สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องของเรา ในวัยอายุประมาณ ม.2,3 เราชอบไปเที่ยวมากๆ ช่วงนั้นแม่ไม่เคยว่าอะไรเลยไม่เคยด่าไม่เคยว่าแล้วก็ให้เราไปเที่ยวได้ก็มีว่าบ้างแต่ก็ไม่ได้แรง  แถมเราขอไปคอนเสิร์ตแม่ก็ให้ไป ขอตังแม่ก็ให้ แต่พอเราเริ่มโตขึ้น อยู่ช่วงประมาณม.4 แม่เริ่มชอบด่าเราแล้วบอกจะตีเราตลอดเลย (แต่เขาไม่ได้ตีเราจริงๆนะคะเขาแค่ขู่ๆ) แต่ก่อนแม่ก้ไม่เคยว่าอะไร แต่เราเข้าใจเขานะคะเราไม่ได้จะมาว่าแม่แต่เราแค่อยากจะมาระบายเพราะเราไม่มีใครแล้วจริงๆๆอาทิตย์ที่แล้วเราขอแม่ไปเที่ยวแม่ก็โอเคไม่ได้อะไรแต่ก็แอบว่าว่าเราชอบไปเที่ยวเรากลับดึกด้วยค่ะประมาณ2ทุ่ม แม่เขาเป็นห่วงค่ะเราเข้าใจค่ะ เวลากลับดึกเรามีการทักบอกแม่ก่อนเสมอส่งรูปให้ดูว่าอยู่ไหนทำอะไรอยกับใคร เราบอกเขาตลอดค่ะ แต่พอล่าสุดเราขอแม่ไปเที่ยว เขาด่าเราแรงมาก แล้วบอกว่าถ้าเราไปเขาจะไม่คุยกับเราแล้วก็ไม่ให้เราเรียกเขาว่าแม่ เขาบอกอีกว่าถ้าชอบไปเที่ยวมากก็ออกจากโรงเรียนแล้วไปเที่ยว ลามมายังเพื่อนเราบอกเราว่าถ้าเราคบเพื่อนชั่วๆมันก็ตะได้แบบนี้แหละแต่แค่ชวนไปเที่ยว มันหนักหนาขนาดนั้นเลยมั้ยคะ (เรามีพี่ชายและพี่สาวค่ะ) แม่บอกว่าเราไท่จำเป็นอยากไปไหนก็ไปลูกแม่มีตั้งเยอะแยะไม่ตำเป็นต้องมีเรา ณ ตอนนั้นเราอยากร้องไห้นะค่ะ แต่เรากลั้นไว้ค่ะเพราะเวลาที่เราร้องไห้แม่ชอบบอกว่าไม่ต้องมาร้องไห้แล้วก็ด่าที่เรามาเล่าเราไม่ได้อะไรนะคะ แต่แค่อยากมาแชร์ประสบการณ์ เราหาทางออกไม่ได้ เราไม่รู้ว่าแม่เป็นอะไรเราพยามปรับตัสเข้าหาแม่แล้ว แม่เราเป็นคนดีนะคะ แต่ถ้าเวลาโมโหเขาก็ตะไม่สนเลยว่าเราเป็นลูกมั้ยแต่เราค่อนข้างดีอย่างนึงค่ะที่พ่อเราคอยดูแลเราพ่อไม่เคยด่าเราเลยค่ะแต่เขาก็ไม่ได้สปอยเกินไป แต่สิ่งที่เราอยากให้เป็นพ้อยหลักคือ ทุกคนเคยมีประสบการณ์แบบนี้มั้ย เพราะทุกครั้งที่เขาด่าเราหัวใจเรามันพังไปหมด มันรู้สึกแย่ไปหมด เรารู้สึกแย่มากๆ (เราไม่ได้จะมาว่าแม่นะคะเราเป็นลูกเราก็รักเขาเหมือนเดิมค่ะ)