ไอรักร้อนนักดั่งเพลิงสุม ทุบทุ่มทับทรวงทะลวงบ่ม อุระชายหมองพุพองตรม อารมณ์พ้อพ่ายใจเหว่ว้า ชีวินเอวังสุดสังขาร สั่งสารผิดพลาดปรารถนา ทักษะประจบมิครบครา พลาดท่าระงกตกสะพาน อาวรณ์เกินร้อนรนถวิล ฤๅสิ้น

ลาแล้ว แก้วพี่ พี่ขอลา ลาลับ แล้วหนา มาลาสิ้น ลาจาก พรากแล้ว แผ่วถวิล ลาดิน ลากลิ่น ไม่อาวรณ์ ให้ฟ้าอยู่เดือนฉายก็คลายแคล้ว โอ้สิ้นแล้วแม้ตะวันกลางสิงขร ธาราไหลกระโชกห้าวคราวรอนๆ ก็จำจรจำพรากจากกันเ

เกิดตายว่ายวน... เกิดมาเป็นมนุษย์สุดวิเศษณ์ มีขอบเขตวินัยใฝ่กุศล เวลาผ่านผันไปดั่งสายชล เกิดเป็นคนมั่นสร้างบุญไว้ติดตัว เห็นกันอยู่หลัดหลัดก็พลัดพราก ตอนมีมากไม่ใฝ่ดีเอาแต่ชั่ว ละโมบโฉดเบียดเ

สามก๊กฉบับคำกลอน (๙) อวสานสามก๊ก สุมาเจียวน้องชายสุมาสู รับตำแหน่งทั้งคู่แทนผู้พ่อ สุมาสูบุญน้อยไม่คอยรอ เป็นโรคตาแต่ไม่ท้อเรื่องราชการ ยกทัพไปปราบขบถจนหมดสิ้น กลับถึงถิ่นมาเจ็บป่วยม้วยสังขาร สุมาเ

...............ยังฝันถึงปิติสุข ยามทุกข์ระทมถมเสมอ อ้างว้างระหว่างทางพบเจอ เรื่องราวมากมายเผลอน้ำตาริน ..............ในห้วงรักห้วงฝัน ภายใต้แสงตะวัน มิจบสิ้น ภาพรักภาพหวังที่พังภินทร์ หากมิสิ้นเวลา..

ลาภ ยศ สรรเสริญ อยู่กับเราไม่นาน ความตายต้องมาเยือนด้วยสังขาร โรคภัยไข้เจ็บหรืออุบัติเหตุ ความทรมารจากความเจ็บปวดกว่าชิวิตจะสิ้น มีใครบ้างที่รู้สึกสำนึกในบาปหรือเวรกรรมที่เคยทำไว้กับบุคคลหรือประเทศชาต