สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาเล่าความคิดส่วนตัวของเราเอง อยากให้หลายๆคนช่วยออกความคิด ว่าเราเองที่แปลกแยก หรือสังคมที่เราอยู่มันแปลกจริง คือเราเป็น นศ.พยาบาล เราเข้าใจและรับรู้ถึงความกดดันและเรียนหนัก แต

บทที่ 5           ปัถยาเดินตรวจดูความเรียบร้อยหน้างานอย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน ทั้งยังแวะทักทายพูดคุยกับคนงานตั้งแต่โซนเอไปจนถึงโซนซี โ

สวัสดีค่ะ ออกตัวก่อนว่าตั้งกระทู้มาเพื่อไม่ได้มีเจตนาอวดแต่อย่างใด เริ่มแรกเลยเราอายุ17ค่ะ ในช่วงล็อคดาวน์ที่ผ่านมาทำให้เราต้องอยู่แต่ที่บ้าน พ่อเราเป็นคนดูแลเราค่ะท่านหากับข้าว ขนม มาให้เรา โดยที่เร

เราเป็นคนขี้โมโห เวลาโมโหจะพูดไม่คิดระงับอารมณ์ของตัวเองไม่ได้เเต่เราจะเป็นเฉพาะกับคนในครอบครัวนะคะ คนในครอบครัวชอบพูดกระตุกต่อมประสาทพูดทำหน้าทำตาทำสีหน้า พูดอะไรไม่เข้าหูก็จะอารมณ์ร้อน หงุดหงิด เหมื

ผู้หญิงแบบเราขอระบาย ว่าผ้าอนามัยมันจำเป็นะคะ !! จำเป็นเหมือนยาสีฟัน ข้าวสาร อาหาแห้งเลย เวลามี ปจด ถ้ามาแบบไม่รู้ตัว นี่เปื้อนกระโปรงหรือกางเกงตอนอยู่นอกบ้านจะอายมาก ตอนมี ปจด .จะลุกนั่งก็ต้องระวัง

เห็นหัวกระทู้แล้วอาจคิดว่าผมเป็นเด็ก แต่ผมไม่ใช่เด็กแล้วครับ ผมอยู่ในวัยทำงาน อายุ 30 แล้ว มีอะไรหลายอย่างเป็นของตัวเอง มีรถเป็นของตัวเอง เคยเช่าคอนโดอยู่แต่รายได้หลักหายไปเนื่องจากโรคระบาด เลยกลับไปอ

ผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเเปลกๆตั้งเเต่มาอยู่ที่ต่งประเทศบวกกับความเครียดที่ผมพูดภาษาไม่ได้ ผมไปเข้าโรงเรียนที่ต่างประเทศโดยไม่ได้เรียนพื้นฐานภาษาอีกอย่างผมไม่ได้มีความสนใจที่จะมาต่างประเทศตังเเต่เเรกเเต

เรื่องมันมีอยู่ว่า เเม่เรากะพ่อเลี้ยงเวลาเรานั่งเล่นโทรศัพท์ก็ชอบด่าเราน่ะ ทั้งๆที่เพิ่งเล่น คือเราไม่ชอบอ่ะ เราก็อ่านหนังสือเเล้ว เราไม่ชอบสุงสิงกับคนในครอบครัวมากนัก เพราะ เเม่เวลาพ่อเลี้ยงมาชอบทำตั