เราขอใช้พื้นที่นี้ระบายหน่อยได้มั้ย คือ เรารู้สึกว่าปัญหาที่เราเป็นมันควรแก้ยังไง
   คือ ตั้งแต่เราจำความได้พ่อแม่มักจะด่ากันตีกันตลอดจนตอนนี้เราอายุ 18 ปี ก็ยังเป็นแบบนี้อยู่ ซึ่งพอทะเลาะกันคนกลางมันเป็นเรา แม่พอโกธรให้พ่อก็มักจะมาลงที่เราทุกอย่าง แม่มักจะมาด่าเราว่าเราทั้งที่เรายังไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ แล้วก็จะมาด่าพ่อให้เราฟัง ตั้งแต่จำความได้แม่ไม่เคยเรียกเราว่าลูกเลยสักครั้งทุกครั้งที่พูดกับเราจะมีแค่คำว่า กู กับ  แต่พูดกับพี่ชายเราที่อายุห่างจากเรา13ปี เรียกพี่ว่า ลูก บักหล่า จนบางครั้งเราแอบคิดว่าเราไม่ใช่ลูกเขาด้วยซ้ำ แม่มักจะเอาเราไปเรียบเทียบกับคนอื่นๆอยู่เสมอและเมื่อก่อนเรามีสิวเต็มหน้า แม่มักจะพูดทุกเช้าทุกเย็นว่า อิหน้าคางคก จนตอนนี้เรารักษาหน้าเองจนหายแกถึงเลิกพูดคำพวกนี้ ซึ่งมันทำให้เราไม่เคยมั่นใจในตัวเองเลย แล้วมาว่าเราไม่กล้าแสดงออกเหมือนคนนั้นคนนี้ ตั้งแต่เด็กจนโตใบหน้าเราน้อยมากที่จะมีรอยยิ้มเพราะต้องทนฟังพ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน และแม่ก็ต้องมาลงอารมณ์กับเราทุกวัน และทุกวันต้องนั่งร้องไห้ในห้องคนเดียวตลอด อาการหนึ่งที่เรามักจะเป็นคือเวลาคนที่ไม่สนิทหรือญาติที่ไม่ได้สนิทกันทักทายหรือถามนั้นนี้หรือมาบ้านอะไรแบบนี้ ด้วยความที่เราเป็นคนเงียบไม่พูด คือในใจเรามันอยากตอยอยากพูดแต่ปากมันไม่เปิด เสียงมันไม่ออก ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ไป แล้วแม่ต้องตอบแทนแทบทุกครั้ง และการไหว้ไม่ใช่เราไม่เคารพนะเราเคารพผู้ใหญ่ทุกคน แต่แม่มักจะคะยั้นคะยอว่าไหว้คนนั้นหน่อย ไหว้คนนี้หน่อย ขอบคุณหน่อย ถามเขาหน่อย ซึ่งแม่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าเรามักมีอาการแบบนี้คือในใจมันอยากทำทุกอย่างแต่ปฏิกิริยามันไม่ทำ เราเราไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ ได้แต่ยิ้มแห้งๆไป แต่ในใจคือจิตตกเศร้าคือร้องไห้ในใจแล้ว และพ่อกับแม่ก็รู้ดีว่าเราเป็นคนไม่เข้าสังคมแล้วแม่มักจะต่อว่าเราเป็นลูกที่ทำให้พ่อแม่เสียหน้าอยู่เสมอ ใช่เรารู้ตัวว่าที่เราเป็นมันดูเป็นคนไม่มีมารยาท แต่เราพยายามแล้วแต่มันทำไม่ได้ พอเราบอกแบบนี้เขาก็หาว่าเราเถียงหาว่าเราแก้ตัว และเมื่อก่อนเราเป็นคนปากไม่ดีพูดไม่เพราะใครทำให้ไม่พอใจก็จะพูดแรงใส่ ซึ่งคำที่พูดไปไม่ได้คิดเลยปากมันปล่อยไปเองแต่อาการนี้เราพยายามควบคุมซึ่งอันนี้มันก็ควบคุมได้ เพราเราไม่ค่อยพูด แล้วที่คนมักว่าเราหน้าบูดตลอดเวลาไม่เคยยิ้มเป็นเด็กเป็นเล็กยิ้มหน่อยไม่ได้หรอ ถามจริงเถอะถ้าเป็นคนอื่นจะทำยังไง ที่พ่อแม่ด่ากันทะเลาะกันทุกวัน เดี๋ยวพ่อเดี๋ยวแม่มาว่ากันให้เราฟังแล้วคนกลางอย่าเราจะระบายอะไรให้ใครฟังได้บ้างเราเก็บมันมา10กว่าปี ๆ ไม่มีวันไหนที่เข้าห้องมาไม่ร้องไห้ เราพยายยามหาวิธีแก้อาการที่เราเป้นมาตลอดแต่มันไม่สามารถแก้ได้เลย จนตอนนี้ปีกว่าๆได้แล้วมั่งมีเพื่อนคนหนึ่งที่มาช่วยพยุงให้เราเข้าสังคมรู้จักการมีเพื่อน รู้จักการพูดคุย แต่พอกลับมาบ้าห้วงอารมณ์จะตกอยู่ตลอด นอกบ้นาก็พยายามยิ้มร่าเริงทุกอย่าง แต่พอกลับมาบ้านภาพทุกอย่างจะแวบเข้ามาในหัวทุกทีทั้งๆที่พยายามลบมันออกไป ตอนนี้อาจจะดีขึ้นบ้างเพราะแม่จะเรียกชื่อเราแทนคำว่า และเริ่มแทนตัวเองว่าแม่ ซึ่งมนก็ยังทำให้คิดถึงเรื่องเดิมๆอยู่ ทุกวันต้องนั่งร้องไห้ในห้องคนเดียวตลอด อาการหนึ่งที่เรามักจะเป็นคือเวลาคนที่ไม่สนิทหรือญาติที่ไม่ได้สนิทกันทักทายหรือถามนั้นนี้หรือมาบ้านอะไรแบบนี้ ด้วยความที่เราเป็นคนเงียบไม่พูด คือในใจเรามันอยากตอยอยากพูดแต่ปากมันไม่เปิด เสียงมันไม่ออก ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ไป แล้วแม่ต้องตอบแทนแทบทุกครั้ง และการไหว้ไม่ใช่เราไม่เคารพนะเราเคารพผู้ใหญ่ทุกคน แต่แม่มักจะคะยั้นคะยอว่าไหว้คนนั้นหน่อย ไหว้คนนี้หน่อย ขอบคุณหน่อย ถามเขาหน่อย ซึ่งแม่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าเรามักมีอาการแบบนี้คือในใจมันอยากทำทุกอย่างแต่ปฏิกิริยามันไม่ทำ เราเราไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ ได้แต่ยิ้มแห้งๆไป แต่ในใจคือจิตตกเศร้าคือร้องไห้ในใจแล้ว และพ่อกับแม่ก็รู้ดีว่าเราเป็นคนไม่เข้าสังคม แต่อาการพวกนี้ก็ยังแก้ไม่ได้สักทีจนทุกครั้งต้องมานั่งร้องไห้กับตัวเองเรื่องแค่นี้ทำไมถึงทำไม่ได้มันไม่ยากนิ แต่ก็อาจเป็นด้วยอารมณ์ถ้าอารมณ์ดี100%เติมแบบนี้อาจะตอบพูดคุยบ้างนิดหน่อย ไม่รู้เลยควรแก้ไขยังไงให้มันดีขึ้นกว่านี้ ก็อยากใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นเขาบ้างอยากยิ้มอยากหัวเราะแบบไม่ฝืนเหมือนคนอื่นๆ *ขอย่อๆแค่นี้พอนะคะ*