คือเราเป็นคนนึงที่คิดว่าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของเราเลยมันเริ่งขึ้นเมื่อตอนเด็กเราคิดว่าครอบครัวเราสมบูรณ์ที่สุดจนตัวเองอายุได้5-6ขวบทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไปพ่อกับเเม่เเยกทางกันส่วนเราอยู่กับย่า ย่ามักจะปล่อยปละละเลยเราอยู่บ่อยๆโดนที่ปล่อยให้เราอยู่คนเดียวส่วนพ่อกับเเม่ก็ต่างเเยกกันไปมีน้องใหม่พ่อมีน้องใหม่2คนพอเราได้ป.6พ่อก็เอาน้องมาให้ย่า ย่าก็เอาเเต่น้องทั้ง2เเต่ถึงยังไงเราก็ต้องเลี้ยงน้องอยู่ดีวันไหนที่เรานั่งโรงเรียนถึงบ้านช้าย่าก็จะบ่นทำไมไม่รีบกลับมาดูน้องตอนนั้นเราคิดว่าทำไมเราต้องมาเลี้ยงน้องด้วยพอเราขึ้นม.4น้อง2คนทางพ่อไปอยู่กับเเม่เลี้ยง ส่วนเเม่เราเเท้ๆก็มีน้องใหม่ช่วงนั้นพ่อเลี้ยงเราเสียเเม่เลยให้เราเรียนจบเเค่ม.4เเล้วย้ายมาต่อม.5ที่เเม่อยู่(เเม่อยู่ต่างจังหวัดขอไม่บอกชื่อจังหวัดนะคะ)เราก็ย้ายมาเพราะคิดว่ามันอาจจะดีสำหรับเราสุดท้ายก็ไม่ เราก็ต้องมานั่งเลี้ยงน้องอยู่ดีบวกกับช่วงเรียนออนไลน์เราเรียนไม่รู้เรื่องเลยพอเราติด0เเม่ก็ด่าว่าเรา  พอน้องไม่สบายก็จะค่อยบ่นค่อยใช้เราทำอย่างนู้นอย่างงี้เราก็คิดนะว่าทำไมชีวิตวัยรุ่นของเราต้องมาหมดกับการเลี้ยงน้องด้วยจนมันทำให้เราอยู่สึกว่าเราไม่อยากอยู่เเล้วอยากหนีไปไกลๆเลย เรื่องนี้เราไม่เคยปรึษาใครเลย* ขออภัยที่ยาวเกินไปด้วยนะคะ*