เคยคิดที่จะเขียนเรื่องราวที่ผ่านมา​ ใช้เวลาคิดมาสักพัก​ จนตัดสินใจที่จะเขียน​ ในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่

เคยรู้สึกหวงแหนข้อมูลหรือเรื่องราวที่เขียน

จนมาวันหนึ่งได้มีเวลาอยู่กับตัวเอง​ และได้เข้าใจว่าไม่มีอะไรเป็นของเรา​ แม้แต่ร่างกาย​ และความรู้สึกนึกคิดในปัจจุบัน

เมื่อถึงเวลาทุกสิ่งก็ดับสิ้นสูญสลาย​ไปตามธรรมชา​ติ จะคงเหลือไว้แค่ความทรงจำที่มนุษย์​เราถ่ายทอดทิ้งไว้

บ้างก็เลือกที่จะให้ทุกสิ่งดับสิ้นไปกับตนเอง

บ้างก็เลือกทิ้งสิ่งดีๆ​ ให้คนรุ่นหลังได้จดจำ

สำหรับเรา​ เราเลือกที่จะเขียนสิ่งที่เราได้ผ่านพบมา​ เพราะคนรุ่นต่อไปๆ​ อาจจะไม่เคยรู้ว่าแท้จริงชีวิตของคนรุ่นก่อนเจออะไรมาบ้าง​ มีความแต่งต่างกันมากแค่ไหน​ เรื่องราวบันทึกต่างๆ​ สามารถ​เล่าความเป็นมาให้รับรู้ได้​ เพราะตัวเราเองก็ได้รับรู้เรื่องชีวิตของคนรุ่นก่อนจากปากผู้เฒ่าผู้แก่มาเหมือนกัน​ คนรุ่นนั้นไม่ได้เรียนหนังสือ​ เลยจะไม่มีบันทึกต่างๆ​ นอกจากคนที่ได้เรียนหนังสือ​ ถึงจะเล่าเรื่องราวเหล่านั้นเป็นตัวอักษรได้

ทุกอย่างในชีวิตที่พบเจอมักจะไม่เหมือนกัน​ ด้วยสภาพแวดล้อมของแต่ละที่ทำให้เรื่องราวในชีวิตแตกต่างกันออกไป

เราจะเขียนจากประสบการณ์​ของเรา​ และเรื่องที่เราได้รับรู้มา  ทุกเรื่องจะเป็นตอน​ โดยที่เราเขียนเสร็จและจะโพสต์​เลย​ มันมาจากความรู้สึก​ขณะนั้น​ ถ้อยคำหรือตัวอักษรที่เรียบเรียงอาจจะไม่ถูกหลักไวยากรณ์​ เราขอน้อมรับคำชี้แนะจากทุกท่าน

อาจจะมีคนสงสัยว่าทำไมไม่ใช้ล็อกอินที่ยืนยันตัวตน​ เรามองว่ามันไม่สำคัญว่าเราจะเป็นใคร​ เราแค่อยากใช้พื้นที่แห่งนี้เขียนเรื่องราวแค่นั้นเอง

#ขออนุญาตติดแท็กในเรื่องสั้น​ แท้จริงไม่ใช่เรื่องสั้น​ แต่เราไม่รู้จะเลือกแท็กห้องไหน​ ต้องขออภัยด้วยนะคะ