เรื่องมันเกิดว่าตั้งแต่เด็กจนโตเราอยู่กับตาและยายพร้อมทั้งน้องชายที่เกิดมาจากพ่อแม่เดียวกันโดยมีเราเป็นลูกสาวคนโตจนวันนึงเราเรียนจบชั้นม.ปลายเกือบจะได้เรียนมหาลัยแต่ว่าพ่อกับแม่แยกทางกันและพ่อกับแม่ก็จบกันไม่ค่อยสวยแม่แต่งงานมีครอบครัวใหม่มีลูกใหม่ในขณะที่พ่อของเราก็ไม่มีใครและทุ่มเทให้เรากับน้องชาย ไม่มีคนรอบครัว ใหม่ ในขณะเดียวกันแม่ก็กลับไปอยู่กับตากับยาย ด้วยความที่ตอนนี้เรากับน้องชายทำงานกันแล้ว คิดถึงตากับยายก็จะโทรกลับบ้านโดยผ่านมือถือของแม่แล้วส่วนใหญ่โทรไปก็แทบจะไม่ได้คุยกับตากับยายเพราะแม่จะพูดถึงน้องใหม่ตลอดเวลาพร้อมทั้งให้ดูน้องใหม่เต้นตลอดเวลา มันทำให้เราและน้องชายอึดอัดและค่อยๆถอยห่างออกจากแม่ แต่เราก็ยังพยายามโทรหาตากับยายอยู่ เพราะด้วยความเราโตมาจากการเลี้ยงดูของตาและยาย เราจะใกล้ชิดตากับยายมากกว่าพ่อและแม่ ต่อให้อึดอัดแค่ไหนเราก็จะพยายามโทรไปเพราะเรารู้ว่าตากับยายอายุเยอะมากแล้วและเขาอาจจะอยู่กับเราไม่ได้นาน เรากลัวจะเสียดายเวลาแต่เราก็อึดอัดมากเช่นกัน เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งในการทำงานเราทำเงินหายและเราเดือดร้อนมาก ในจังหวะเดียวกันกับที่แม่โทรเข้ามาเล่าเรื่องราวของน้องให้ฟังทั้งๆที่ตอนนั้นน้องน่าจะเป็นเด็กแรกเกิด เราก็กล้าๆกลัวๆและขอยืมเงินแม่ 500 บาทเพราะแม่บอกในขณะตอนนั้นว่าแฟนใหม่ของแม่ให้เงินแม่ใช้ทุกวันเป็นเงินจำนวนหนึ่งเราก็เลยขอยืมเงินแม่ 500 บาทมันเป็นสิ่งที่เราจำฝังใจมาตลอดและเราไม่เคยขอความช่วยเหลือใครอีกเลยหลังจากนั้นแม่บอกเราว่าโทรไปถามพ่อสิแล้วแม่ก็ตัดสายเราทิ้งณตอนนั้นพ่อของเราเต็มใจจากการที่เลิกกับแม่แทบจะไม่เป็นอันทำงานไปสักพักใหญ่เราก็ไม่กล้ารบกวนพ่อและเรากัดฟันผ่านปัญหานั้นมาด้วยตัวเราเองและเราสัญญากับตัวเองว่าต่อให้เราเดือดร้อนขนาดไหนเราก็จะไม่พึ่งพาใครทั้งนั้นเพราะขนาดแม่เราก็ยังไม่สามารถจะพึ่งพาได้แล้วหลังจากนั้นมาสักพักใหญ่ๆเราเคยถามแม่เราว่าถ้าวันหนึ่งเราแต่งงานมีครอบครัวมีลูกแม่จะเลี้ยงลูกให้เราได้ไหมแม่ตอบเราว่าลูกเราเราก็ต้องเลี้ยงเองและผ่านมาอีกสักพักแม่กับถามเราว่าเราจะเลี้ยงน้องได้ไหมเอาน้องไปอยู่ด้วยได้ไหมจะเลี้ยงน้องไหวหรือเปล่ามันทำให้เรารู้สึกว่าแล้วทำไมเราต้องเลี้ยงทั้งๆที่เขาก็มีพ่อของเขาทุกวันแม่จะส่งรูปน้องคลิปน้องการเป็นอยู่ของน้องมาให้เราดูทุกวันในแต่ละวันก็จะส่งมาให้บ่อยมากแทบจะไม่ใช่น้องแล้วแทบจะเป็นลูกเราอยู่แล้วแต่มันทำให้เรารู้สึกอึดอัดรู้สึกเบื่อรู้สึกรำคาญที่จะให้เราสนใจคนคนเดียวอยู่ตลอดเวลาถ้าน้องชายเราเองก็เช่นกันน้องชายเราไม่ติดต่อที่บ้านมาสักพักใหญ่ๆแต่จะโทรมาถามเรามากกว่าเพราะน้องชายไม่อยากโทรกลับด้วยเหตุการณ์นี้แหละแม่สปอยหนักมากถึงขนาดที่ว่าน้องสามารถด่าน้องน้องชายเราได้ในคำหยาบๆคล้ายๆโดยที่ไม่ห้ามและเราเตือนไปว่านั่นเป็นเด็กนะเด็ก 6 ขวบจะให้มาด่าพี่แบบนี้ได้ยังไงแม่กับตอบว่าแล้วใครจะไปบังคับมันได้ล่ะอาจจะเหมือนเราอิจฉาน้องหรือเปล่าอาจจะเหมือนเราเป็นคนไม่ดีเพราะตลอดเวลาตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยได้อยู่กับแม่และอาจจะเป็นพ่อแม่ไม่เคยเลี้ยงพวกเรากับน้องเลยนอกจากครอบครัวใหม่ที่เขาได้เลี้ยงเลยทำให้เขารักมากกว่าใครหรือเปล่าเราอาจจะเหมือนคนไม่ดีแต่เราไม่เคยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราให้คนรอบข้างฟังเลยเพราะเราไม่อยากให้คนมองครอบครัวเราไม่ดีแต่ตอนนี้เราเก็บต่อไปไม่ไหวแล้วยิ่งนานวันเข้าเรายิ่งอึดอัดเรายิ่งแบกรับไม่ไหวตอนนี้เราไม่โทรไปหาแม่แล้วเราพิมพ์ข้อความแมวพูดเรื่องน้องเราก็จะตัดบทถามเรื่องตากับยายแล้วแม่ก็เหมือนจะไม่พอใจแล้วก็ตอบเราสั้นๆเราอาจจะเหมือนคนไม่ดีเรารู้สึกอย่างนั้นที่เราเหมือนคนมีอคติกับแม่ เราจะทำยังไงดี