เคยอ่านกระทู้คนอื่น แนะนำให้เขาเลิก
อยู่ๆฟ้าก็ฟาดเปรี้ยงลงมา

เราเป็นคนไม่อยากมีลูก เราคิดว่าลูกคือภาระ คือบ่วงในชีวิต เราจะต้องสละเวลา แรงกายแรงใจเลี้ยงดูเค้า เราไม่มช่คนเสียสละขนาดนั้นค่ะ เงินหามาได้อยากใช้กับตัวเอง สามี ครอบครัว สัตว์เลี้ยง แต่ไม่ใช่ลูก

พักหลังสามีส่งรูปเด็ก ของใช้เด็กมาให้ดูถี่ขึ้น  คุยเรื่องลูกเพื่อนที่ทำงาน ลูกดาราเลยถามไปตรงๆว่า "พี่อยากมีลูกหรอ ความคิดเปลี่ยนหรือยังไง"

นึกว่าจะได้คำตอบแบบเดิม "ไม่หรอก เลี้ยงยาก โตมาไม่รู้จะเป็นยังไง" อนิจจัง ถึงเวลาสายน้ำยังเปลี่ยนทิศ สามีตอบ "บางทีก็อยากมี บางทีความคิดก็เปลี่ยน"

น้ำตาไหลพราก ถึงทางแยกแล้วจริงๆหรอ
บอกเค้าไปว่า คิดดีๆ ถ้าอยากมีจริงๆจะได้แยกย้าย แก่แล้วมันจะเสียเวลา

สามีบอกว่าขอคิดดูก่อน ถ้าความคิดเปลี่ยนจริงๆ ต้องขอโทษด้วย

เคยทำใจเรื่องนี้มาแล้วว่าอาจจะต้องเลิกกันเพราะเรื่องนี้ ทีแรกสามีอยากมีลูกค่ะ ตอนคุยกัน เราเสนอให้เลิกคุยกันเพราะเราไม่อยากมี หรือถ้ามีเหตุผลดีๆ ของการมีลูก เราอาจจะอยากมีก็ได้ สรุปเค้าไม่มีเหตุผลให้เรา แล้วเค้าก็บอกว่าไม่อยากมีแล้ว เจอเด็กงอแง เลี้ยงยากๆมี่ไหนก็จะบอกว่า ดีนะเราไม่มีลูก จนตัดสินใจเเต่งงานกัน ถามย้ำเรื่องนี้เค้าก็ยืนยันว่า ไม่อยากมีแล้ว เลยแต่ง

ต้องเข้มแข็งขนาดไหน ถึงจะเข้าใจว่า ตลอดไปไม่มีจริง

ถ้าสามีตัดสินใจได้แล้วเดินมาบอกว่า เค้าอยากมีลูกจริงๆ คงเสียใจมาก เสียใจที่เลือกคนผิด แต่ค่อนข้างชัดเจนในสิ่งที่เค้าเลือกแล้ว

ระหว่างรอเวลา ขอกำลังใจให้เข้มแข็งหน่อยค่ะ
ไม่อยากร้องไห้ตอนคุยกันอีกครั้งเลย
ไม่อยากให้ครอบครัวเป็นห่วง 🙏🏻 ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ