ผมเชื่อว่ามีคนอีกเป็นหมื่นเป็นแสนคิดแบบคุณ (ผมก็เช่นกัน)

ถ้ามีคนมาบอกว่า "ให้เริ่มที่ตัวคุณเอง อย่าโทษคนอื่น อย่าโทษสังคม" ผมมองว่าเป็นการมองที่ผิวเผินมากๆ

ประเทศที่ค่าขนส่งไม่สัมพันธ์กับรายได้ขั้นต่ำ คนรวยขึ้นทางด่วน คนจนใช้ทางธรรมดาเรียกว่าความเท่าเทียม
คนไม่มีเวลาค้นหาตัวเอง ไม่รู้ว่ารักหรือชอบทำอะไร เพราะแค่ทำงานวันๆนึงก็หมดแรง
กว่าจะฝ่าปัญหาจารจรกลับถึงบ้านก็หมดเวลาที่จะไปทำอะไรต่อแล้ว
แล้วจะไม่ให้คนเหนื่อยหน่าย รู้สึกว่าชีวิตไม่มีความหมายได้ยังไง
ก็ในเมื่อสังคมมันไม่เอื้อให้คนได้ทำอะไรที่หลงใหลใฝ่ฝันเลย ให้เวลาค้นหาตัวเองยังไม่ได้ด้วยซ้ำ

พอคุณล้มเหลว พอคุณเหนื่อยล้า มันเป็นความผิดของคุณ คุณผิดทั้งหมด
ที่คุณไม่ประสบความสำเร็จก็เพราะคุณขี้เกียจ คุณโง่ คุณไม่อดทน คุณไม่พยายาม สารพัดที่จะโทษปัจเจกบุคคล
แต่ไปดูเสียก่อนว่ากว่าคนๆนึงจะมาถึงจุดที่วันๆทำได้แค่มองแต่เพดาน ตั้งคำถามกะชีวิตว่าเกิดมาทำไมมันมีอะไรบ้าง

ทำไมคนอื่นมีความสุขน่ะเหรอ? อ่อ พ่อแม่เค้ารวยมั้ย? เค้ามีหนี้ที่บ้านที่ต้องกลับไปรับผิดชอบมั้ย?
หลายคนก็จนมาก่อนก็ตั้งตัวได้ตั้งเยอะ ..?
แล้วคนที่ตั้งตัวไม่ได้เพราะถูกกีดกันไม่ให้แข่งขัน คนที่ต้องไปโดดสะพานตายมีกี่คนเคยนับมั้ย?
สิ่งนี้เรียกว่า survivor bias คุณเห็นเฉพาะคนที่รอด ส่วนคนที่ตายน่ะเยอะกว่าร้อยเท่าพันเท่าคุณไม่เห็น

สุดท้ายที่ผมจะสื่อคือ ถ้าไม่ผิดที่คิดแบบนี้ อย่าไปรู้สึกผิดที่คิดแบบนี้ มีคนคิดแบบคุณอีกมากมาย
คุณไม่ใช่คนแปลกประหลาดอะไร แต่แค่คับข้องใจกับสิ่งที่เผชิญอยู่เพียงเท่านั้น

ผมไม่รู้ว่าจะแนะนำอย่างไร แต่ถ้าทำอะไรแล้วสบายใจก็ทำอันนั้นครับ
อยากกินอะไรก็กิน อยากทำอะไรก็ทำ ปล่อยให้ตัวเองมีความสุขบ้างเถอะนะ
ถ้าไม่ไปทำให้ใครเดือดร้อน ก็ทำไปเถอะ เวลามันสั้นนัก ชีวิตนี้มีครั้งเดียวเอง อย่าใจร้ายกับตัวเองเลย