือนมันจะลืมตัวเองไปจริงๆขออภัยในคำไม่สุภาพบางคำนะคะ

📍!!จุดประเด็นของเราคือตรงนี้!!📍
เราชอบเห็นภาพการฆาตกรรมในหัว
-นั่งอยู่จะชอบคิดว่ามีคนเข่ามาปาดคอจากด้านหลัง
-คิดภาพการฆาตกรรมในครอบครัวตัวเอง  หรืออยู่ๆพ่อก็เอาปืนมายิงแม่ละกำลังยิงเราเราก็หาวิธีป้องกันตัว
-ภาพการแทงตัวเองลึกแค่ไหนกี่แผลถึงตายลึกประมาณไหนเลือดออกเยอะ
-แทงพี่ตัวเองจะเกิดอะไรขึ้น ฆ่าคนในครอบครัวจะตายกี่นาที
-วางแผนการฆ่าการเก็บหลังฐานหรือฆ่ายังไงให้ดูเหมือนฆ่าตัวตาย
-ทำอะไรก็จะมีโลกของตัวเองอยู่หนึ่งโลกที่เป็นของเรา จะชอบจับเวลาการฆ่าตายกี่นาที ทำภาพจำลองขึ้นมา
-ขึ้นรถกับเพื่อนถ้ารถกำลังพุ่งชนหรือเสียหลักเราควรทำยังไง
-นึกภาพรถชนจะเป็นสภาพแบบไหน
คือมันเป็นภาพในหัวตลอดค่ะเราระวังตัวเองตลอดเวลาใครจับเราจะปัดมือออกทันทีสังเกตุคนรอบข้าง ความจำเราดีมากเรื่องการจำภาพเหตุการณ์หรือเดาเหตุการณ์นั้นๆถูก เราจะมองไปข้างหน้าในสิ่งที่จะเกิดขึ้น
เวลาเกิดอุบัติเหตุเราจะชอบยืนมองแล้วสร้างโลกของตัวเองขึ้นมาคิดดูว่ามันเกิดแบบนี้ขึ้นยังไง การป้องกันตัวเราไม่รู้ได้มาจากไหน ไอไม่รู้ว่าความคิดพวกนี้หรือภาพที่ไม่ใช้ภาพหลอนมันมาจากไหนไอคิดว่าคงมาจากข่าวหรือซีรีย์,หนังที่ดูแต่มันก็ไม่ได้รู้ลึกขนาดนี้มันต้องถึงกับสร้างโลกจำลองของตัวเองขึ้นมาเลยหรอ เราไม่ได้อยากฆ่าคนเลย
คือเราลองกรีดแขนตัวเองมันไม่รู้สึกอะไรเลยมันไม่เจ็บเลยค่ะ


ภาพวาดแปลกๆ




เรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นกับเราจริงๆค่ะเราคิดว่าหลอกตัวเองมาตลอดแต่มันไม่ใช่เลยจนแม่จะพาไปหาหมอแต่เราขอดูอาการตัวเองก่อนจะได้บอกหมอถูก
ตั้งแต่เป็นโรคซึมเศร้าแม่บอกเคยพาไปหาหมอแล้วแต่ได้หยุดพาไปเพราะช่วงโควิด
บางประโยคเราให้เพื่อนพิมพ์มาให้นะคะเราก็ไม่รู้ว่ามุมมองเพื่อนมองเราแบบไหน(ต้องขอบคุณเพื่อนคนนี้มากที่ไว้ใจได้ตลอดคอยช่วยตลอด..ถ้าเห็นคงดีใจ..)
โรคซึมเศร้าคือเราเอามาจากไดอารี่เรานะคะเราเลยสรุปย่อๆเอาพยายามอธิบายให้เข้าใจสุดๆแล้ว
ตอนนี้ความรู้สึกเรายังพอเข้าใจบ้างแต่ไม่เศร้าไม่เสียใจไม่ตอบสนองต่ออะไรเลยใครด่าก็ยังคงไม่รู้สึกค่ะ
พอมีความสุขบ้างเราคิดว่าความสุขเราคือพ่อและเพื่อนมั้ง... เริ่มขำหรือยิ้ม
แต่ในหัวที่มีภาพการฆาตกรรมหรือภาพจำลองเหตุการณ์มันก็อยู่ค่ะเราคิดว่าเราจะเป็นอัยการดู คงใช้ประโยชน์ได้มาแน่ๆ
เราจะพยายามเข้าสังคมหรือเรียนรู้ความรู้สึกใหม่ๆนะคะ
เราแค่อยากมาแชร์ประสบการณ์ที่เจอมาเผื่อใครเป็นเหมือนเราสามารถแชร์ส่งให้กันได้นะ ไม่ต้องการคำตอบอะไรมากหรอกค่ะแต่ถามได้นะคะเราว่างจะมาตอบทุกคำถามเลย