เราเป็นเด็กที่ร่าเริงแค่ตอนอยู่ข้างนอกพออยู่ในบ้านรู้สึกไม่อยากคุยกับแม่เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกันหรือเป็นว่ารู้าสึกเบื่อเค้าฝนความคิดเราเค้าเอาแต่บ่นด่าว่าเรากับแค่ไอเรื่องเล็กๆน้อยอย่างเช่นทำของตกเค้าก็บอกว่าทำไมเป็นคนมือไม้อ่อนอย่างนี้แค่ถือของยังทำไม่ได้เเล้วจะไปทำอะไรกินพอเราพูดเหมือนที่เค้าพูดกับเราแต่พูดแค่ว่าทำไมแม่เป็นคนมือไม้อ่อนเราก็โดนด่าโดยที่ตอนนั้นเรายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยเราบางทีเราทะเลาะกับเค้าเราก็อยากจะอธิบายแต่เค้ามองว่าเรากำลังเถียงเค้าอยู่เราก็ไม่รู้หรอกว่าตำที่เราพูดออกไปมันเป็นการเถียงรึเปล่าเราแค่คิดที่อยากจะพูดความจริงออกมา แล้วเวลาเราอยากไปเที่ยวกับเพื่อนเราต้องของร้องอ้อนวอนถึงจะได้ไปเราอยากให้แม่ปล่อยเราบ้างเรารู้ว่าแม่เป็นห่วงเราแต่เราก็อยากมีอิสระเค้าขอบว่าเราเป็นลูกผู้หญิง
ผู้หญิงแล้วทำไมวะผู้หญิงแล้วทำ อะไรไม่ได้เลยหรอแล้วอีกอย่างนึงแม่เราชอบซื้อล็อตเตอรี่ซื้อที 500 บาทแล้วเค้าก็ชอบบอกว่าไม่มีเงินทั้งที่เค้าเอาตังไปซื้อหมด สำหรับเราเงิน 500 -ข้าวได้ตั้งหลายมื้อเค้าบอกเราว่าถ้าอยากได้อะไรให้เก็บตัวซื้อเองพอเราเก็บได้และเอาไปซื้อของที่อยากได้เค้าบอกว่าเราซื้อของไร้สาระแต่นั้นคือของที่เราอยากได้เราเก็บตั้งซื้อเองเราไม่ได้ขอเค้าสักบาทแต่เค้ากลับมาด่าเรา แม่ไม่เข้าใจเราหรือว่าเราไม่เข้าใจเค้ากันเเน่