ของเราคือ เรื่องนี้คือที่สุด สุดปัง (ยาวนะคะ)
เป็นเรื่องที่พิศวงสุดๆ หาเหตุผลไม่เจอเลยจริงๆ
ช่วยวิเคราะห์ทีนะคะ
.
เป็นเรื่องของเรา กับ เพื่อนที่ทำงาน
เป็นผู้หญิงเหมือนกัน อายุไล่เลี่ยกัน (เราอายุน้อยกว่า 2 ปี)
นานๆ จะมาจอยงานกันที (แทบไม่เคยทำงานด้วยกัน)
คือมีอะไรหลายอย่างคล้ายกัน ทั้งวุฒิ การศึกษา รสนิยม 
นิสัย เรียกได้ว่าไม่มีอะไรขัดแย้งกันเลย
(แต่ก็ไม่สนิทกัน เพราะทำงานคนละแผนก คนละห้อง)
.
เราโอเคกับเค้ามาก คือเรียกได้ว่าไม่เคยมีปัญหา ไม่เคยทะเลาะผิดใจกันเลยค่ะ
.
จุดเปลี่ยนมันอยู่ตรงที่ สักปีนึงต่อมา
เค้าจะชอบส่งข้อความวกๆ วนๆ มาหาเรา
(เค้าเป็นคนคิดมากและค่อนข้างลึกลับ)
เนื้อความคล้ายๆ เหมือนเป็นปรัชญา ให้เราคิดต่อ
ลงท้ายประมาณว่า อีกหน่อยเราคงเข้าใจ
(ทั้งๆ ที่เรากับเขาไม่สนิทกัน)
เราก็งงๆ .. คือมันไม่มีที่มาที่ไป เหมือนเค้าพูดลอยๆ
คล้ายๆ สอนเรา (เค้าชอบสอน เพราะเคยเป็นครู - บางครั้งก็มาเชิงดุ)
. เป็นแบบนี้หลายครั้ง
ส่วนใหญ่เราจะตอบว่า "หนูไม่เข้าใจค่ะ / งงค่ะ"
.
ต่อมา อยู่ๆ เค้าก็ เปลี่ยนไปมาก.... และเป็นแบบนี้ทั้งปีเลย
คือถ้าเราเดินผ่าน เค้าจะหยุด แล้วเดินไปอีกทาง
หรือเดินหนีเรา
หนีจริงๆ แบบหนีจริงจัง ลุกหนีแบบรังเกียจ
แบบที่ไม่ทำกับคนอื่น (ตอนแรกก็ไม่เคยสังเกต แต่ไปๆ มาๆ เริ่มเอ๊ะ?)
ถ้าเดินสวนกัน เค้าก็จะเลี้ยวไปอีกทาง
คนเต็มออฟฟิศ ถ้าเราเดินไปกดน้ำ หรือถ่ายเอกสาร
เค้าจะลุกหนี.... 
อยู่กับคนอื่นเค้าจะเฮฮา รุ่นน้องเรียกจิกหัวด่าคำหยาบอะไรเขาก็หัวเราะ
แต่เราไม่เคยพูดหยาบคายกับเค้าสักครั้ง เค้าไม่เคยชวนเราคุยเล่นเลย
.
ที่พีคสุดคือ ช่วงหลังๆ ตอนที่ต้องต่อคิว หรือร่วมกิจกรรมต่างๆ
ถ้าเราเห็นว่าเรามา
เค้าจะเดินหนี แบบระแวง หนีแบบรังเกียจเลย
เราเลยไปแอบเดินไปหาเขาข้างหลัง 
แล้วเค้าหันมาเจอเรา เค้าลุกออกจากวงและพุ่งตัวหนีไปเลย
.
วันนั้นจำได้ เราร้องไห้เลย งงมากๆๆๆๆ งงสุดๆๆ คืออะไร
แต่ซื้อขนม แล้วก็โน้ตไปขอโทษเค้า
(ขอโทษเรื่องอะไรวะ งงกับตัวเอง)
เราทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ทั้งงง คือทุกอย่าง
เพราะอย่างที่บอกคือ แทบไม่เคยคุยกัน
ไม่ได้ยุ่งกันเลยวันๆ
.
สุดท้ายเรารับไม่ได้จริงๆ เป็นแบบนี้มานานหลายเดือน เกินครึ่งปี อึดอัดมาก
เราเลย ขอเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาที่ทำงาน เพื่อนร่วมงาน
ก็ตั้งทีมประชุม ทีมไรขึ้นมา 
ก็มาคุยกันตรงๆ ... คนในแผนกก็ทราบ ... และมีโอกาสได้คุยกันต่อหน้า
พี่เขาปฏิเสธทุกข้อ ว่าเขาไม่มีอะไร ไม่เป็นไรจริงๆ
เป็นความเข้าใจผิด (อะไร งง!! มากกกกกกกก)
.
จากวันนั้นเหมือนอะไรจะดีขึ้นมานิดนึง
มีวันนึง เขายอมนั่งรถเบาะข้างเรา ปกติจะหนี
(บังเอิญต้องไปทำงานนอกสถานที่ด้วยกัน นั่งเบาะหลัง 3 คน)
เราไม่คุยกับเขาเลย เรานั่งกลาง (ก็กลัวเนาะ)
แต่เราคุยกับเพื่อนข้างๆ ที่สนิทกว่า
.
ทีนี้ตอนลงรถกลับมาที่ทำงาน ก็แยกย้ายกัน
เราไปกินข้าวโรงอาหาร
สักพักพี่เค้าโทรหาเราบอกว่ามีงานรีบๆ ขึ้นมา
เราก็เดินตามขึ้นไป
เราก็ถาม ไหนงาน? เค้าบอกไม่มี แค่ต้องการจะทำให้มันเคยชิน
(แล้วก็ดุเรา)
เราก็ เอ้า อิha คือไรวะ เราไปทำอะไรให้ 
ตอนนั้นโกรธมาก เลยบอกว่าพี่อย่ามายุ่งกับหนูได้ป่ะ
.
หลังจากนั้นมาเหมือนเค้ารู้สึกผิดมั้ง
เพราะไม่ค่อยเดินหนีละ เคยชวนเรานั่งเก้าอี้เค้าหลายครั้ง
(เรากลัว+ก็แอบงอนแหละ เลยบอกว่า ไม่เป็นไรค่ะๆๆ)
คือเราเสียใจอ่ะ ตรงที่เราไม่เคยทำอะไรให้เค้าเลย
ขอให้เขาบอกตรงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น เค้าก็ไม่บอก
มันทั้งโกรธ ทั้งงง ทั้งสับสนไปหมด
.
จากนั้นมาปลายปี อาการเดิมเค้ากลับมาอีกละ
คือหนีเรา เดินหนี ถ้าเราเปิดประตูเข้าออฟฟิศคือลุกจากโต๊ะเลย
ยืนกินลูกชิ้นด้วยกันหลายคน ถ้าเราเดินไปกินด้วย เค้าจะออกจากห้อง
.
.
พีคสุดคือวันนี้ เรารู้แล้วล่ะว่าช่วงนี้เค้าเกลียดเรา
เพราะหนีบ่อยมาก เราเลยรอจังหวะเค้าเข้ามา
แล้วไปขอนั่งกินข้าวข้างๆ เค้า (มีกันหลายคน)
อยากรู้ว่าทำไมเค้าเกลียดเรา
เค้าลุกจริงๆ.. หนีไปเลย
.
ส่วนเรา ร้องไห้คาโต๊ะกินข้าวนั่นแหละ 
จนพี่อีก 2 คนต้องปลอบ
อีกสักพักเค้ากลับมาที่ห้อง
มานั่งฟุบหลับที่พื้นตรงเก้าอี้ ข้างหลังเรา
คล้ายมาแอบฟัง
.
จบล่ะค่ะ
คือแบบ อีหยังวะ ที่สุดที่เคยเจอ
เกิดมาไม่เคยเจออะไรแบบนี้
เรามานั่งไล่ทีละข้อ คืองงมากกกก คนไม่สนิทกัน
ไม่เคยคุยกัน คุยกันน่าจะปีละ 3 ครั้ง
ไม่เคยทะเลาะกัน ไม่เคยนินทาใส่ร้ายกัน
ไม่เคยชอบผู้ชายคนเดียวกัน
เรามีแต่ชมเค้า ปกป้องเค้าลับหลังคนอื่นเวลาเค้าโดนดุ
มีเหตุผลอะไรที่เค้ารังเกียจเราขนาดนี้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้พยายามปรับ พยายามหาเหตุผล แต่เข้าใจนะ ว่าความพอใจ-ไม่พอใจ ไม่มีเหตุผล แต่มันก็ไม่น่าจะขนาดนี้
บางทีก็โกรธนะ พอเค้าเดินหนีอยากจะกระชากตัวมาแล้วถามว่าเป็นบ้าอะไรๆๆ

สุดท้าย เสียใจอ่ะ กุผิดอะไร
อีหยังวะ สุดๆ และต้องใช้ความอดทนสุดๆ เลย

===================================================
พี่ที่ทำงานบอกว่า มันอาจจะเป็นที่อดีตชาติ ที่รุนแรง
อาจจะเคยเป็นอะไรกันมาก่อน แต่เราว่าต่างคนต่างหยุดดีที่สุดค่ะ เราเองก็ทำใจ