ผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเเปลกๆตั้งเเต่มาอยู่ที่ต่งประเทศบวกกับความเครียดที่ผมพูดภาษาไม่ได้ ผมไปเข้าโรงเรียนที่ต่างประเทศโดยไม่ได้เรียนพื้นฐานภาษาอีกอย่างผมไม่ได้มีความสนใจที่จะมาต่างประเทศตังเเต่เเรกเเต่ผมต้องมาเพราะเเม่ให้มา ผมเข้าเรียนเเล้วได้ซ้ำชั้นเพราะผมไม่ได้ภาษาทำให้ปีนี้ผมต้องซ้ำชั้นอีก เเม่เริ่มบ่นผมเพราะผมไม่ยอมเรียนภาษา ผมเป็นคนที่ไม่ชอบสุงสิงกับใครดังนั้นผมจึงไม่ค่อยพูดคุยกับคนอื่นเเล้วคนที่บ้านผมก็ไม่ชอบคุยด้วย ผมเริ่มรู้สึกอึดอัด ผมคิดในหัวของตัวเองซ้ำว่าทำไมคนเราเวลาเครียดถึงต้องกรีดเเขนไม่รักตัวตัวเองเหรอจนวันนั้นผมได้กรีดเเขนตัวเองไป ผมรู้สึกสะใจเเปลกมันทั้งเจ็บเเละเเสบเเต่ผมก็กรีดมันไปเลยๆผมลองกินยาหลายๆเม็ดเพื่อฆ่าตัวตายเเต่กลับไม่ได้ผลมันปกติทุกอย่างเหมือนผมไม่ได้กินอะไร พอเวลาผ่านไป ความคิดความคิดนี้มันก็มาอยู่ในหัวผม ผมชอบทำอาหาร เเล้วเวลาทำอาหารผมจะถือมืด จนกระทั้งผมคิดในหัวว่าถ้าผมฆ่าคนในบ้านตายจะเป็นยังไง ผมเริ่มที่จะเอาความคิดนั้นออกจากหัวเเต่มันกลับเอาออกไม่ได้ ผมทั้งกัดเเขนตัวเองไว้เพื่อห้ามไม่ให้คิดเเบบนั่นเเต่มันก็เริ่มไม่คิดเเล้ว ถึงมันจะคิดเป็นบางครั้งก็เถอะ ..... เพราะงั้นผมอยากรู้ว่าผมป่วยหรือว่ผิดเเปลกตรงไหนหรือเปล่า?