ทางตระกูลเราถือว่าเราเป็นลูกคนโตค่ะ(ย่ามีลูกสามคนซึ่งคนแรกก็คือพ่อเรา)
ย่าจะเอ็นดูอาคนเล็กมากเพราะย่าเป็นคนเลี้ยงมา(ย่าปัจุบันไม่ใช่ย่าแท้ๆแต่ก็เหมือนเพราะเป็นพี่สาวย่าแท้ๆเรา)
พอทุกคนแต่งงานเราซึ่งเป็นลูกคนโต จะว่า(ด่า)ทุกครั้งไม่ว่าจะผิดรึไม่ก็ตามเพียงเพราะว่าเป็นคนโตค่ะ ซึ่งตอนเด็กๆมันน้อยใจเพราะโดนด่านั้นแหละค่ะแต่พอโตมาก็ไม่เข้าใจว่าเพียงเพราะเป็นคนโตถึงต้องโดนด่าหรอ..

ตอนเด็กอายุประมาณ5ขวบเรากลับมาอยู่ที่บ้านนอกเพราะพ่ออยากมาดูแลปู่กับย่าเพราะที่บ้านไม่มีใครดูแลพวกท่านซึ่งทำให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันแล้วพ่อเราก็พาเราหนีกลับลงมาตอนเด็กเราไม่รู้เรื่องอะไรแต่ก็พอจำได้คร่าวๆ
ซึ่งนั้นแหละค่ะพอเคยเป็นคนเมืองกรุงมาก่อนทำให้พอมาอยู่ที่นี้เราโดนบูลี่จนขึ้นป.1เราโดนครูบิดหูจนเลือดออกเพราะคิดเลขไม่ได้..แม่ก็เลยให้เราย้ายออกไปอยู่เอกชนค่ะ...ซึ่งหนีไม่พ้นโดนแกล้งอีกตามเคย แต่เราก็ทนนะคะเพราะนึกว่าเพื่อนเล่นด้วย ตอนป.1-3เราเรียนดีมาตลอดเลยค่ะจนขึ้นป.4เรากลับมาโดนบูลี่อีกครั้งเรื่องหน้าตาเพราะเป็นสิวค่ะทำให้เสียความมั่นใจมากๆซึ่งเราาก็พยายามไม่คิดมากค่ะจนวันนั้นเราได้ยินย่าพูดกับน้องของย่าว่าเราหน้าตาประหลาดนั้นแหละค่ะจุดเริ่มต้นของปมเรามาถึงทุกวันนี้ เราเรียนแย่ขึ้นค่ะจากที่เคยเป็นที่1กลับตกไปอันดับ7ซึ่งโดนด่าเละเลยค่ะ ว่าเราไม่ตั้งใจเรียนว่าเราบ้างหน้าตาประหลาดบ้างซึ่งโดนบูลี่จากโรงเรียนว่าหนักแล้วนี้แทบไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ ทางบ้านไม่เคยรู้เรื่องโดนบูลี่นะคะเพราะเราเก็บเงียบตลอด
นิสัยเราจากร่าเริงกลายเป็นคนเก็บตัวค่ะ  พอซึ่งม.1-3เราใส่แมสตลอดค่ะเพื่อนก็ถามๆบ้างว่าทำไมไม่ถอดแมสเป็นโรคหรอ? ซึ่งเราก็ขำบอกว่าอยากใส่เฉยๆ
แม่เริ่มมารู้เรื่องโดนบูลี่ตอนม.4ค่ะเพราะตอนนั้นมีแฟนแล้วเลิกกัน+ใกล้สอบแล้วเครียดมาก ทำให้คิดสั้นค่ะจะกินยาแต่เเม่มาเห็น+กับเพื่อนมาหาที่บ้านค่ะ
เลยระเบิดออกมาหมดเลย...ซึ่งดูเหมือนเขาจะเข้าใจนะคะแต่ก็ไม่ค่ะ ตอนแรกเขาก็ปลอบนั้นแหละค่ะว่าปล่อยมันไปผ่านมาแล้ว แล้วย่ารู้เรื่องเขาก็ว่าเราประสาทค่ะ จนตอนนี้เราอายุ17 ทางบ้านเราแตกแยกมากค่ะถึงคนนอกจะดูเหมือนว่าเรารักกันดีแต่นั้นแหละค่ะคนในจะรู้ดี
เวลาย่าด่าพ่อกับแม่ก็จะมาด่าเราตลอดค่ะเขาบอกว่าเพราะเป็นคนโตไงเลยต้องรับฟัง...ซึ่งเครียดค่ะยิ่งเศรษฐกิจแบบนี้อีกอีกแค่1ปีกว่าๆก็จะเรียนจบแล้วมันดันมีปัญหาหลายอย่างเข้ามาหาเรา...กลายเป็นว่าเราเป็นภาวะเครียดลงกระเพราะ(เคยกินยาแต่เลิกกิน) เพื่อนเราอย่างให้เราไปตรวจเรื่องซึมเศร้าค่ะแต่ด้วยความปัญหาทางการเงินปัญหาทางครอบครัวอีก(บ้านย่าเราคิดว่าซึมเศร้าคือบ้าค่ะซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่ผลดีถ้าเราไปตรวจ)เราไม่อยากให้คนทางบ้านรู้เรื่องค่ะ  เลยปัดๆเรื่องนี้ออกไป เพื่อนก็เป็นห่วงค่ะเพราะตอนนี้เราเริ่มกลับมาโดนบูลี่อีกครั้งแล้วมันทำให้เราดิ่งค่ะ เราโทรไปร้องไห้กับมันตอนวันปีใหม่ กลายเป็นว่าตอนนี้อารมณ์เราไม่คงที่ขนาดนั่งอยู่เฉยๆยังเศร้าแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะเป็นบ้าอะไรไม่รู้เลย ส่วนเรื่องฆ่าตัวตายจะเป็นตอนที่ดิ่งมากๆค่ะแต่เราซื้อกระต่ายมาเพื่อบำบัดจิตใจเราเองเราคิดแค่ว่าถ้าเราตายกระต่ายเราจะอยู่ยังไงแค่นั้นค่ะ555555  
ตอนวันปีใหม่โดนด่าเรื่องที่อยากจะเรียนต่อค่ะเราอยากเรียนต่อสถาปัตย์ไม่ก็ศิลปกรรม ซึ่งคนด่าเราคืออาคนเล็กค่ะแล้วไปพูดกับย่าเราว่าเราเอาแต่ใจ ไม่ตั้งใจเรียน ไม่เป็นแบบอย่างที่ดีให้น้องๆ ซึ่งย่าไปว่าพ่อกับแม่เราค่ะ พ่อก็มาโกรธเราส่วนแม่ที่มีปมเรื่องเรียนต่อเลยเข้าใจเราค่ะแต่ก็พยายามพูดเปลี่ยนใจเราค่ะซึ่งเราอยากจะถามว่ามันผิดที่เพราะเราเป็นคนโตหรือมันผิดเพราะเป็นเราหรอคะ ทำไมพวกเขาโหดร้ายกับเราจังเลย5555555555555