ผมมาลองคิดๆดูว่า ชีวิตสมัยนี้คนเราเหมือนถูกฟ้ากำหนดไว้แล้วตั่งแต่เกิด ว่าชีวิตจะเป็นประมาณไหน

คือผมเข้าใจนะครับ ว่าคนเรามีโอกาสได้ดี หรือแย่กว่าพ่อแม่ตัวเองได้ แต่มันจะเพิ่มลดไม่เยอะมากนัก หรือในกรณีที่ฉีกออกไปเยอะมากๆเกิดขึ้นจริง คนเหล่านั้นก็เป็นเพียงแค่ส่วนน้อยของสังคม

ถ้าเกิดมาเป็นคนชนชั้นกลาง ก็ต้องดิ่นรนไปจนตาย เริ่มจากตั่งใจเรียนเพื่อให้ได้ใบปริญญามาสมัครงานกับบริษัท ไม่ก็รัฐบาล แล้วจากนั้นก็ต้องทำงานไปเรื่อยๆ เพื่อหาเลี้ยงตัวเองและครอบครัว
พอมามีลูก ก็วนเข้าวัฏจักรเดิมๆไปชั่วลูกชั่วหลาน มีโอกาสน้อยมากที่จะมีธุรกิจเป็นของตัวเอง
(อย่างพวกเจ้าสั่ว ที่เดิมยากจนมาจากจีน อันนั้นมีก็จริง แต่เป็นส่วนน้อย เมื่อเทียบกับประชากรทั้งหมด)

แต่หากใครเกิดมาเป็นคนรวย ที่บ้านมีธุรกิจ หากลูกหลานไม่แย่จนเกินไปที่จะทำให้ธุรกิจขาดทุน หรือเลิกกิจการ ก็จะร่ำรวยเป็นชนชั้นบนไปชั่วลูกชั่วหลาน

แต่หากใครเกิดมาเป็นคนยากจน ส่วนใหญ่ในรุ่นลูกหลานก็อาจมีโอกาสมีชีวิตที่ดีกว่าพ่อแม่ เท่ากัน หรือแย่กว่าได้
กรณีที่ดีขึ้นจนมีกินมีใช้ มีเงินเก็บพอสมควร ก็เกิดขึ้นได้ หากลูกหลานตั่งใจ แต่ถึงอย่างไรเปอร์เซ็นต์ก็ไม่มากเท่าลูกชนชั้นกลาง ที่มีโอกาสมีกินมากกว่า เพราะเข้าถึงการศึกษา จึงมีโอกาสจบที่ดีๆ และมีงานดีๆมากกว่า

(ส่วนกรณีคนที่บ้านจน แต่สอบติดทุนเรียนต่างประเทศได้ ติดวิศวะได้ ติดหมอได้ อันนั้นก็เป็นกรณีที่เคยเกิดขึ้นเยอะจริงๆครับ ผมยอมรับ แต่เฉพาะในช่วง 30-70 ปีก่อนเท่านั้น และเกิดขึ้นน้อยลงเรื่อยๆในสมัยนี้ จนตอนนี้โอกาสมันน้อยมากๆแล้ว ไม่เชื่อลองเดินไปถามนักเรียนทุน หรือนักเรียนแพทย์ในสมัยนี้ดู แล้วจะพบว่า พ่อแม่ของเด็กเหล่านี้มักเป็นชนชั้นกลางเกือบหมด)
 
ปล.ในส่วนที่ผมพูดถึง ขอไม่รวมคนที่มีความสามารถสูง จนก่อตั่งบริษัทใหญ่ๆหรือประสบความสำเร็จมากๆ อย่าง เจ้าสัว cp สติฟจ็อบ หรือคนอื่นๆ แนวนี้นะครับ เพราะคนเหล่านี้เป็นคนส่วนน้อยครับ คือทั้งโลกมีไม่กี่คน
และขอไม่กล่าวถึงในกรณีของคนที่พ่อแม่ได้ดีสุดๆ แต่ลูกหลานไม่เอาถ่านเลยจริงๆ เพราะอันนี้ก็ถือเป็นกรณีสุดโต่งที่หายากเช่นกันครับ